Dwa strzały i wyhamowujesz... tylko łagodnie dyndasz się ale zwolniłeś na tyle, że nie wypadniesz.

Ufff...

Strzał hydroshockowy - full auto po przekręceniu śrubki - w bardzo ekspresowym tempie opróżnia magazynek. Wyrzuciłby cię w ziemię bardzo szybko. (Azot wyjaśnił - kolejne pociski wbijają się w takim tempie i odległościach, że górne części stożków ich fal uderzeniowych sumują się, potężna fala uderzeniowa podróżuje przez ciało w stronę głowy, powodując intensywny wylew.)

Tamara ściąga cię na ziemię.

Artefakt, przypomina porośniętą płaskimi listkami gałązkę, zieloną.
Strzał wytrzyma, ale ma kształt na tyle nieregularny, że nie jesteś w stanie pewnie trafić tak, żeby zachował się w sposób oczekiwany.
Widzisz dość szeroki stożek możliwych lądowań, w około 1/8 z nich nie udaje mu się wylecieć poza anomalię i zaczyna się wznosić.

"A może po prostu ja strzelę? Strzelanie birdshotem to na prawdę żadne mecyje?"

Tamara przeładowuje pierwszy nabój birdshotem, układa się na skraju skarpy. "Ale fajnie się z tego teraz celuje!" mówi. Strzelba zanurzona w obszar niskiej grawitacji musi być lekka jak piórko.
Przymierzasz się z kałasza, strzelasz, Tamara poprawia.

Minutkę później macie artefakt. Z bliska przypomina bardziej delikatnie zielonkawe szkło, dziesięciocentymetrowy pręt na który nadziano kilkanaście kółek wielkości groszówki. prostopadle ale nieregularnie, nie przez środki.

"Znasz to?"
"Nie nie znam."

Detektor wykazuje jeszcze jeden artefakt tym razem chyba ostatni, ale ten jest głęboko w trawie, ledwo widzisz połysk między źdźbłami, kilkanaście centymetrów od krawędzi krateru i tak umieszczony, że czujesz, że strzał wprost w ten artefakt po prostu wbije go w ziemię.

Prawdopodobnie na dnie bajora jest jeszcze kilkadziesiąt, ale odzyskanie ich chyba aktualnie przekracza twoje możliwości...

Niestety to są granaty trzysekundowe, bez wyciągnięcia zawleczki i puszczenia łyżki nie "zobaczysz" eksplozji...
No i rzucić go dokładnie tak żeby trafił gdzie chcesz, nie uda ci się. Dokładności 15cm na jakichś 10 metrach nie uzyskasz, zwłaszcza w tak zakręconej grawitacji.

Przygotowujesz się, zakładasz osprzęt, Tamara wycofuje się na bezpieczną odległość. Granat w dłoń, ostatnie soczki wysysasz z bandaża, zawleczka... rzut.

Chowasz się za sosną, tu cię nie ochlapie.


Głucha eksplozja, chlust błota na kilka metrów... większość "wraca" do dziury, część rozchlapała się w niewielkim promieniu poza pole grawitacyjne anomalii.

Artefakt ani drgnął, dobrze osłonięty krawędziami dziury od eksplozji.

Tamara podbiega. "Pakuj się szybko i dajemy nogę."
"Co jest?" mówisz bez wahania zaczynając zapinać pasek od spodni.
"Snorki. Makarova miały w nosie, AK i strzelba je poddenerwowały, granat to już za dużo. Pełzną tu sprawdzić, i za jakieś trzy minuty tu będą. Bierz plecak, ja poniosę resztę twojego sprzętu, w jakiejś chacie się podopinasz."

Wypluwasz przeżuty bandaż, zapinasz szybko plecak, wymiana artefaktu, Tamara nie chce kompasu, trzyma twoje paski ze wszystkim co popadnie czekając aż zarzucisz plecak. Zakładasz go, ruszasz biegiem.

"NIE TAM, GŁUPI!"

Na tyle ufasz Tamarze, że zawracasz. "Czemu?"
"Z tamtej strony idą snorki! Zobaczyłyby cię zaraz! Nadziałbyś się na całe stado."
Biegniesz za Tamarą do asfaltowej drogi, mijacie pierwszą, drugą chatę, wbiegasz za nią na teren kolejnego gospodarstwa, prowadzi cię do obory na tyłach. Klnie z cicha na brak strychu. No ale za późno już na szukanie innych kryjówek - ucisza cię i przysiadacie w zarośniętej pokrzywami zagrodzie. Dziury w ścianach, zielsko wyższe od człowieka. Muszelka szczęśliwie szybko wygasza zadyszkę.

PDA w przeciwieństwie do detektora na szczęście nie musisz wyłączać, ma pewną opcję pełnego wyciszenia. Oboje z niej korzystacie.

Siedzisz cicho jak możesz. Słyszysz powarkiwania snorków z okolic anomalii. W pewnej chwili paniczne ryki, wycia.... plusk i ohydny wrzask, trwający tylko chwilę.

Szuranie, chrzęst gniecionych krzakow, żwir na drodze... Wstrzymujesz oddech, żałujesz trochę zdjęcia "Kotleta" bo idealnie by się nadał do wstrzymania oddechu na dłużej. Tamara trzyma cię za rękę. Szurania zbliżają się, snork przedziera się przez zarośla na zewnątrz obórki, widzisz przez szpary w deskach łamiące się pokrzywy. Sporo tego tałatajstwa...

Hałas, z dachu sypie się kurz, przymykasz oczy. Tamara ściska swojego "Wała", dłoń na bezpieczniku. Trzask, przez chwilę z dziury w strzesze wystaje noga w jakichś szczątkach buta. Potem jeszcze jedno trzaśnięcie przy szczycie dachu, i głos lądowania z dziesięć metrów od obory, gdzieś w zielsku.

Odgłos tłuczonego szkła w chacie. Coś przewracane, coś rozrywane. Głośne warczenie snorków z wnętrza.

Cień posuwa się wzdłuż zewnętrznej ściany, zatrzymuje się przy wejściu do obórki. Nieruchomiejesz, kiedy z cichym skrzypnięciem uchylają się drzwi. Trąbiasty łeb wsuwa się do środka. Tamara już celuje w nią, ale łeb się wycofuje... szuranie czołgającego się potwora oddala się.

Scierpły ci nogi, ale Tamara przytrzymuje cię. Pokazuje w stronę chaty i pokazuje "2" na palcach. Wyjmuje PDA i podsyła kropki...

Z wiadomościami tekstowymi jest ten problem że są wysyłane nimi komunikaty niskopriorytetowe. "Przeczytaj w wolnej chwili". I nie ma "ogólnego", piszesz pod konkretne adresy. Wysyłasz komunikaty Azotowi, Alexowi i Palladynowi. Czy dotarły nie wiesz.

Zmienasz Muszelkę na Kotlet. Zadajesz Tamarze pytania.

"Ocena naszych szans przejścia cicho i niezauważenie?"
"Ja 70%, ty 0%"

"Możliwości usuwania snorków bez hałasu?"
"70%/szt tylko samothe."

"Czułość węchu mutantów?"
BARDZO RÓŻNA

"Odwracania ich uwagi...?"
"Pognają za mną, wtedy ty uciekniesz"
'
Co do granatów, zdaj sobie z jednego sprawę: zapalnik odpalający lont czasowy jest głośny. Już raz kosztowało cię to życie. Zwolnienie "łyżki" powoduje wystrzał jak mała petarda, potem słychać syk lontu i dopiero wybuch. Nie da się "podrzucić granatu niepostrzeżenie".

"Nabój + ogień zapałki. Szacowany czas wystrzału?"
"Nie wiem nawet o czym mówisz"

Pokazujesz Tamarze mapki.

"czerwone = rów, struga"
i
"co z tym snorkiem?" pokazuje na tego w sąsiednim domu.

Kombinujesz przez chwilę z głośnością... niestety nie da się.

"Mokradło koło Krzyża. Strumyk do snorkowiska" pokazuje ci na mapie strugę... zaczyna się rzeczywiście w środku Korogodu, od mokradła koło Krzyża potem ciągnie na północ od Sinego Boru, skręca na Zalesie... to ten sam strumyk przez który strzelaliście się z bandytami w Zalesiu. Tutaj kawałek płynie rowem melioracyjnym, potem odbija od drogi i po skosie... na szerokie mokradła, gdzie widzieliście setki snorków.

Tamara wzrusza ramionami z tym nabojem. Ona się na tym mniej zna od ciebie.

Tamara kiwa głową na twój pomysł obejścia snorka. "To nie słup. Rusza się, rozgląda, słucha."

Jak z ich skokiem wzwyż?
"5-7m, dobrze się wspinają"

Widziałeś skok snorka. Dobre dziesięć metrów w poziomie. A więc połowę z tego w pionie wyrobi bez trudu...

Wygląda, że wiadomość dotarła. Stalkerzy ewakuują się do baz. Być może jest komunikacja głosowa, no ale nie słyszysz...

Tamara cię ucisza, słyszysz ruch. Kolejne snorki się przemieszczają. Tamara przesuwa kropki na PDA.

Przez chwilę Tamara kiwa głową na "nie", po chwili dopuszcza - grupa snorków przeszła dalej.

Z "hałasem na odległość" gorzej, granatem najlepsi rzucają trochę ponad 100m, w końcu poza siłą rzutu jesteś ograniczony trzema sekundami lotu. A mało kto chciałby zwabić stado snorków sto metrów od swojej pozycji...

Nawiązujesz kontakt tekstowy z Dawgiem. "Dwa snorki na raz dam radę, trzy od biedy. Są szybsze ode mnie, jak mnie stado pogoni to nie ucieknę"

[przesłanie punktu różni się niewiele. Pojawia się pytanie, czy punkt zaakceptować - ale domyślnie bez dźwięku, czyli jak ktoś nie patrzy na PDA to go nie zauważy]

Zauważasz. Lokacja to mała bardzo zapadła obórka z dwoma krowimi boksami, kurnikiem i klatkami chyba na króliki.

Pod klatkami skrzynki, a w nich siano pamiętające chyba jeszcze pierwszą katastrofę, od wtedy nie ruszane, suche i nie uszkodzone przez wilgoć. Jeśli przez te ćwierć wieku nikt tego siana nie ruszył, to pewnie przez następne też nikt nie ruszy. Delikatnie przykryć tym sianem przedmioty, będą suche, bezpieczne i niewidoczne. Dobre miejsce na skrytkę.

Pytasz Tamarę o snorki.
"Znudzi im się albo jak je coś innego zainteresuje albo... no może za pół godziny, godzinę."

Ogólnie to w Iwanowce dawaliście odpór większej ilości snorków... ale nie na raz. Dwa, trzy, i pięć snorków na raz wykończycie. Ale jeśli te dwa-trzy stada po dziesięć i więcej zlecą się w jednej chwili i okrążą was, to po was. W dobrej lokacji obronnej - jedno wąskie wejście, solidne ściany i dach, jakich snorki nie zniszczą, dacie radę. Jedno ładuje, drugie strzela, na zmianę. Przy ataku z dwóch stron, po was.

Wysyłasz Alexowi fotkę "gałązki". Odpisuje, że to "Korbowód", artefakt bez wartości użytkowej dla stalkerów ale dość drogi - ma jakieś ciekawe efekty w fizyce kwantowej, robią z tego urządzenia sieciowe do transmisji szyfrowanej kwantowo między bankami.

Siedzisz i wpatrujesz się w kulkę. Piękna jest, wciąga... myśli ci błądzą... jakiś hałas z dala od bazy. Nie musi być eksplozja. Wybijana szyba, brzęk uderzenia w blachę, coś takiego.

Tylko kto pójdzie walić w blachę żeby wezwać snorki? Jakby tak walnął na odległość... choćby z karabinu. Tylko strzał bardziej przyciągnie niż dźwięk...

Tamara nasłuchuje, pewnie wkrótce naniesie nowe poprawki na mapę.