Kolejny z niezgorszą fabułą.

Śniło mi się, że nagle ni stąd ni zowąd szłam przez jakiś jesienny las/park w stronę czarnego kościoła. W dodatku byłam facetem. Widziałam ludzi odzianych na czarno-biało, więc pomyślałam, że to jakiś pogrzeb. Coś mnie tam pchało, więc poszłam. Weszłam do budynku, a tam ludzie stali albo siedzieli, ktoś gadał z księdzem - żadnej pogrzebowej ceremonii, bardziej jak bankiet to wyglądało. Teraz znowu przeskok - tym razem jestem rzeczywistą sobą w jakimś wielkim pomieszczeniu, kilka osób coś czyta, albo robi na komputerach. Idę jakimś korytarzem w dół, wychodzę do innego pomieszczenia, trochę mniejszego. Skradam się, bo coś nakazuje mi się ukrywać. Co prawda byłam na widoku, a obok mnie na schodach siedzieli jacyś ludzie, no ale mniejsza. Nagle widzę swoją koleżankę, ona jest w podobnej sytuacji co ja, więc postanawiamy działać razem. Tutaj mi się pamięć urywa, nie wiem co robiłam w tym czasie, ale pamiętam, że jakaś pokojówka nakazuje mi iść na górę, innymi schodami, bo ktoś może mi pomóc. No to idziemy z koleżanką, ona stoi na czatach, a ja pukam do pokoju - otwiera mi jakiś dziwny, pomarańczowy stworek przypominający nieco zezwierzęcony odkurzacz. Rozmawiamy, podchodzimy do zakratowanego, brudnawego okna, przez które widać jakieś pole i dwójkę dziwnych stworków jadących na dziwnych bestiach, przypominających trochę czarne pantery, tylko jakby były z poszarpanej szmaty lub dymu. Rozmawiamy dalej, nagle jakimś sposobem, jakby przez ścianę, wpada do pokoju kilka odzianych na czarno facetów. Nie pamiętam dokładnie, ale chyba dosiadali koni podobnych do tych panterowatych stworów, w sensie, że takie poszarpane. Rozmawiają o czymś, śmieją się, my z odkurzaczem w kącie zamarliśmy. W końcu jestem jakimś zbiegiem, czy bóg wie czym, w każdym razie obiektem do zamknięcia w celi. Podrywam się nagle, śmieję i mówię do pomarańczowego, że na mnie już pora. Składam ukłon tym czarnym i wybiegam z pokoju, udając normalną mieszkankę. Pokojówka każe nam biec na dół, więc biegniemy z koleżanką, ona gdzieś po drodze się zagubiła, ja w końcu jestem na dole. Tam stoi kilka osób w jakichś pomarańczowych kamizelkach, wychodzimy na zewnątrz budynku (dziwne, bo myślałam, że to podziemia, wszystko wyglądało jakby wybudowane w jednej wielkiej jaskini). Pytam chłopca obok, czy zamierzają uciekać, odpowiada, że tak. No ok, uciekam z nimi, biegniemy przez te pole, straż, czy ktokolwiek, nas dostrzegli, zaczęli strzelać. Dobiegliśmy do muru, przeskakujemy. Chyba tylko ja to przeżyłam. Znajduję rower w stercie złomu, o dziwo nowy i błyszczący, wsiadam i uciekam jakąś wąską, polną dróżką wciśniętą między otwarty teren. Pracujący ludzie nie zwracają na mnie uwagi, straży nie widać - a ja mknę. W końcu dojeżdżam do jakiejś cholernie ubogo wyglądającej wioski, wszystko wygląda jak z jakichś zamierzchłych czasów. Dopadam jakiegoś wieśniaka pod stodołą i chcę kupić od niego konia. On mówi, że nie ma takiego zwierzęcia, w końcu kupuję dziwną mieszankę konia z jakąś antylopą czy czymś. Wygląda identycznie jak talbuk z world of warcraft. Gnam na tym wierzchowcu dalej i koniec snu :p