Moi znajomi nie reagowali źle, gdy uświadamiałam ich w tym co to jest furry.
Zawsze wszystko jakos sobie tłumaczyli:
Moje zachowanie [gryzienie ich, warki, wycie] zawsze uważali za przejaw tego, że jestem poprostu 'wesołą jajcarą'.
Gdy zaś rozmawiałam z nimi na temat nieufności wobec ludzi i tęsknoty za nieosiagalną wolnością, której jako ludzie sami się pozbawiamy, uznawali że chyba robi się ze mnie anarchistka -_-
Przewrażliwione powonienie, kucanie i witanie się z kazdym psem na ulicy, gustowanie w surowym mięsie, gryzienie, wycie, długie wędrówki po lasach i szwendanie się po nocach - wszystko uważali za "moje pomerdane zboczenia i dziwactwa".

Stopniowo przywykli do tego wszystkiego i uznali, że to część mnie i mojego stylu bycia. Nie zaskoczyło więc nikogo moje wyznanie iż siedzi we mnie coś z wilka.
Drobny problem pojawił sie dopiero wtedy, gdy tłumaczyłam im co to wogóle jest furry. O dziwo sucha definicja bardziej ich zszokowała niż żywy przykład widziany na codzień

Problem z zaakceptowaniem furry, pojawia się zawsze gdy poznaję kogoś nowego i próbuję jakoś delikatnie go uświadomić z kim ma doczynienia.
Mam to szczęście, że zawsze gdy ktoś spędza ze mną więcej czasu i lepiej mnie poznaje, zaczyna pozytywnie i raczej z sympatią patrzec na furry

Nie wstydzę się tego, że należę do tej grupy...bo i czego tu sie wstydzić?
Każdy ma prawo do własnej wolności, która kończy się tam gdzie zaczyna się wolność drugiego człowieka.
Nie zamierzam więc zmieniac w sobie czegokolwiek, tylko dlatego, że drugiej osobie coś we mnie nie pasuje.

Mój chłopak zaakceptował to małe "dziwactwo" praktycznie od razu. Przez pewien czas nieco bolała go moja potrzeba odpoczynku od ludzi, potrzeba orobiny wolnosci i pewna niezależnosć. Po pewnym czasie jednak sam próbował nawet doszukiwać się jakiegos pierwiastka furry w sobie.
Nie uważa się jenak za futrzaka, choć oboje twierdzimy, że ma w sobie coś ze zwierza [pies/wilk?].

Moi przyjaciele akceptują to, że jestem jaka jestem i wręcz im się to podoba.
Moją fascynację wilkami i zachowanie uważają za jak najbardziej na miejscu Cieszy mnie, że sami twierdzą, że faktycznie coś z tych zwierzat kojarzy im się ze mną.

Nie spotkałam się nigdy z jakąś specjalną nietolerancją wobec tego, że uważam się za furry.
Nawet rodzice -choć patrzą na to nieco z przymróżeniem oka- nie są negatywnie nastawieni.
Wszyscy z mojego otoczenia chyba juz się do tego przyzwyczaili.
Nie uwazam furry za wstydliwy temat. Jesli komus to nie pasuje to już jego/jej problem - napewno w żanym wypadku mój ;]

Mówię wszystkim koleżankom, o co chodzi, ale one kojarzą że chyba zwariowałam xP. A co ja o nich wiem, one nie wiedzą co to irbis a mi język więdnie od wytłumaczania "śnieżny leopard, pół DUŻY kot - PÓŁ człowiek" xP

Moi starzy wiedzą xP

Szacuneczek.. *kłania się* - to trochę uwłacza mojej godności w dzień kobiet
Kurcze, wśród koleżanek tera jestem dziwaczka ;(
Odwrotne zycia x{

T o może ja też *drapie za uchem - nie siebie *