Podmuch wybuchu nie wydaje się by, w jaki kolwiek sposób uszkodził cichy zakątek Solona.
Klasnął w dłonie i miejsce dotychczasowych spotkań wróciło do stanu przed wybuchem.

Czasem ignorancja głupoty ma jeszcze większą moc niż sama głupota. Odstawił filiżankę herbaty i odwrócił się z od rozmówców.

Nie wiem, czemu niby przenosić tą rozmowę nie musimy wszakże wyczerpywać tego wątku do końca, jeśli uznamy zgodnie, iż chcemy zmienić temat to porostu go zmienimy.
Mi temat wydaje się na tyle interesujący, iż jestem tutaj nowy, więc staram się poznać także poglądy innych i konfrontować je ze swoimi.
Chyba, że życzycie sobie inny temat na pewno mogę coś wymyślić nie mniej ciekawego.

Moje podejście do bycia Furry powiem szczerze, iż jest totalnie niewyklarowane nawet nie zacząłem zbierać odpowiednich elementów do budowy.
Mogę, więc co najwyżej podzielić się swoim odczuciem, co do tego. Nadal się czuje człowiekiem jak to bywało dawniej nadal hołduje nie zwierzęcym instykta czy zachowania nada cenie sobie przede wszystkim duchowość świata. Jednak mimo tego nie czuje się człowiekiem nie wiem, czemu nie mogę powiedzieć i nigdy nie mogłem zawsze czułem się sobą i zawsze przebywanie w dużych skupiskach ludzkich mnie denerwuje męczy w jakiś nie zrozumiały sposób, to tak jakby toniecie, w smolistej substancji, której w żadne sposób nie możesz od siebie odgonić. Przyznam, iż kiedyś faktycznie wyławiałem te pojedyncze cienie i próbowałem łączyć się z nimi szukając podobieństw, ale zawsze były to różnice.
Nawet ze swoimi znajomymi czy tez można określić to cieplejszym słowem przyjaciółmi czułem się w jakiś sposób spętany ich postrzeganiem mnie. Tak czuje się przygniatany tym co inni o mnie myślą gdzieś w zakamarkach umysłów jak mnie czuje porostu jak ich psyche wchodzi na mnie i wymaga nie zgodnych ze swoim ja zachowań. Nie wiem, dlaczego ale ciągle wydaje mi się, że to słyszę i codziennie musze zamykać się na świat odgradzać od niego by nie słyszeć…
I poznałem was. Wydaje mi się to na tyle śmieszne, iż nie wydaliście mi się w żaden sposób obcy zupełnie jakbym już was kiedyś spotkał, tak samo działa Rayan dziwnie znajoma. A przecież nigdy nie byłem nawet w tych okolica chyba, że okolica można nazwać Legionowo, ale raczej wątpię.
Chyba tylko tak mogę wyjaśnić soje poczucie furry, i nie wiem, czemu związanie z opisana przeze mnie fursoną bynajmniej nie czuje by było to moje alter ego tylko był to ukryty element mojego Ja, który nie wiem, czemu nagle został odkryty myślę, lub nie odkryty tylko wydobyty z miejsca gdzie musiał tkwić.

Tak zastanawia mnie cały czas, czy po prostu drzemie to w nas czekając na odpowiednia chwile czy też porostu tworzymy to?
Bo mi się zdaje u niektórych osób gdzieś to jest i dlatego czuje się tak obco na ulicy wśród innych ludzi, z którymi co ciekawe mogę nawet dzielić zainteresowania.

Zadaje sobie sprwe że to bardzo zawalowana odpowiedz ale za to płynąca z głebi moich oduczuć.

Słuchając uśmiecha się dyskretnie.
Tak na pewno jesteśmy chorzy, ale czy ja wiem czy bardziej niż inni. Jaką diagnozę mogli by nam wystawić psychiatrzy?
Hmmm, hmmm myślę, że większość z nas była by w psychologicznej normie, zawsze będą jakieś wyjątki, ale bycie chorym totalnie to zupełnie coś innego niż czuć silne związanie z powiedzmy „marzeniem” czy jakąś duchowa strona swojej osoby. W historii ludzkości bardzo często naśladowano zwierzęta przywołując ich duchy pozwalając przejmować im kontrole. Nie wiem ile jest w tym prawdy, bo nigdy nie wywoływałem duchów aczkolwiek do tej pory strasznie mnie to korci…

Racja trudno się nie zgodzić z Arabeską grunt to akceptacja siebie. Brak akceptacji siebie powoduje powolne niszczenie całej swojej osobowości dziwnie zabijać samego siebie.

Verdanie nie wiem skąd się ty wzięło porostu mnie to bardzo zaciekawiło. Na pewno nie było to dejavu, bo nie kojarzyłem poszczególnych obrazów. Przy tym zjawisku widzi się raczej dokładnie cała sytuacje z gestami, słowami…
Mmmm… jakby miał to tłumaczyć pewnie szukałbym powiązań na płaszczyźnie głębokiego psyche albo powiązań duchowych, chociaż tutaj mniej. Ale to ja tak więc interpretacja też w tych klimatach.

Najprościej można powiedzieć, iż spotykają się osoby o jakimś podobnym poczuciu siebie. Jeśli założyć, że istnieją jakieś kanały miedzy poszczególnymi jaźniami to tworzy się jakby jedna płaszczyzna, na której odnajdujemy się spotykając się i porostu przebywając w swoim otoczeniu. Ponieważ dzielimy tą jedną silną płaszczyznę akceptujemy się do tego stopnia, iż czujemy się ze sobą bezpiecznie może to właśnie daje to poczucie iż się znamy. Ale dokładnie nie da się tego wytłumaczyć porostu jesteśmy jednostkami tak wielo wymiarowymi, że trudno dokładnie, co kolwiek powiedzieć.

Grrr...
Czy musicie całe forum zawalać fotakmi z dodanym napisem?
Jeśli macie coś komętować to porstu napiście tak jabyście sie wypowiadali. Chyba w życiu codziennym nie wypowidacie się obrazkami ? No chyba że się myle.

A jeśli niewiecie co napisać lub nie macie nic sensownego do dodania to nic nie piście.

Na nic więcej byś się nie wysilił?

Wiesz to, po co wogóle zabierać głos mógłbyś, chociaż sie wysilić na udowodnienie swego stanowiska.