Opowiadanie przestawi, powiedzmy dzień z życia, dwóch kolegów, milicjantów, alkoholików, nieudaczników. Ich przełożonego będącego, zatwardziałym czerwonym betonem. Drugiego, powiedzmy kolegę, donosiciela, doskonale odnajdującego się w realiach byłego systemu. No i jeszcze jest ładna koleżanka do której wzdycha główny bohater.

Całość osadzona w realiach późnego PRL po stanie wojennym. Więc za wiele się nie wypowiem. Nie mam wiedzy o tamtym okresie, żeby brać odpowiedzialność za moje słowa. Ten okres postrzegam przez pryzmat polskiego kina z tamtego okresu, w znacznie mniejszym stopniu na faktach historycznych.

Samo opowiadanie jest chyba wzorowane na komiksach o Poruczniku Żbiku, o których wiem tyle, że istniały.

Dla mnie to opowiadanko przedstawia obraz milicji jako bandy donosicieli i alkoholików, okraszoną ideologicznym fanatykami na wyższych stanowiskach. W swoich działaniach jest opieszała niedokładna i fajtłapowata. Nie wiem czy to tak naprawdę wyglądało.

Sama fabuła zaczynała mnie miejscami nudzić. Pierwsza część przed akcją, strasznie się ciągnęła. Odprawa ideologiczna, rozważania o chlaniu, chlanie w kiblu, rozmowy o chlaniu, podrywanie koleżanki, chlanie. Spodziewałem się, że dalej wszystko pójdzie liniowo. Ale tu zaskoczenie i końcówka była nawet śmieszna.
Jednak całość opowiadania szczególnie nie przypadła mi do gustu. Nie jest złe, ale też nie wyróżnia się nic ponad pozostałe Twoje teksty.

Ale tak jak zawsze to moje subiektywne odczucie.

Jeśli będziesz kontynuował ten wątek, mam nadzieję ze rozkręcisz fabułę, bo stać cię na więcej.

Szczerze wolę przychody Hecha, które czytało mi się znacznie lepiej szczególnie pierwsze fragmenty. Tam akcja kleiła się znacznie lepiej