"Śniło mi się. Byłam w jakimś pomieszczeniu, takiej budce z oknem, z widokiem na pokój z dziwnym urządzeniem. Takie... jak pralka, taka wirnikowa, taki wielki biały walec, ze stożkowatym czubkiem, na takim potężnym stojaku, czy statywie, że można to było dowolnie przenosić, obracać, ustawiać. Nad łóżkiem, takim szpitalnym. Ktoś ułożył jakiegoś stalkera na tym łóżku, głowę w taką podstawkę, żeby się nie ruszała, wycelował tę maszynę stożkiem nad jego głową, potem wszedł do mojego pokoiku, pomagałam mu wycelować tę maszynę nad głową stalkera, patrząc na ekranik z podglądem wnętrza jego głowy i rysunek ze ściągą. Potem ten ktoś nacisnął jakiś przycisk, ten stalker zaczął krzyczeć, kląć, ale się nie pogniewał, wstał i podziękował... a potem sama się położyłam na tym dziwnym łóżku... nie mam pojęcia o co w tym chodziło.

"Nie wiem. Może jest mniej czasu... może będziemy mieli różne zadania... Mam nadzieję, że nie będziemy musieli się rozdzielać. Ale jeśli będzie trzeba... Niepokojący ten twój sen. I mówisz że duże były te podziemia?"
"chyba ogromne..."

Łapiesz że Dawg opowiada, co widział pod ziemią.

"Nie, nie wszystko. Większość jest nieczynna. Całe hale i długie korytarze. Tylko jedna wielka hala, a i to na ćwierć gwizdka. Ale biorąc pod uwagę rozmiar tej hali to i tak kilkaset maszyn..."
"Nie, nie mam pojęcia co oni tam produkują. Tak, tak, zombie pracują przy maszynach. Mówię wam, że nie dało się oddychać. Żyją bez tlenu. Nie, nie mieli artefaktów, kiedy mi zabrakło żywności to jednego zjadłem, zapewniam, znalazłbym przy tym artefakt."
"Nie, tylko jeśli mi grozi śmierć głodowa. Nie lubię ludziny, przecież widzisz ile tego kupiłem a mogłem sobie nabrać zamiast tego truposzy z windy."
"Tak, jest winda, czynna, zapytaj Bobra albo Dzikiego, i nie, nie wybieraj się bo raz brak tlenu, dwa winda sama ucieka na górę i zostajesz na dole pośród zombie."
"Nie, nie mogłem znaleźć wyjścia, raz że winda mi uciekła dwa że na trzy dni się zgubiłem w wirówkach. Wirówki, takie maszyny, potrzebne do produkcji bomb atomowych. Mają tam tego dobre kilkaset sztuk a każda wielkości domu. Wszędzie jednakowo, jedna kratka w podłodze tylko prowadzi do wyjścia, nie, nie przy ścianie, tak ze cztery wirówki od ściany. Nie zapamiętałem kiedy wyszedłem i nie mogłem znaleźć. Tak, można zaznaczyć, możesz sobie wziąć i nić ariadny, byleby ci jej zombie nie ukradły."
"Nie wiem co to za maszyny, nie znam się na tym, frezarki, tokarki, jakieś takie."
"Bo było napisane "Wirówka" i numer wirówki. Czytalem o tym kiedyś."
"Nie, nie zwiedziłem za dużo, po wirówkach znalazlem szyb windy i musiałem się przespać bo miałem dość. A potem Krokodyl z Dzikim, Kapłanem i resztą mnie uratowali."
"Kawałek zwiedziłem. Jedno zawalone wyjście znalazłem. Nie da się za ostro tam dzialać, biegać, walczyć. Kotlet to jak jedno płuco albo i pół płuca."
"Nie, nie wiem, jakbym miał więcej Kotletów to bym pewnie spróbował. Mam jeden. Nie, nie sprzedam."

"Spoko, możemy przeprowadzić eksperyment."
...oczywiście teraz ktoś chce od ciebie kupić kotlet ale odmawiasz.
Zakładasz dwa artefakty, po czym na wstrzymanym oddechu zaczynasz robić przysiady. Zmęczyłeś się dość szybko i kusi żeby zacząć dyszeć, ale się powstrzymujesz... Oceniasz - zdecydowanie lepiej niż z jednym "kotletem" ale jednak sporo gorzej niż z normalnymi płucami. Jeszcze jeden i powinno być "jak normalnie".

Oddajesz Kotlet i pozwalasz sobie na chwilę zadyszki, która natychmiast mija po założeniu "Bateryjki". Zasiadasz i napełniasz magazynki, pytając o te zombie.

"Różnie z tymi zombie było" Nie mają karabinów jeśli o to chodzi. Jeden miał pistolet, ale tak zardzewiały że nawet nie próbowałem brać. Nie wszystkie walczyły, część siedziała przy swoich maszynach. Niektóre... chyba zabłądziły, bo kiedy szedłem jednym korytarzem, zobaczyłem w jakimś pomieszczeniu dwójkę, w innym jednego, obijały się o ściany i próbowały przejść przez narożnik bez żadnego przejścia. Inny minął mnie idąc korytarzem, zupełnie zignorował. Te, które walczyły starały się dozbroić jak mogły. Rury, deski, klucze, pałki. Jeden próbował uzbroić się w słupek od baierki od schodów, ale ten słupek był solidnie przyspawany, i zombiak dosłownie utknął na próbie wyrwania go. Jakieś takie... niedorobione. Ale te przy maszynach całkiem sprawnie te maszyny obsługiwały."
"A czym one się żywiły?" pyta jeden z obecnych.
"A cholera ich wie, może niczym. Jak patrzyłem na nie, to były takie wysuszone, wychudzone, skóra i kości, prawie szkielety, oczy zapadnięte, wargi ściągnięte, łyse. Może nic nie jedzą a może coś zupełnie niewłaściwego. Stołówkę tam pod ziemią znalazłem, od lat nieużywana."

Pytasz najpierw Aleksa o muszelkę...
Muszelkę najprościej porównać do ciastka typu markizy z galaretką, dwie złożone brunatne, połówki z połyskliwą, przezroczystą masą między nimi. Nie ma co odłupywać jak przy Bateryjce, natomiast pomiędzy połówkami pojawia się napięcie. Jeśli je odciągnąć od siebie, napięcie rośnie. Po około sto woltów na centymetr rozwarcia. Aż do rozerwania, co nastąpi - w zależności od wielkości muszelki - przy rozwarciu około dziesięciu do dwudziestu centymetrów. Natomiast można z niej spokojnie ciągnąć kilkaset amperów na jakichś 400 woltach. Nie ma się co bać prądu bo odciągnąć połówek rękami nie sposób, nożem z najwyższym trudem. Trzeba zrobić urządzonko ze śrubowym odciągiem i dopiero wtedy może udać się produkcja prądu na masową skalę Muszelką. Natomiast do redukcji zmęczenia - jak każdy artefakt, wkładasz i działa. Nie ma podstępów jak Kompas, po prostu sprawia, że dużo trudniej się męczysz.

Zakładasz Muszelkę...

Ciekawe uczucie. Kiedyś się zaciągnąłeś dymem tytoniowym, to było podobne. Obraz trochę się rozjaśnia, umysł wyostrza, jakbyś był nagle trochę bardziej przebudzony.
"Nooo, dobra."

"spoko, wygląda bezpiecznie, po prostu się w końcu zmęczysz. Gorzej jeśli ściga cię stado psów i ci braknie oddechu. Wtedy wolałbyś jednak mieć kompas." odpowiada Alex

Azot natomiast: "Miszę mogę podesłać, ale to już jutro, przed zmrokiem tam dziś nie dotrze." odpowiada Azot. "I nie wiem czy da sobie radę, on jest elektrykiem, nie elektronikiem. Już lepiej sam się wybiorę. Ale też nie dzisiaj."

Z drugiej strony, fanatycy Monolitu to NIE są normalni ludzie. Nie znają strachu, nie znają litości, towarzysza, który został z tyłu zostawią na śmierć bez mrugnięcia okiem...

Pytasz Iwana.
"To były koszary na pięćdziesiąt osób. Proponuję przespać się w schronie bo my do późna jeszcze będziemy świętować... a jak coś będzie walić w śluzę to będzie chociaż komu to zabić..."

[dobranoc]

Siedzicie jeszcze... słyszycie historię, Dawg podjął się pod Rassochą jakiegoś zadania, eskorty kogoś na Czerewacz. Okazało się, że zleceniodawcy chodziło tylko o to, żeby szanowanego klienta oficjalnie - przed swoim przełożonym - dobrze przygotowanego wyprawić w drogę. W rzeczywistości chciał przechwycić towar tego klienta, ale nie zostawiając świadków. Tylko nie docenił jakości eskorty, którą sam zamówił. Klient co prawda nie przeżył, ale Dawg rozpoznał bandytę i jego ludzi, i im zwiał. Ścigali go przez Uż, potem myśleli że przyprą o czasowstrzymywacz, ale kiedy poszedł w Stumilowy Las, odpuścili sobie pogoń, i tylko dopilnowali żeby nie wrócił.
"A opowiedz nam co w tym lesie, że taki straszny, że nikt nie wraca... byłbyś w stanie człowieka przez ten las przeprowadzić?"
"Są rzeczy o jakich mutanci ludziom nie mówią. Rzeczy jakich z Zony wynosić nie wolno. Rzeczy ukryte, których dotykać nie należy i nie warto. Tylko ciekawość i desperacja gna ludzi w Stumilowy las. A tam tylko śmierć ich czeka."
"Ale jak przeżyłeś?"
"Chcesz sekret jak przeżyć Stumilowy Las? Zdradzę ci ten sekret. Po drodze zobaczysz różne skarby i różne dziwy. Ale nie zatrzymuj się, nie zbaczaj i nic nie bierz, nawet listka z ziemi nie podnieś, a może przejdziesz i nawet jeśli widzisz już skraj lasu, bo ten skraj okaże się tylko polaną, której już nie opuścisz. A jeśli idziesz z towarzyszami i któryś zniknie, to nie zatrzymuj się, nie szukaj, idź dalej. Już po nim. Jeśli ci potwór zastąpi drogę, łap za karabin i bez wahania wal w niego serią, a jeśli anomalia, ostrożnie wymiń. Ale jeślibyś się i potknął o artefakt, nie waż się po niego schylić."
"Ale ty pewnie tam tyle tych artefaktów..."
"A gdzież tam, byłem tu przecież dwa tygodnie przed wami. Dość miałem czasu przejść się samym skrajem lasu, złapać co Wariatkowo wyrzuciło, pozbierać co leżało na skraju Parówki... Za dużo we mnie człowieka żebym mógł swobodnie chodzić po Stumilowym Lesie, a na wynoszenie stamtąd artefaktów nawet chudzinki nie mają przyzwolenia."

Ty nie, ale któryś stalker tak...

"Oj, bandyci. Nie będę każdemu mówił kto, bo dowodów nie masz a zaczniesz rozpowiadać, ktoś zasłyszy i nie będzie sprawdzał czy masz dowody tylko od ręki się pozbędzie. Dam sobie z nimi radę ale najpierw muszą sobie o mnie zapomnieć. Artefakt Płomień, to dość specjalne dla ciebie? Usłyszał, że w Czerewaczu ktoś oferuje niezłą fortunkę za samo wypożyczenie."
"Dałoby się go odzyskać?"
"Miesiąc temu to było, nie ma szans żeby jeszcze był w Zonie. A rozpytywanie o coś takiego na Złomowisku to proszenie się o kulkę w tył głowy."

Kolejne flaszki idą w ruch i zaczynają latać niewybredne dowcipy... Tamara ściska cię za rękę, wyciąga kaptur swojej kurtki i ruszacie ku schronowi.
Oops. Ten plecak teraz jest CIĘŻKI. Zdejmujesz Muszelkę, zakładasz Gravi. I tak jest ciężko a na dłuższą metę nie możesz czterech kieszeni na artefakty angażować na redukcję obciążenia. Gadasz o tym z Tamarą.
"Załóż skrytkę, albo i kilka. Wszyscy tak robią. Wszystkiego na raz i tak nie zużyjesz, w tym rejonie jakiś czas będziesz, będziesz tu wracał... jeśli stalker kursuje na przykład między Czarnobylem a Opacziczi, bez taksówki znaczy się, to nie nosi całego sprzętu całą drogę, tylko zostawia coś co mu się w danym terenie przyda na później, kupuje na drugim końcu. Żywność w puszkach, zapasy amunicji, zapasową broń, nawet jeśli trasa będzie niebezpieczna to co cenniejsze artefakty, żeby bandyci nie ukradli. Jeśli już wie, że jednak nie będzie wracał to zabiera zawartość skrytki, a jeśli stwierdzi to nie będąc na miejscu - sprzedaje skrytkę handlarzowi."
"Tylko gdzie schować żeby nie znaleźli?"
"A bo mało to starych strychów, sienników po chatach, piwniczek ze starymi koszykami, podłóg z brakującymi deskami, wykruszonych cegieł w ścianach, dziupli w drzewach, psich bud, kurników... Tylko tak trzeba umieścić żywność żeby psy nie wywąchały a jak wywąchają to nie dotarły."
"A jak ktoś znajdzie? Albo anomalia zablokuje?"
"Dlatego skrytek zakłada się kilka, jak jedną stracisz to nadal masz następne."

Szczególną uwagę poświęcasz tym drzwiom, zwłaszcza, że coś w nie drapie. Przechodzisz do pomieszczonka stróżówki... Nic nie widać. Nachylasz się ku szczelinie strzelnicy żeby zajrzeć na dół. Nagle centymetry przed tobą wyrasta morda z trąbą jak gazmaska, sięgając ku tobie szponiastymi pazurami. W ostatniej chwili odskakujesz do ściany a Tamara ładuje snorkowi strzał ze śrutówki z przyłożenia w łeb...

uff. Z bijącym sercem wycofujecie się na korytarz.
Wchodzicie do pomieszczonka schronu, do pokoju dowódcy. Pokój jest spory, przedzielony przepierzeniem na dwie części, z przodu "biuro" - biurko, pusta przeszklona szafka, krzeseł brak. Na tyłach łóżko - bez materaca, puste szafki, miejsce, gdzie zapewne dawniej był stolik, ogólnie co było przydatnego wyniesiono.

Z części "koszarowej" zgarniasz dwa materace i koc z nieużywanych łóżek, drzwi do "gabinetu" można zamknąć zamkiem od środka... układacie za przepierzeniem materace, śpiwór...

Tamara jest tak wspaniała, gorąca, przytula cię mocno, obejmuje rękami i nogami, jakby tęskniła, jakbyś był jej skarbem, którego nie chce nikomu oddać. Całujecie się, gryząc się delikatnie nawzajem, gładzisz jej głowę, delikatnie drapiesz czarne uszka.
"...co zrobimy jeśli zajdę?" pyta szeptem.
"Staramy się dotrzeć do Spełniacza. Poproszę o najpiękniejsze dzieci jakie urodziły się w Zonie. Przynajmniej równie piękne jak ich mama."
Znowu cię obejmuje i przytula mocno. Czujesz szybkie bicie jej serca.
Wyobrażasz sobie siebie jako ojca rodziny, Tamarę - twoją żonę...
Tak mocno, tak bardzo... Prawie jak wtedy, podczas emisji.
Dasz początek nowemu narodowi...

Zapadacie w sen.

Jesteś w tym samym biurze, w którym byłeś wczoraj, biurka, papiery. Ciemno, ale to ci nie przeszkadza. Drzwi prowadzą na narożnik korytarza. Uchylasz je. Korytarz średnio długi, w lewo i na wprost, po czterdzieści metrów w każdą stronę, prowadzi do zakrętów, które zamknęłyby go w pętlę. Różne drzwi po obu stronach, oznaczane numerkami, nie opisami.