„Gdy byłem młody, a świat był otwartą księgą...” wigilia była czymś wspaniałym, głównie z uwagi na prezenty. Dostawało się je i reszta świata w tym momencie mogła nawet stanąć w płomieniach, zwisało mi to. Przecież miałem prezenty. Teraz jestem niewiele starszy, ale widać tyle starcza by owa magia świąt uleciała bezpowrotnie pozostawiając po sobie uczucie „tonietosamości”.
Wigilia stała się pewnym rodzajem wisienki na torcie, kulminacją paru tygodni wszechogarniającej komerchy, blichtru i przekraczania granic dobrego smaku (ostatnio widziałem dekorację świąteczną która sprawiła, że zacząłem się zastanawiać czy nie gram, przypadkiem w jakimś, tandetnym, filmie sajens – fikszyn). Jakby tego było mało pogoda również nie nastraja optymistycznie. Jednak nauczyłem się, w większości wypadków, ignorować owe przeciwności losu, w tym roku nawet owa straszliwa „wisienka” została pozbawiona zębów.

W tym roku wreszcie, wraz z moją szacowną rodzicielką przeforsowaliśmy koncept wigilii bez wigilii. Zważywszy na to, że święta zawsze były u nas kameralne (jak się cała rodzina zeszła to przy stole było raptem pięć osób) stwierdziliśmy, że niepotrzebne jest to całe świąteczne nadęcie. Obecnie na wigilię zjemy sobie barszcz z kartonu z uszkami z paczki, posiedzimy trochę, pogadamy i rozejdziemy się do domów. Nic na siłę. Pierwszy raz od pewnego czasu z niecierpliwością czekam wigilii.

Wniosek? Nic na siłę. Aha i korzystając z okazji... Wesołych świąt!