St3fcio...
<zerka na doł>

Cytat:

Miasto Poznań

W kij bliska ci Japonia XD.

Sorki nie potrafiłem się powstrzymać, nie chciałem urazić XD.

A co do TAKICH wrażeń, to przypomniało mi się jak miałem kiedyś stany lękowe podobne do hipochondrii (choroby psychicznej która objawia się panicznym strachem o swoje zdrowie). Za pierwszym razem kiedy dostałem "ataku" wybiegłem z klasy trzymając się za gardło i starając się złapać oddech. Wystarczyła wtedy jedna, losowa nieprawidłowość w oddechu (bodajże jakoś dziwnie się zakrztusiłem czy co) i dostałem takich schizów, że zacząłem się wręcz dusić, z samych nerwów. Spędziłem potem cały dzień spanikowany i z wrażeniem, że zaraz znowu zacznę się dusić, nawet kilka razy się to zaczynało ale jakoś udawało mi się to wyhamować. Przez jakiś miesiąc po tym wydarzeniu moje życie to było pasmo tortur podczas kolejnych tego typu ataków, dopiero potem udało mi się zapanować nad tą dziwną przypadłością i teraz gdy coś takiego mi się dzieje to lodowatą logiką uciszam natychmiast wszelkie obawy. To śmieszne ale jak teraz o tym piszę to mi to wraca XD, właśnie w tym momencie jak piszę te słowa, na szczęście nie jest to już groźne, bo po prostu nad tym panuję.

Teraz przypomniało mi się też jak (mnie jako osobę wówczas bardzo religijną i wrażliwą na punkcie religii, można było powiedzieć, że wiara to mój słaby punkt) moja sąsiadka (by zniechęcić nas do grania w Warhammera, ogólnie baba jest fanatyczką i dla niej RPG to w większości szatańskie moce) zaczęła nam mówić o tym jak to przywołujemy złe duchy podczas gry i o tym jak to ją kusił szatan przez usta pseudoksiędza kultysty. Wtedy tak się tym przejąłem, że przez dobre pół roku miałem momenty, że ogarniał mnie nieuzasadniony strach i panika, ot tak bez powodu w losowych momentach.

W sumie... jakby to podsumować to moje przeżycia z przeszłości miały ogromny wpływ na moją osobowość. Teraz uczucia niemalże w ogóle się mnie nie imają, a dokładniej, nigdy nie działam pod ich wpływem i stanowią one tylko dodatek do mojej osoby, a nie coś znaczącego, co może wpływać na moje decyzje. Chłodna analiza faktów przede wszystkim.

PS: Wybaczcie ścianę tekstu XD, rozpisałem się.

Ja to muszę być jakiś dziwny, bo od dzieciństwa nie pamiętam uczucia strachu jako takiego. Owszem, był ten typ który dawał przez łeb, krzycząc aby obejść tych pijanych drechów szerokim łukiem, albo chwilowe 'zaskoczenie' gdy coś mi wyskoczyło nagle zza rogu....no ale nie żebym się bał, w sensie psychicznym.

Cytat z "Valsharaltessem":

Strach, zabrzmi to patetycznie, albo nawet dziwnie, ale boje się siebie. A raczej tego, co życie może zrobić z mym charakterem i osobowością i jak odbije się to na osobach mi bliskich.

To tak jak ja

Cenzura niczym w radzieckim dwudziestoleciu, od teraz poprawną polszczyznę cenzuruje, pozdro komuchy i mądrość Trockiego z wami



Strach, strach strach... Czego się boję, hm. Z całą pewnością boję się miernoty intelektualnej i językowej... Przerażają mnie też okrutne i głupie środowiska reakcji konserwatywnych liberałów, którzy ośmielają się atakować miłościwie nam panującą demokrację socjalistycznie ludową i socjalną. Co za gollumowa głupota i bezwstyd, brak postępowości wręcz.