Miałem takie zasady, jak Neonus - ani kropli. Alkohol etylowy kojarzył mi się głownie ze środkami do dezynfekcji. Na spitych kolegów reagowałem pogardą.

Niestety, nadszedł dzień, w którym wpadłem w poważny kryzys psychiczny. Mając na uwadze znane mi opisy działania alkoholu, postanowiłem spróbować. No i rzeczywiście. Negatywne odczucia zostały przytłumione... Przy okazji odkryłem, że jestem bardzo odporny na działanie tej substancji (być może przez to, że mam jeszcze zdrową wątrobę ) i muszę wchłonąć bardzo duże ilości, aby odczuć wymierny efekt. Piłem przez pół roku (raz, dwa razy na tydzień). Nagle zacząłem, nagle skończyłem. Nigdy mi nie smakowało, piłem dla efektu. Nigdy też nie udało mi się spić do nieprzytomności, choć bardzo się wtedy starałem. Można powiedzieć, ze zawiodłem się na alkoholu. Nie byłem w stanie całkowicie stłumić złego nastroju, a już tym bardziej nie mogłem wtedy poradzić sobie ze swoimi problemami. Dopiero teraz mogę z czystym sumieniem patrzeć z pogardą na pijaków (z sobą z tamtego okresu na czele).

Dziś zdarza mi się od czasu do czasu wypić dla zdrowia czerwone wino (nie, nie takie za 5 zł ), oraz jakieś piwko przy większych okazjach (choć niespecjalnie za nim przepadam) - symboliczne picie zmniejsza dystans otoczenia (niestety, w polskiej mentalności osoba która nie pije jest "podejrzana" ).