Widzę, że to dla niektórych bardzo poważna sprawa i wiąże się z tym wiele emocji - powiedzieć, czy nie powiedzieć. Mi raczej obcych emocji.
Po co mówić o czymś takim rodzicom? Rozumiem jeszcze, jak się nad czymś takim zastanawia piętnastolatek, ale jeżeli ktoś dorosły mówi o czymś takim rodzicom - to jest to dla mnie nieco dziwne. Moi nie wiedzą o mnie zbyt wiele, nie wiedzą nawet jakie książki lubię czytać albo z kim się spotykam wieczorami, więc tym bardziej abstrakcyjne wydaje im się tłumaczenie, że, mamo, tato, widzicie, jestem futrzakiem, jestem lisem, arf arf mamo, no co się tak patrzycie? Ale rozumiem, że niektórzy są bardzo blisko ze swoimi starymi i mają potrzebę mówienia takich rzeczy...
Powiedziałem natomiast dwójce moich najlepszych przyjaciół, nie w formie jakiegoś "wyznania", tylko raczej w ramach ciekawostki, że istnieje takie środowisko, o którym można sobie pogadać z kimś, kto jest na poziomie i tego nie wyśmieje jako zupełnego kuriozum. Dziewczyna zareagowała entuzjazmem (nieco wręcz przesadnym), zadawała masę pytań i sama chciała się nawet do tego przyłączyć, ale wiedząc, że raczej by tu nie pasowała, lekko ją zniechęciłem. Chłopak natomiast, który ma ogólnie prześmiewczy i ironiczny stosunek do wszystkiego, podszedł w taki sam sposób do zjawiska, jak to nazywa, "furystów" i stroi sobie z tego żarty (które i mnie bawią), i ogólnie nie ma najlepszego zdania o "furystach", jako o niezbyt ambitnym intelektualnie środowisku, które najprawdopodobniej skupione jest wokół gejowskiego seksu (czy nie ma nieco racji?). Podoba mi się ten jego dystans, bo i we mnie się on objawia pod wpływem rozmów z nim. Trzeba mieć na wszystko jakąś odtrutkę.
Innych "wtajemniczeń" na razie nie planuję.

Cytat z "Wolfheart":

Mówienie rodzinie o furry to przykład młodzieńczej bezgranicznej bezmyślności, krótkowzroczności, nadmiernej ufności wobec swiata wywołanego chyba ogłupiającym uderzeniem dopaminy. Młodzi najpierw to robią, a potem robią siarę i sobie i nam, bo ich starzy zaczynają tu zaglądać. Zresztą moje zdanie na ten temat znacie, od lat wałkowane to samo Debilizm i błąd.

Zgadzam się. Tyczy się to także innych spraw. Sam kiedyś powiedziałem za dużo w pewnej kwestii i do dzisiaj żałuję. Mówić to co trzeba - o reszcie milczeć. Łudzenie się, że rodzice będą rozumieć, bo kochają i są tacy otwarci jest nieodpowiedzialne. Zawsze to jednak jakaś lekcja życia.