Dziękuje ale postoję. Są guta i guściki (a pejcz ostatnio dostałem na urodziny, tylko co z tego?).
Zabawy w oddawanie swojej wolności brzmią dla mnie śmieszne - niech sobie porozmawiają jedni / drudzy z więźniami politycznymi, oni co nieco wiedzę o "oddawaniu wolności". Spotyka się sadysta z masochistą i mają dobrą zabawę - koniec filozofii i w jakie by to słowa nie ubierać, o to w tym chodzi. Dopóki jest jeszcze jakaś kontrola i szacunek, nie dochodzi do hospitalizacji. Nic mi do tego, bo to kolejny fetysz i kolejny sposób na robienie sobie dobrze. Nawet są plusy, bo sadyści miast wyżywać się na nie koniecznie pragnących bólu i poniżenia, mają do tego jak to napisałeś niewolników-masochistów.
Widzę tu jedna ewidentnie że jedno z nich prezentuje wybitnie postawę bierną a druga agresywną, kiedy generalnie nie te postawy są w życiu najlepsze (moja opinia, choć są i naukowe badania), tylko inne.
Ale ponieważ są zamkniętą grupą, ich zbójeckie prawo by robić co żywnie im się podoba. Poza tym nie dołączy do tej grupy nikt kto ceni sobie pewne wartości i ma dość silny charakter przy odpowiednim opanowaniu i stoskunku do przemocy. Tak samo nie rozumiem vore/gore, a jakoś ludzi to podnieca...

Zresztą, inne ciekawe zjawisko, którego też nie rozumiem, to swingers. Ale to już inna bajka (a i tak chodzi o hedonizm, jak ze wszystkim).

Cytat z "Zeld":

Również nie zgodzę się z stwierdzeniem, że ludzie w BDSM to są bez wartości czy mają słabe charaktery. Z tego co ja widziałem itd. to jest zupełnie odwrotnie. W większości podejmują jasną, dobrowolną decyzję o tym co chcą robić. Oczywiście kolejną rzeczą jest to, że nie wszyscy BDSM-owcy są masochistami bądź sadystami, to zwyczajny stereotyp

Nie stwierdziłme że są bez wartości.
Samo bycie sadystą i masochistą już w pewnym sensie sprawia że jest się słabszym, gdyż nie umiesz pohamować kontroli nad sobą by np. w przypadku sadyzmu sprawiać drugiej osobie ból. No na pewno nie jest to czymś wielce pozytywnym, by czerpać z tego przyjemność.
Oczywiście, można znaleźć sobie takiego, któremu nie będzie ból przeszkadzał, ale wręcz przeciwnie, bedzie mu sprawiał przyjemność. Tu jest zaleta SM. Bo do stricte BD się nie przyczepiam - gusta.
Akutar S i M to dość dobrze zdiagnozowane, i dopóki się nie przesadza jest w porządku. Jednak my tu nie mówimy o podgryzaniu lekkim, ale ostrym laniu. Nie kupuję tego, ale to przez fakt że mnie to nie kręci i tyle.

I tak:
wiem że są kontrowersje
wież że próbują wykreślaś SM z listy chorób
wiem że niektórzy tacy już po prostu są
i jak wspomniałem ich zbójeckie prawo, ale nie powód bym musiał się zgadzać i od razu to akceptować
to moje zdanie.

I tak nie różni się to niczym od zjedzenie ciastka (jak ktoś lubi) - ma być mi dobrze. Nic więcej nic mniej.

Zeld: może inaczej się wyraże.

Sadyzm, masochizm i sadomasochizm mogą odwoływać się do zachować seksualnych i nieseksualnych. Jeśli mówimy tylko i wyłącznie do zaburzeń seksualnych, nie moja sprawa i róbta co chceta z partnerem, dopóki jest on zadowolony z roli jaką odgrywa (bo dla mnie jest to odgrywanie roli, na codzień nie kręci go już to co w nocy w łóżku czy bądź gdzie z partnerem).

Patrząc na stronę niezwiązaną z warstwą seksualną, wyraźnie uważam, że ludzie o tych zaburzeniach są słabsi psychicznie, bo nie potrafią się kontrolować. Oczywiście najgorzej ma ten S, bo kosztem wolności i praw innych (nietykalność osobista, własność etc) sprawia sobie przyjemność. Niby jest silny, bo potrafi dominować, zadawać ból innym, ale prawda jest taka że jest słabszy, bo nie potrafi nad sobą panować i często rani innych. Ranienie poza tym to nie tylko fizyczny uszczerbek na zdrowiu, ale też znęcanie się psychiczne, częstokroć znacznie drastyczniejsze w skutkach (to również sadyzm).

Tak więc dla samego łóżka, fetysz albo preferencja, zupełnie nie groźna i dobrze że istnieje ruch łączący S i M, bo jest widać bardzo potrzebny. Dla S w życiu (myślę że jednak S w łóżki bardzo często przekłada się na S w życiu), jest już nieco gorzej, stąd moje stwierdzenie.

Jeśli chodzi o M w sferze poza seksualnej, jeżeli ktoś czerpie przyjemność z bycia poniżanym, fizycznie czy psychiznie, nie mogę nie wykluczyć iż bedzie kiepskim choćby kiepskim przywódcą. Nie wiem czy prowadzono jakieś badania, a zapewne tak, ale M w życiu codziennym (szczególnie pod kątem psychicznym) kojarzy mi się tylko i wyłącznie z bardzo, bardzo niską samooceną.

Poza tym, nawiązując do twojego pytania - lekkie podgryzanie, które tak bronisz to jeszcze nie to S (wchodzące w skłąd BDSM), tylko znajdujące się w zupełnej normie zjawisko i zachowanie, dotyczące najprawdopodobniej wszystkich ludzi (podobnie jak M).

Jest sporo definicji sadyzmu, masochizmu, ale SM w BDSM to znacznie wyższy poziom sztuki niźli normalnie preferowany w stosunkach między ludzkich.

Jeśli i to wsadzić do BDSM, to chyba wszyscy tworzymy ten ruch, a z tego co wiem tak nie jest (ja jakoś nie zauważyłem bym go współtworzył). Tyle mam do powiedzenia w tym temacie póki co, i odnośnie BDSM co byś nie rzekł nie wygląda mi na lekkie pieszczenie się po pupci tylko nieco ostrzejszą jazdę. Granicy nie wytyczam, bo pewnie jej nie ma. Ale jeśli się już idzie samemu do sklepu i kupuje bat/pajcz/kajdanki/lateksowe wdzianka i kaftaniki, to najbardziej można to zaliczyć do wyraźnych symptomów...

Przykładem normalnego stosunku do sprawy jest np. owe capnięcie w ucho.
Ta granica jest niejasna, albo są bardzo lekkie symptomy SM np. w postaci wyżej wymienionej, i to jest normalne dla wszystkich ludzi praktycznie bez wyjątków, albo jest iście na całego - latex, bat, pejcz, kajdanki, etc. Ja bym chciał zobaczyć co leży pośrodku tego, co nie zakrawa o skrajność (pomijam rozwinięte B w postaci wiązania do łóżka i zawiązywania oczu, bo to jest klasyk i tu się nie czepiam, nawet powiem - może być). To mnie interesuje. Poza tym myślę że to może wynikać (ta skrajność) z tego, że żeby poczuć tak naprawdę to, trzeba się posunąć do sporych zabiegów, by był ten dreszczyk (i to może nie pozostawia już miejsca z nic pośrodku, poprawcie jeśli błądzę).

A co do przekładania się S-ów z łóżka do życia. Ja w ogóle nie postrzegałbym SM w kontekście stosunków płciowych jako S czy M tylko odgrywanie roli, swoisty fetysz. Generalnie są to pojęcia sztuczne. Może lepiej by brzmiało "zwykle S w życiu przekłada się do S w łóżku". W każdym razie odnośnie fetyszy typu SM, każdemu wedle potrzeb i gustu. Odnośnie SM w życiu, to są to jednostki z wyraźnymi problemami i na pewno nie są to jednostki silne...

Ale i tak myślę że jednak trochę niestety to S rokuje na charakterze. Inna sprawa że w przypadku łóżkowych chodzi o podniecenie (sensu stricte), z którego wynika oczywiście przyjemność, w przypadkach życiowych, np. na ulicy chodzi o przyjemność (sensu stricte) z której wynikać może podniecenie. Oczywiście to drugie gorsze.

Nic nie mam do BDSM, ale i tak wątpie by miało to do mnie przemówić - głównie z uwagi na sztuczność sytuacji i sztuczność emocji (akurat w moim przypadku, tak by to wyglądało)...