Daleko za nami rozdarł ciszę stłumiony łoskot grzmotu. Odwróciliśmy się wszyscy w stronę lądu i zobaczyliśmy gęste kłęby wstrętnego, czarnego dymu unoszące się nad okolicą, przez którą dopiero co przeszliśmy.
- Teraz Koty nie żyją - powiedział Martio i popatrzył na Pana Tracy'ego. - Koty, doskonałe skamieliny i źródła słodkiej wody. - Wielbłąd przyklęknął powoli.
Pan Tracy wciąż wpatrywał się w dym.
- Koty, nowa muzyka i para na szybach. To wszystko odeszło. Inne rzeczy też. Pepsi, musisz się pospieszyć.

Zepchnęliśmy łódź na wodę, która zaczęła raptownie falować z posępnym szumem. Zwierzęta patrzyły z brzegu, jak podskakując i ślizgając się, suniemy na pełne morze, którego wody przelewały się z posępnym pomrukiem.

Nieco później tej samej nocy Joe Głodomór miał sen, że się dusi, bo kot Huple’a siedzi mu na twarzy, a kiedy się obudził, kot Huple’a rzeczywiście siedział mu na twarzy. (...)
xxx wpadł tam jako jeden z pierwszych. Kiedy sforsował wejście, zobaczył, że Joe Głodomór trzyma w ręku rewolwer i szarpie się z Huple’em, nie pozwalającym mu zastrzelić kota, który pluł i szarżował raz po raz na Joego Głodomora, nie pozwalając mu zastrzelić Huple’a.(...) Joe Głodomór i kot patrzyli na siebie z nienawiścią. Kot pluł wściekle na Joego Głodomora, a Joe Głodomór usiłował zdzielić go pięścią.
– Walka musi być uczciwa – orzekł xxx i wszyscy, którzy przybiegli przerażeni hałasem, zaczęli wznosić ekstatyczne okrzyki w ogromnym przypływie ulgi.
– Odbędzie się uczciwa walka – oświadczył xxx oficjalnie Joemu Głodomorowi i kotu, wyniósłszy ich na dwór i nadal trzymając ich za kark z dala od siebie. – Pięści, kły i pazury, ale bez broni palnej – uprzedził Joego Głodomora. – I bez plucia – upomniał surowo kota. – Zaczynacie, kiedy was puszczę. Zwarcia będę przerywał i wznawiał walkę na środku. Start!

– Oni chcą mnie zabić – powiedział spokojnie Yossarian.
– Nikt nie chce cię zabić – krzyknął Clevinger.
– To dlaczego do mnie strzelają? – spytał Yossarian.
– Oni strzelają do wszystkich – odpowiedział Clevinger. – Chcą zabić wszystkich.
– A co to za różnica?
Clevinger podniecony podniósł się z krzesła, oczy mu zaszły łzami, zbielałe wargi drżały. Jak zwykle, kiedy bronił swoich zasad, w które święcie wierzył (...) miał wiele takich zasad, w które święcie wierzył. Clevinger był wariatem.
– Co to znaczy oni? – dopytywał się. – Kto, według ciebie chce cię zamordować?
– Oni wszyscy – odparował Yossarian.
– Jacy oni?
– A jak ci się wydaje?
– Nie mam pojęcia.
– No to skąd wiesz, że nie chcą mnie zamordować?