"W podziemiach Mózgozwęglacz nie działa... nie powinien. Podobno da się wyczuć jego wpływ zanim cię zniszczy, wycofać się. Nigdy tego nie próbowałam. Tam, którędy szłam, nie było go. Ale jeśli wyjdziesz na powierzchnię... nie wiem, podobno w centrum są łaty na których nie ma Mózgozwęglacza. Ale większość powierzchni jest nim objęta. Wyjdziesz na powierzchnię i po tobie."

Jest szósta osiemnaście. Absolutnie nie chcesz spać. Nie kwestia wyspania czy niewyspania ale... snów masz dość.

"Żołnierze ruszą z nami do Czerewacza kiedy tylko założymy szlak. I prawdopodobnie już tu nie wrócą. Czyli raczej na tym nie polegaj. Bazę pewnie natychmiast potem stalkerzy przetrząsną za wszystkim co przydatne, tak, że też nie liczyłabym na jakieś skrytki tutaj, chyba że znajdziemy bardzo dobre ukrycie, ale wątpię w to."

Został ci "kurczak pikantny". Może to poprawi ci nastrój. Trzeba by zagotować wody. Fajną metodę na to widziałeś w Czerewaczu, jednorazowa grzałka z Bateryjki i sprężyny łóżka. Bardzo szybka. Tylko wyłączało się przez rozgrzanie sprężyny do białości i doprowadzenie do jej roztopienia.
"Daj może paprykarz" prosi Tamara. "Wolę ryby. I ma krótszy termin przydatności, a te konserwy mogą leżeć w skrytkach latami."

Bóbr miał herbatę ale chyba wczoraj sprzedał.

Tamara zjada pasek suszonego mięsa z paprykarzem, ty smarujesz paprykarzem suchary. No tak, ciągle zapominasz sobie, mączne produkty to ona może jeść dla towarzystwa, energię ma tylko z mięsnych.

Zaczynam powoli zbierać się, zakładam prócz Złotej Rybki dwa Gravi, sprawdzam, czy Nocna Gwiazda wywołuje jakąś wyczuwalną różnicę przy noszeniu plecaka. Jeśli nie będzie zbyt męcząco bez niej, czwarty pozostawiam Kotlet.

Zakładasz samą kamizelkę, Złotą Rybkę, dwa Gravi, Nocną Gwiazdę i... padasz jak długi tracąc przyczepność.
Zdecydowanie trzeba się dociążyć. Ubierasz się jednak do końca.

Na zewnątrz - w sypialni - ciemno, większość jeszcze śpi skacowana, tylko Iwan przy małej lampce czyści swojego przyrdzewiałego kałasza, widać wydębił od kogoś oliwiarkę. Wita cię.
"Wreszcie prawdziwy olej maszynowy. Smarowane słoniną też działały ale trzeba często smarować i po jakimś czasie zaczyna to śmierdzieć, zwłaszcza jak się zagrzeje od serii."
Pomagasz mu z jakąś lekko przygiętą częścią, prostując ją szczypcami, dokręcasz śrubkę selektora ognia, który zaczął z lekka latać, pytasz czy można gdzieś tu zostawić plecak - Iwan kieruje cię do magazynku, "przykryj płachtą w kącie to nikt nie ruszy, taką mamy umowę." Rzeczywiście, w kącie magazynu płachta brezentowa, kładziesz pod nią plecak. Przy środku pokoju palety - amunicja. Było sześć palet, zostało pół. W dalszym narożniku skrzynki zbite luźno z desek, w jednej kilkadziesiąt puszek, z trzydzieści innych skrzynek puste.

Zdawałoby się że pod ziemią nie będziesz łapał zasięgu, ale masz łączność ze wszystkimi. Przypominasz sobie że o pokój dalej przebiega antena od przedłużacza...
"Dzień dobry Azot, jak wam noc minęła? Mam nadzieję, że lepiej, niż mi."
"Lepiej niż ostatnia. Tylko dwa alarmy i to umiarkowane. Chociaż z pijawką mieliśmy kłopoty, wspięła się po piorunochronie, dorwała Palladyna, teraz leży osłabiony, odzyskuje siły. Jednak Dąbek jest niesamowity, w życiu nie widziałem żeby ktoś skręcił kark pijawce. A ty co za przygody miałeś?"
"Długa historia, spotkamy się to opowiem."
"Idę tam do was koło południa, może trochę wcześniej. Miszę podeślę godzinę wcześniej żeby instalacje przejrzał. A właśnie, w jakim stanie instalacje?"
"Chyba niezłym. Dwanaście wolt na oświetlenie działa, przedłużacz PDA też zasila, chyba całkiem znośnie dali sobie z tym radę. Misza nie będzie miał dużo roboty."
"To do zobaczenia."

Karabin na plecy i z Tamarą ruszasz do wyjścia.
Niskie mgły unoszą się nad łąkami, pod pogodnym niebem. Słońce jeszcze nisko. Wystawiasz twarz na promienie, sarkastycznie myśląc o efektach wampirycznych...

Czujesz, jak pod wpływem słońca dwie bryłki mocy, które wchłonąłeś, jakgdyby się rozpuściły, stały się cieczą, którą władasz. Możesz ją przelewać w swoim metafizycznym ciele pomiędzy organami z których istnienia nie zdawałeś sobie sprawy.

Prawie cię to wyprowadziło z równowagi. Mógłbyś się bawić w przelewanie jej po zakątkach ciała i rozdzielanie na mniejsze porcje, gdybyś był w nastroju do zabawy...

Podenerwowany ruszasz w stronę lasu, Tamara obok.
"Spróbujemy wepchać się kawałek w las, zobaczyć jak daleko ten lejek idzie, czy tam na prawdę jest pętelka... może znajdziemy miejsce na skrytkę..."
"Tylko nie rób nic głupiego, proszę cię", Tamara kładzie ci dłoń na ramieniu.
"Nie bój się... nie zrobiłbym ci tego."
Bierzesz jej dłoń w swoją, ściska ją ciepło. Dacie radę.

Detektor Mózgozwęglacza zaczyna wyć, co natychmiast wywołuje z lasu jakieś zwierzę... a co to jest?
Pędzi na was, mniejsze od wilka, pokryte strupami, grube łapy... po szpiczastych uszach rozpoznajesz wreszcie, to ryś.
Tamara nie zastanawia się długo, wznosi śrutówkę do ramienia, strzela... i chybia. Ryś jest szybki, wyczekał, odskoczył. Nie podbiega jeszcze, tylko krąży, próbując was obejść, szukając skąd będziecie otwarci na atak.

Ryś krąży dziesięć do dwudziestu metrów od was. Po twoim strzale odskoczył, ale nie wycofał się.

Masz na sobie dwa gravi, Kotlet, Złotą Rybkę, i dwa antyradiacyjne.
Wąchałeś kiedyś Kotlet. Nie chciałbyś go brać do ust. Prawdopodobnie w smaku przypomina coś bardzo spleśniałego.

No, jakoś nie przypomniałeś Dawgowi że ma sobie coś wybrać za Błonę... może jej jeszcze nie sprzedał?

Na chwilę obecną nie masz zielonego pojęcia jak się do tego zabrać.

Rysie to samotniki. Z rzadka polują parami, ale tylko podczas sezonu godowego, późna zima, wczesna wiosna.
Tyle wiesz o zwykłych rysiach. Nie wiedziałeś że w tych terenach w ogóle żyją. I ten nie wygląda uroczo.

Strzelasz jeszcze raz i znowu nic...

"Nie próbuj z nim argumentować" mówi Tamara. "Rozumiem, że lubisz koty, ale ten nie odbiega specjalnie ani sprytem ani agresją od nibypsa. Ma tak przeżarty wścieklizną mózg, że na udobruchanie go nie masz co liczyć."

...niespecjalnie panujesz nad bronią, pewnie gdyby nie Gaśnica, to zupełnie by ci uciekła. Rysia nie zaczynasz nawet trafiać bo robi zwrot i zaczyna zwiewać.
Wtedy nagle słyszysz huk strzału i ryś się przewraca, dociągasz go na muszkę, Tamara poprawia jeszcze raz.

Padł.
Większość magazynka poszła.
Podchodzicie. Potężnie ranny, krew bucha z wielu dziur po kulach, ale jeszcze żyje.
"Dobij go, niech się nie męczy..." mówi Tamara.

Przedtem, gdy był w pełni sił, był władcą swojego życia. Teraz, gdy jest na granicy śmierci czujesz w nim taki sam okruch jak w Marijce i jej braciszku. Też jesteś w stanie pociągnąć za ten okruch i pozbawić go życia.

Próbujesz. Nic. Silniej, okruch zostaje "przy tobie" a potem rozmywa się, wraca, mieszasz...

Przysiadasz na trawie. Zaczynasz się śmiać. Trzymając za głowę śmiejesz się, kiedy Tamara wykańcza rysia finką...

"To był tylko sen... Tylko sen i moja wyobraźnia. Cholerna autosugestia. Nie jestem żadnym wampirem czy nekromantą. Nie potrafię wyrywać siły życiowej."

Wspominasz drobne nieścisłości, niejasności tamtego pokoju dziecinnego. Tamte dzieci - też ci się chyba tylko przyśniły... A cała "nowa energia"? Wszystko autosugestia i iluzja.

Czujesz ogromną ulgę... mimo, że przybyło ci kilka powodów do zmartwienia.

Ruszacie powoli dalej w drogę. Detektor po chwili zawiesza się i resetuje. Będzie problem z tą głośnością bo reset doprowadza go do pełnej głośności. Ale znów przyciszasz, zatrzymujecie się na skraju lasu. Cisza, tylko szum wiatru.

"Nie, jeśli coś tam by było to już dawno by nas usłyszało"

Dałoby tylko plecak ze wszystkim takim został w bazie. Bandażyk w małej apteczce to za mało. Tamara upycha sobie detektor pod kamizelkę, pomogło.

"Prowadź."

Las nie jest fajny. Rzadko rozmieszczone ale gęste rzędy mizernych świerków, poprzerastane ostrężyną, i anomalii że ciężko się ruszyć. Na samym wejściu omijacie łukiem anomalię elektryczną chyba z jakąś wariacją bo drzewa są poszarzałe jak z kamienia. Ale artefaktów nie ma, zresztą po trawie sądząc, jacyś stalkerzy niedawno tu byli, pewnie wyzbierali.

Przesieka prowadzi na granicę mózgozwęglacza, a więc skręcasz między dwa rzędy drzew oddalając się od granicy. Stożek na mapie się zaostrza. Docierasz do polanki gdzieś w połowie drogi między granicami... próbujesz się przebijać między świerkami ale źle ci to idzie... gałęzie, ostrężyny... dwie warstwy drzew dalej zatrzymujesz się dysząc.

"Pilnuj." mówi Tamara i zrzuca ci pod nogi śrutówkę, Vala i swój wypchany z lekka chlebak, po czym skacze pięknym skokiem nad rzędem gałęzi następnej linii drzew. Zanim cokolwiek zrobisz jest kilkadziesiąt metrów od ciebie.