Sny z poprzedniej środy (wywołane prawdopodobnie zbyt dużą dozą abstrakcji jaką tego dnia przyjąłem ;] ) Środkowy wzbudził bardzo przyjemne , ciepłe odczucia, więc je spisałem. Teraz przypomniałem sobie o tym temacie na forum
No to jadziem:

1:
Pierwszy był hmm... można powiedzieć, że grą strategiczną, ale raczej skrzyżowaniem 2 gier ...nieco niedających się skrzyżować. mianowicie Transport tycoon, oglądałem sobie świat i patrzałem co i gdzie przewieźć, ale klimat był.. z gry o wikingach, gdzie budowali sobie drewniane domki itp.I oni budowali mi te szlaki. Wybudowanie stacji kolejowj szło im dość topornie, potrzebowali wybudować całe zaplecze dookoła. Dodatkowo brakowało ludzi do roboty. W końcu sam wziąłem wielki drewniany młotek i uderzając nim w ścianę przyczyniałem się do powstawania jakiegoś budynku. (należy dodać, że 'grafika' była wyjątkowo ładna, nasycone kolory ^^)



2:
Świat w którym się rzecz dzieje ma tę cechę ,że wszystko wygląda pięknie, może nieco magicznie. Kolory są żywe, nasycone, a w lesie zdarzają się drzewa wielkości niedużych miast. Grupa dziwnych stworzeń, o których wyglądzie za chwilę, przemieszcza się szybko przez ten świat. Za nimi podąża (równie pospiesznie) wschodni smok. ładny, szczupły, młody .. i blado żółto-brązowy. Grupa dociera nad wodę (jakieś jezioro lub staw) przy wodzie stoi ogromne drzewo, tak ogromne,że możnaby wybudować na jego gałęziach miasto. Grupa stworzeń wchodzi na na jeden z konarów wiszących nad wodą i zatrzymuje się tam na odpoczynek. Na konarze rosnacy mech do złudzenia przypomina miękką trawę. Grupa kładzie się i odpoczywa.
Smok także dociera w to miejsce. wskakuje do wody, odbija się od dna i jednym susem wskakuje na drzewo tuż ponad zajętym konarem. Schodzi powoli łbem w dół, obserwując pozostałych, którzy, jak teraz widać nie różnią się od niego zbytnio wyglądem, jednak smokami nie są. Ponadto są ciemnozielono-szarzy. Zbliża się. zostaje zauważony, jednak nie wywołuje to po żadnej ze stron większego poruszenia. Członek grupy leżący na grzbiecie najbliżej wyciąga łapę w stronę smoka i kłądzie ją na mchu. Smok zbliza się z wyciągniętą do przodu swoją łapą.
Kładzie swoją łapę na łapie tego drugiego stworzenia. Następuje chwila ciszy bez ruchu, ale ciszy przyjemnej. Po pewnym czasie smok siedzi przytulony do grzbietu także siedzącego stworzenia (reszta grupy to ignoruje). Ociera się o niego pyskiem i całuje po grzbiecie. Później smokopodobny się obraca i ich pyski znajdują się w bezpośrednim sąsiedztwie, zaczynają się nimi trącać, a później namiętnie całować. Robią to przez chwilę, lecz nagle słychać wielki huk. Smok ucieka tak szybko , że można powiedzieć ,ze zniknął. ukrywa się wyzej na drzewie. W zajęty konar uderza ogromna fala. Cała grupa skacze do wody i ucieka stamtąd. Jednak ten jej członek ,który miał interakcję ze smokiem nie jest już taki sam. ma na ogonie sporej wielkości płetwę. Niebieską , lekko przezroczystą i skrzącą się w słońcu. Po chwili osłupienia z powodu nowego wyglądu, także wkakuje do wody



3:
Ciągle ten sam, ładny, kolorowy świat. Jakaś malownicza zatoczka, a po środku w wodzie stoi skała. Dziwna skała, bo u szczytu szersza niż u podstawy. Na niej mieszkają małe 'żyjątka' nieco może podobne do ślimaków. Żyje sobie tam jedna ich rodzina. Mają ładny domek (bodajże drewniany , o ciemnym odcieniu drewna). I nagle skała zwala się do wody. Owe żyjątka pływają i nie wiedzą, co miałyby teraz robić, ale nagle , pojawia się nowa skała, dość miękka, piaskowiec , lub wapień. ponadto, zdaje się ,jakoby owe żyjątka stworzyły ją siłą swojej woli. ... Siedzą sobie na szczycie, rozglądają się. Zaczynają brać jakieś większe kamyki i przy ich pomocy dłubią w podłożu dziury, budujac sobie nowy dom.

Sen z dzisiaj (nieco smutny, ale mimo wszystko podobał mi się):

Jesteśmy obserwatorami. Widzimy duże jezioro z klifowymi brzegami. W jednym miejscu na brzegu stoi dom, chociaż właściwiej byłoby powiedzieć, że do tego miejsca sięga miasto, bo nie jest to pojedynczy dom, a cały kompleks zabudowań. W pewnej chwili nad nim przelatuje smok. Ma długą szyję, potężne skrzydła i jest jasnobrązowy, prawie szary. Porywa z pobliskiego pola krowę i niesie ją nad jezioro. Podążamy za nim. Ląduje w płytkiej wodzie na przeciwległym brzegu. Wchodzi w wysokie trzciny, gdzie na matkę czeka małe smoczątko oraz pilnujący go ojciec, który jest bardzo słaby i obecnie niezdolny nawet do lotu - pilnuje młodego bez przerwy, praktycznie nic nie jedząc. Mija jakiś czas, sytuacja się nie zmienia. Matka poluje i karmi młodego, jednak coś idzie nie tak i smoczątko umiera. Pogrążeni w smutku rodzice składają jego ciało na dnie jeziora (to znaczy matka musi to zrobić sama). Teraz kiedy nie ma małego, jego ojciec musi znowu nabrać sił, żeby mógł sobie radzić w tym świecie. Nie chce jednak być dokarmiany, chce opuścić bezpieczne legowisko w poszukiwaniu jedzenia.
W tym momencie punkt widzenia się zmienia. Jestem smoczycą, lecącą nisko nad powierzchnią wody i niosącą na grzbiecie swojego partnera. Nie lecimy nad ludzkie siedziby, aby nie zwracać na siebie uwagi, bo to nie byłoby mądre. Ku naszemu zdziwieniu w jednej z zatoczek, na plaży znajdujemy martwe zwierzę. Ląduję obok i pozwalam partnerowi się pożywić. Odlatujemy, jednak dręczy mnie uczucie, że coś jest nie tak, że to było zbyt proste polowanie. I obawy okazały się słuszne... Na klifach pojawiło się mnóstwo ludzi z łukami i zaczęli strzelać.
Chcę jak najszybciej wydostać nas z pułapki, lecąc nisko nad wodą najszybciej jak potrafię z takim obciążeniem. Co chwilę słyszę coraz cichsze pojękiwania mojego partnera, a jego ciało staje się coraz bardziej bezwładne... Nie żyje... Coś mnie zamroczyło, nie wiem kiedy znalazłam się pod wodą, jednak dalej płynęłam tak szybko jak tylko potrafię, praktycznie nie widząc niczego, nie docierały do mnie żadne bodźce, tylko płynąć.. jak najszybciej...
W pewnej chwili uderzam z całym impetem ciałem smoka w podwodną skałę. Słychać trzask łamanych kości. Porzucam go tam, jak się okazuje zaraz obok naszego dziecka. Wynurzam się i dopiero odzyskuję zmysły, zaczyna do mnie docierać, co się stało. Kolejnych kilka dni spędzam w legowisku, nie mając na nic siły ni chęci. Po tych paru dniach udaję się w miejsce ,gdzie obaj leżą na dnie. Nie jest to przyjemny widok, więc nie zostaję tam długo. Zrozpaczona, nie wiem , co z sobą zrobić. Jest mi już wszystko jedno. Lecę do miasta, które jest w pobliżu 'naszego' legowiska. Ląduję na schodach prowadzących do jakiejś jaskini w klifie i czekam... Jednak, nie spodziewałam się tego ,co się stało. Pierwsza przyszła młoda kobieta. Oczywiście się zdziwiła, ale podeszła i siadła obok, pogłaskała. Ja tylko patrzałam przed siebie, już nic mnie nie obchodziło. Zaczęło schodzić się coraz więcej ludzi, już nie tak przyjaźnie nastawionych, jednak ona chyba była kimś ważnym, bo nikt nie odważył się jej sprzeciwić. W dodatku była magiem. Po jakimś czasie przy niej, trochę doszłam do siebie i dopiero teraz zaczęło mnie interesować , gdzie się znalazłam. Wstałam, a kobieta zaprowadziła mnie pod schody. Był tam jakiś opuszczony magazyn, ale jako, że była magiem, zmieniła go w ładną grotę, ze zdobieniami w kształcie smoków na ścianach. To było moje nowe legowisko, jakkolwiek dziwnie by nie wyglądało, żyć w zgodzie z ludźmi...
Przyzwyczaiłam się. Dobrze mi się tam żyło, ale przyszły ciężkie czasy. Przyszła wojna. Wrogie, nieco demoniczne oddziały atakowały królestwo. Nie zostało mi nic, tylko pomóc ludziom. Ci, którzy mnie przygarnęli do siebie, byli na prawdę mili (jak już się przyzwyczaili), więc nie chciałam, aby to się skończyło.
Oddziały zwykłej piechoty kładły się całymi połaciami po moim przelocie i nie było z nimi problemu. Było jednak kilku magów, którzy powiększali się do niewyobrażalnych rozmiarów i chcieli mnie zgnieść w rękach, przeciwko nim nie miałam żadnych szans, jednak kiedy próbowali mnie złapać, łatwo było ich podejść z ziemi. I tym sposobem wygraliśmy wojnę.