Wydaje mi się, że temat wystarczająco się już zestarzał aby nikt nie przywiązywał do niego uwagi, więc cichcem dodam doń parę słów.

Nigdy nie uważałem, że owa „przypadłość” jest czymś nienormalnym. Wątpliwości? Czemu? Jeżeli coś jest integralną częścią mojej psychiki to czemu mam się tego wstydzić i pozbywać? W imię źle pojętej „normalności”? Pokażcie mi człowieka normalnego, to był by dopiero wyjątkowy okaz.

Rozumiem (albo przynajmniej tak mi się wydaje) wątpliwości kogoś kto nie jest zadowolony ze swojego wyglądu, po prawdzie większość ludzi nie jest z tego powodu zadowolona. Popularność różnorakich zakładów „upiększających”, salonów tatuażu, czy zakładów chirurgii plastycznej, najlepiej świadczy o tym, że jest to dość powszechne uczucie. Nie posuwał bym się jednak do nazywania tego chorobą, w końcu większość ma w głowie obraz nas samych, takich jakimi chcieli byśmy się widzieć. Dopiero gdy pogoń za niedoścignionym ideałem zmienia się w szkodliwą obsesję można mówić o chorobie psychicznej.

Co do ostracyzmu ze strony społeczeństwa, przyznam, że nie doświadczyłem niczego podobnego, tak ze strony przyjaciół jak i bliskich. Trochę w ramach eksperymentu, a trochę jako rodzaj „wyjścia z szafy” przedstawiłem moim przyjaciołom i rodzinie rewelację pod tytułem „Wiecie co, tkwi we mnie głębokie przekonanie, że jestem smokiem.” I co?. I nic. Powieszenie w moim pokoju paru artów o tematyce „furry” (niczego nadmiernie nieprzyzwoitego), nie spowodowało w domu jakiejś rewolucji. Tak więc z moich doświadczeń (jakkolwiek ograniczonych) wnoszę, że ludzi, w większości przypadków, nie interesują inni ludzie i ich przeżycia czy problemy wewnętrzne(prawdziwe, bądź urojone), wydaje się nam, że jest inaczej, ponieważ dla nas nasze problemy i uczucia są ważne, wręcz najważniejsze na świecie, jak więc ktoś mógłby nie interesować się czymś takim? Jedynie nasze nachalne skakanie innym do oczu i kłucie ich swoimi problemami i swoją „innością” może doprowadzić do jakiejś reakcji, najczęściej dość nieprzychylnej.

Może się to też wiązać z zagadnieniem, czemu lubimy kisić się we własnym „futrzanym” sosie, nie ważne czy akurat kłócimy się czy zgadzamy, czujemy jakiś rodzaj więzi z innymi „furry”, nie są to zainteresowania, czy jakieś specjalnie ciekawe poglądy czy historie, bo to można znaleźć wszędzie. Powodem nie jest nawet dyskusja nad faktem bycia „furry”. Jest to (tak przynajmniej uważam) świadomość, że osoba do której się zwracam ma „tak samo jak ja” (albo przynajmniej podobnie), nie trzeba jej tłumaczyć cóż to za cechy psychiczne powodują, że jestem taki a nie inny. Nie trzeba o tym mówić, to się wie. I nawet wyśmianie, czy nie zrozumienie jest trochę inne niż „na zewnątrz”. Pewnie się mylę w swojej interpretacji, w końcu to wszystko jest trochę bardziej skomplikowane niż się na pierwszy rzut oka wydaje. Jednak sam fakt, że osoba tak niekontaktowa jak ja stara się (ostrożnie, słabo i sporadycznie, ale jednak) zaznaczyć swoją obecność w tym gronie, może chyba świadczyć na korzyść tej teorii.

No dobra zaczynam ględzić bez ładu i składu, trzeba więc kończyć, zwłaszcza, że jak zwykle zaatakowało mnie ciężkie słowne rozwolnienie. Zdaję sobie sprawę, że w ostateczności nie napisałem niczego nowego, miałem więc poważne opory przed wstawieniem tego tutaj. Stwierdziłem jednak, że w końcu nie zaszkodzi przedstawić mojego zdania i tak mało kogo to obchodzi.