Angielskiego używam od piątego roku życia. Oglądałem Cartoon Network w często pustej jadalni hotelu koła łowieckiego, którego kierownikiem był mój tata. Kreskówki były tylko w językach obcych. Około siódmego roku życia zacząłem też oglądać super rtl. Koniec końców po angielsku mówię i piszę biegle. Dużo dały mi dwa lata na UAM'ie na wydziale neofilologii duńskiej, gdzie jako drugi język miałem angielski, który był... rzezią. Mieliśmy fonetyka, posługującego się per-fek-cyj-nie Received Pronunciation (klasyczna, estetyczna forma wymowy języka angielskiego, używana obecnie przez ok. 2% anglików), tak w intonacji jak wymowie poszczególnych słów i fonemów, ze znajomością większości (trzeba mieć łeb jak cała literatura Oxfordzka i wszystkie wydania Penguin'a na temat fonetyki, żeby znać całość) allofonów i wolnych wariantów. Facet znał także biegle Norweski i pisał pornole pod pseudonimem T. W. Lipny (co odkrył kolega, który pod koniec ostatniego roku zamierza poprosić go o autograf na jednej z książek "pana Lipnego" ^.-.^). Wszyscy w grupie czuli do niego z tego powodu wielki respekt i niemrawy był nasz udział w zajęciach. Nawet jeden taki chłopak, który siedział 5 lat w Anglii, wyrobił sobie certyfikat Native Speaker, miał bardzo duży asortyment słów i piękny londyński akcent, miał problemy na testach końcowych na drugim roku.
Choć sam potrafię mówić w RP, Cockneyu, irlandzkim i szkockim Brough, to nadal posiłkuję się słownikiem i nie powiedziałbym, że jestem profesjonalnym użytkownikiem tego języka.

Co do używania go na co-dzień, to używam, a pewnie! Angielski jest dla mnie drugim językiem. Niemal całe oprogramowanie na moim komputerze jest, rzecz jasna, w języku angielski. Z futrami z FA komunikuję się po angielsku... Czasem po Niemiecku. Z kolegą informatykiem z Bydgoszczy, z którym mieszkałem przez rok w akademcu, porozumiewamy się zamiennie angielskim i polskim - on też zaczynał od Cartoon Network. Dla mnie to nie jest lansowanie się czy jakaś popisówa. Język angielski różni się od polskiego nie tylko gramatyką, czy słownictwem. Ważną różnicą jest też suma kontekstów każdego słowa, gdzie polski odpowiednik ma często zgoła odmienną. "Cokolwik" czy "nieważne" po polsku, nie tylko nie oznacza tego samego, co angielskie "whatever", ale brzmi też mniej lekceważąco i chamsko od angielskiego protoplasty. Polska "suka" to nie to samo co angielskie "bitch". W angli ludzie - znajomi, często używają tego określenie mówiąc o swojej dziewczynie czy zwracając się do koleżanki (powaga). A spróbowalibyście w Polsce powiedzieć "Hej suko! Co robisz?" do koleżanki z ławki. ;P
Dlatego, jeżeli wiem, że rozmówca zna język angielski, to na sto procent będę przeskakiwał na angielski i z powrotem, chcąc być lepiej zrozumianym.
I tak jak większość tutaj często zapominam jakie są odpowiedniki pewnych słów w różnych językach.

Jeżeli zaś chodzi o niepokój związany z rosnącą ilością barbaryzmów, to mam takiego faceta w pracy, który notorycznie używa takich zwrotów, jak: "w każdym, bądź, razie", "bynajmniej tak", "nie ma problem", "wziełem". A pracuję w urzędzie gminy. ;P

O rrany! Przepraszam. Rozpisałem się. ^.-.^"