Czy no-lifem... Kilku znajomych "na miejscu jest", co nie zmienia faktu, że obecnie mi najbliższa, którą widziałem się kilka razy na dość długi okres czasu, była poznana przez Internet, a zbliżyliśmy się do siebie...
Dwóch zboczeńców.
Dwóch nieudaczników?
Ta wypowiedź brzmi pięknie dla każdego, kto... Banał - zgadza się z tym, co w niej zawarte. Uogólnia cały fandom, czego na szczęście nie zrobił Herdus (przyznał Ingiemu sporą rację, ale to nie to samo, "wybił się" kilkoma racjami) - uogólnia do zboczeńców, no-life'ów i nieudaczników... Jeszcze niedawno odpowiedziałbym krzykliwymi wyzwiskami, ale nie na tym rzecz polega.
Nie powinno się tak dużej grupy ludzi zbijać i szachować trzema, do tego obraźliwymi (no, może poza zboczeńcem, ale tu brzmi jak obelga) określeniami. Nie znamy całego fandomu co do jednej osoby - ale moja przyjaźń z pewnym furrym wystarczy mi rzec, że wypowiedź Ingiego to w dużej mierze bzdury. W dużej, ale nie całkowitej - są no-life'y, ale... Czy ich bycie, fakt, że są, tak bardzo nas krzywdzi, żeby traktować je jak najgorsze łajzy? To ich życie. Sam jestem trochę odizolowany od wszystkich dookoła - wpłynęło na to wiele rzeczy, o których nie mam zamiaru pisać, jakby to wyglądało...
Nie będę wyzywał, ale też nie ukrywać prawdy, że na wstępie straciłem cały szacunek do osoby Ingiego przez jego wypowiedź - jest w niej trochę racji, ale słownictwo i przedstawianie całego fandomu w ten sposób... Jest po prostu nie fair, nieuczciwe, rani wiele wartościowych osób.
Normalne społeczeństwo... Nie ma dla mnie czegoś takiego, wrodzona indywidualność każdego z ludzi zbyt wybija się ponad to, co zakłada definicja społeczeństwa - takie społeczeństwo to masa bez żadnego wyrazu. Nie oceniam ludzi grupami, każdy jest inny, niezwykły i niepowtarzalny, w pozytywnym czy negatywnym sensie. Normalność to pojęcie względne - wszystko jest względne.
Jedno jedyne kryterium - pilnować, by przez nasze czyny nie działa się nikomu krzywda - moje jedyne w miarę obiektywne motto, oklepane do bólu (ouch, boli), ale jedyne, które uważam za słuszne. Cała reszta, życie ogólnie wymaga już (ja wymagam od siebie) indywidualnego podejścia, nie dopuszcza uogólnień.
I może trochę zapędziłem się z "utratą szacunku" - szanuję dalej, bardzo nie zgadzam z Twoim zdaniem, ale to nie powód do takich fochów, do tego ubieranych w tak wystyngowane pojęcia jak "utrata szacunku".
Bawcie się dobrze i yiffajcie w Piekle.

Łasic was Kocha.

Taak, czasem naprawdę brakuje mi dystansu...
Nie chciałem zabrzmieć źle - przez jego brak poczułem się trochę źle, jeśli tak to wygląda... Wiadomo, że jest w tym trochę prawdy, za to ja "na dzień" dobry się zbłaźniłem. Wziąłem to trochę na poważnie, myślenia mi nie brakuje, tylko właśnie dystansu.
Widocznie źle się zrozumieliśmy.

Poza nim jest przecież jeszcze tyle opcji... A furry dla mnie?
"Człowiek potrzebuje człowieka" - a pierwszym, z którym naprawdę się dogadywałem, też był futrzak. W tym wymiarze jest to więc coś, co pozwoliło znaleźć sobie kogoś bliższego - choć teraz rozmawia się o wszystkim, to futrzaki odegrały kluczową rolę. A mówiąc szerzej... część swojego świata, sposób obrazowania który najbardziej mi odpowiada, wyjątkowo mocno wpłynął na całe życie i w wielu rzeczach mnie uświadomił - po części dlatego, że kocham zwierzęta, ale najważniejsze jest, jakby to ubrać w słowa... Nienawidzę ludzi jako ogółu, ludzkości jako takiej - pełen uprzedzeń zostałem oczarowany Furry, który jest dla mnie jakąś sensowną alternatywą; nie zatracam się w niej całkowicie, nie "kręciłoby mnie" osobiście chodzenie w fursuicie, wystarczy mi taki sposób widzenia świata, "skrzywiony" pozytywnie futrzakami. Ludzie są jak ludzie i sam fakt bycia Furrym z nikogo dobrego człowieka nie uczyni, ale mimo to właśnie w tej grupie widzę większe szanse na poznanie kogoś wartego uwagi.
Gdyby to nie istniało, pewnie znalazłbym sobie coś innego, ale Furry jest i pozostaje mi tylko dziękować każdemu, kto je tworzy, w każdym tego słowa znaczeniu.