Kilku mam, takich prawdziwych, od łopaty, reszta to raczej dobrzy znajomi, ale na dystans. Muszę się pilnować, żeby nie wystrzelić z futrzakami. Największy problem miałem w czasach, kiedy uczęszczałem do gimnazjum, praktycznie tylko jeden przyjaciel, cóż, nie było łatwo, ale kiedy tylko zaczęła się szkoła średnia, stwierdziłem, że mam dość spędzania czasu sam ze sobą i zacząłem szaleć, dzięki czemu poznałem masę fajnych ludzi ze skrajnie różnych światów, z różnych części kraju i także z bliskich mi miejscowości. I tak jest do tej pory, jednak z czasem zauważyłem, że jestem typem domatora i tęskno mi do mojego małego świata. Wniosek? Przyjaciół mam, ale dobrze mi samemu.

Drugie życie