"Oczywiście że znaleźliśmy. Czerwony kabelek ze znaczkiem "LD" zewrzyj do brązowego dwa razy. I nie martw się, dwa pozostałe to zamknięcie dachu i winda w górę a więc szkody nie będzie, próbuj do skutku."

Bóbr przywkókł z sąsiedniego budynku kratę ogradzającą krowi boks. Długie pionowe kraty dość luźno rozstawione, z dwoma poprzeczkami, góra i dół. Wstawiacie to w wejście... nie bardzo będzie się trzymać ale lepsze to niż nic. A wy zawsze możecie jeszcze wiać przez okno na zewnątrz.

Pistolet załadowany, tryb auto. Kapłan przygotował broń, Demo za oknem sąsiadującym z waszą "stróżówką" przylepił coś do ściany ("I nie wyłazić dopóki nie odpalę!") Ryży pognał byle dalej. Bóbr zapytał, "Dziki, a mogę was osłaniać, no, z tamtego dachu na przykład?" po czym wycofał się na tę strategiczną pozycję... Tamara uzupełnia amunicję na swoim pasie amunicyjnym.

Pierwszy przewód wywołał tylko szczęknięcie i nic.
Drugi natomiast sprawił, że cała podłoga sąsiedniego pomieszczenia, z maskami, z całym śmieciem, wydając straszny zgrzyt, łoskot, hurgot, ruszyła w dół. I zatrzymała się około piętro niżej.
"Jest wejście pod waszą kabinę" woła Kapłan z przeciwnej strony.

Tamara woła.
Nic.

Na stukanie pada odpowiedź... ale akurat byłeś rozłączony z Alexem. Nie jesteś w stanie powtórzyć.

"Ciemno" odpowiada Kapłan. "Jakieś rury."
Demo świeci latarką. "Tak, rury."
Zapewne istotnie pompa od siłowników podtrzymujących dach w pozycji pionowej.

Próbujesz poprzednią kombinację. Winda wraca do poziomu zero.

"Moria? Toż to dopiero Hobbiton" Tamara uśmiecha się na twoją refleksję.
"Tak, a z dołu zaraz wyjdzie Bilbo Baggins."

Opuszczasz.
Chwila "dyskusji".
"Niżej" tłumaczy Alex.

"Jeśli nie opuściłeś o dwa, jak mówiłem, dwukrotnie zwierając ten przewód to niżej nie opuścisz."
"Czekaj, jak się dwukrotnie zwiera przewód?"
"A jak się dwukrotnie naciska przycisk?"
"Eee, zaćmienie umysłowe. Dobra, łączę się z Alexem, na razie."

Łączysz się.
Alex podaje sekwencję na "zidentyfikuj się". Stukasz.
DAWG.
Hmmm. Tamara gwałtownie się ożywiła. "Alex, przetłumacz proszę "ROLF i znak zapytania?""
Ok... stukasz.
"Tak!"
"Słuchajcie..." Tamara zaczyna mówić z ożywieniem. "Rolf... Dawg jest mutantem, jak ja. Duży, straszny. Nie zastrzelcie go! Kapłan, Demo, słyszeliście?"
Kiwają głowami, powątpiewająco.
...znowu stukanie.
"Pospieszcie się" mówi Alex.

Winda rusza. Podchodzicie do kraty... po chwili robisz krok w tył, bo przed tobą zaczyna zionąć przepaść.

Karabin w dłoń...

Cieszysz się, że zostawiłeś dach otwarty bo winda zniknęłaby zupełnie w mroku. Mimo to z niepewnością wychylasz się patrząc w ogromną studnię...

Na dole nagle słyszysz łomot, łoskot, uderzenia. Na windzie pojawiają się jakieś postacie, trudno ci powiedzieć jakie. Jacyś ludzie, jakaś większa postać. Walczą, jakąś bronią białą.
Słyszysz echo okrzyków, "Nie strzelaj!" z dołu.

Winda rusza.
Widzisz jedną dużą masywną sylwetkę i dużo mniejszych - ta duża walczy z tymi drobnymi, walka wręcz, jakimiś pałkami, prętami...

Nagle czujesz, że nie możesz złapać oddechu. Nabrałeś powietrza w płuca a to powietrze nie ma żadnej wartości oddechowej, równie dobrze mógłbyś nie brać tego oddechu... Tamara zachłystuje się nagle, biegnie do okna, wyskakuje, odbiega... ty tymczasem - czujesz dyskomfort w związku z brakiem powietrza ale równocześnie czujesz, że wcale się nie dusisz. Twoja "wydajność" jest pewnie zredukowana o jakieś 20% ale jesteś w stanie trzeźwo myśleć i działać.

Kapłan i Demo uciekają od szybu, odbiegają poza zasięg chmury gazu. Ty pozostajesz na posterunku...

Wołasz do Tamary, do kogo masz strzelać. "Nie wiem!" odkrzykuje gdzieś z dachu budynku za wami...

Winda powolutku wspina się w górę.

Poziom niżej to zupełnie niskie piętro, może dwa metry. Ale cała winda ma pod dziesięć na dziesięć metrów. Wszystkie sylwetki na niej się przemieszczają aktywnie. Te mniejsze - rozpoznajesz, chyba ludzie - starają się zapędzić w kąt tę większą, mutant o białej skórze, ubrany w coś chyba. Mutant nie daje się, wycofuje się, dopadając pojedynczych ludzi wali ich jakąś drewnianą pałą, obaleni za jakiś czas z trudem wstają, dołączając do próbujących mutanta okrążyć...

"Duży, biały, psowaty, naga biała skóra" mówi Tamara.

Na razie nic więcej nie potrafisz wywnioskować. "Osłabienie" pogorszyło się jeszcze troszkę ale teraz się już nie zmienia.

Wyciągasz Kotlet...
Nagle zaczynasz się dusić...

Zakladasz go resztką sił. Niezależnie jak szybko oddychasz, bardzo powoli wraca ci świadomość...

Gdy jesteś w stanie wstać i złapać za karabin, winda przebyła już 2/3 drogi...

Biały mutant rzeczywiście jest psowaty.
Ludzie - wyglądają i poruszają się dziwnie. Zasuszona skóra, jakiś niedowład. Wielu ma połamane kończyny ale nie przejmują się tym.
Kilku leży nieruchomo z połamanymi czaszkami, ale i mutant nie wygląda "świeżo".