Wielkości naturalnej normalnego kota domowego.

Tamara chichocze "głupio wyglądasz. Ale uroczo."

Przygotowujesz mieszankę dopełniając manierkę z camelbacka.

"Cisza za drzwiami. Chyba wszystko już wyzdychało."

[ przegapiłem ]

"Zostawiamy, zakurzona jest, sypie mi się na głowę" - odkłada koronę do skrzyni z rekwizytami.

Wyruszacie w drogę. Tamara nasłuchuje - spokój, tylko jakieś psy, kawał za kołhozem. Raczej nie powinny być problemem.

"Snorki to takie dziwne kreatury, strasznie krwiożercze. Ich krwiożerczość przekracza siłą instynkt samozachowawczy. Jeśli mają szansę cię zabić same przy tym ginąc, zrobią to bez wahania."

Docieracie w okolice budynku, gdzie według PDA jest Dawg.
"Ja lepiej zostanę na straży" mówi Tamara, patrząc na swoje bose nogi.
Widzisz na trawie plamy, jakby ktoś pokrył ją miejscami gruboziarnistym cukrem. Zakładasz maskę, kaptur, gogle, rękawice. Mroczne wejście do ceglanego piętrowego budynku ukazuje kawałek dwóch korytarzy, jakieś drzwi i schody w górę...

Jest nie tyle ciemno - wybite okna wpuszczają sporo światła - co po prostu sporo ciemniej niż w upalnym świetle wczesnego popołudnia środka lata.
"Piętro, korytarzem do końca, za blaszanymi drzwiami."
Ruszasz schodkami, nie jest źle, usiane rozsianymi tu i ówdzie kryształkami, niektórymi trochę większymi niż to, co dotychczas...

Wychodzisz na piętro... Półmrok łamany przez światło z okna, dalej jaśniej...
niefajnie.
Sylwetki zalegające podłogę ledwo widać spod warstwy kryształków grubo porastających cały korytarz, i ściany i sufit i gruba warstwa długich na kilka centymetrów kryształków porasta podłogę. Na końcu korytarza naprzeciw okna - grube stalowe drzwi, pod nimi cały zwał martwych snorków, chyba z dziesięć sztuk - wzdłuż korytarza rozsiane z czterdzieści, może więcej. Na boki pomieszczenia, kryształki wpełzły po parę metrów w nie pokrywając zakurzoną betonową podłogę, ściany i sufit.

[eeep, coś mi się po prawej narysowało, zignoruj tę pomarańczową krechę]

"Podeślij fotkę..."
Chwilę męczysz się z aparatem, wreszcie podsyłasz.
"Szlag. Szczęście że pomieszczenie jest spore, bo zaczęło mi już tu wpełzać."

Halabardą pociągasz najbliższego snorka, z chrzęstem zaczyna się przesuwać, potem nagle łapiesz równowagę, kiedy "topór" odrywa się od drzewca, zostawiając cię z długim kijem bez "ostrza" w ręce... był przytwierdzony dwoma biednymi gwoździkami, a że drewno się rozeschło przez lata to rozleciał się po pierwszym przyłożeniu większej siły.

Pytasz Dawga o ściany. "Takie same jak reszta budynku. Okien brak, to był jakiś magazyn typu kasa czy coś, szabrownicy nawet drzwi stalowych nie byli w stanie ukraść, na tyle solidna konstrukcja."

Oglądasz ściany, framugi - wszędzie to samo, Cegła, kładziona wzdłuż, trochę podniszczona przez pogodę i mróz, nietynkowana od zewnątrz, otynkowana wewnątrz, ale budynek nadal stoi i dobrze się trzyma, tynk odpada ale cement między cegłami trzyma uczciwie... to była jednak budowa dla przykrywki ściśle tajnego projektu, nie codzienna partanina. Dobrym młotem czy kilkfem pewnie byś rozwalił. Młotkiem z twojego zestawu narzędzi czy kolbą karabinu - nie. Oglądasz jeszcze samą cegłę... Ściany zewnętrzne - cegła często spękana, rozmrożona, wewnętrzne - działowe - w dużo lepszym stanie. Dach to solidny żelbetonowy strop, prawdopodobnie kryty papą. W kilku miejscach są zacieki, gdzie przeciekł i rozmarzł, pewnie niewielkim wysiłkiem dałoby się go tam przedziurawić, w większości miejsc jest nienaruszony - ot, porządny strop. Czy daloby się łatwo zrobić dziurę, w którą Dawg by się wcisnął? Wątpliwe.

Rozpytujesz przez PDA. Niewiele wiadomo, mało kto ma większe pojęcie o tym. Wiadomo, że materiały wybuchowe kruszą ją w drobny pył, który wciągasz w płuca i zaraża cię od środka. Na ogień jest nieczuła ale można jej nim wypalić pokarm, znaczy na przykład martwe snorki, wtedy szybciej zdechnie... znaczy w dwa-trzy dni. Na wodę jest zupełnie nieczuła, ale po minucie zanurzenia puszcza powierzchnię, której się trzyma, da się tak zmyć bez alkoholu - ale to trzeba zanurzyć a nie zwilżyć.

Ktoś stwierdził, że Czarci Pudding zżera Brylantynę. Przerabiając ją oczywiście na Czarci Pudding. No tak, z deszczu pod rynnę.
Ktoś słyszał, że Brylantyna nie lubi hałasu, głośnej muzyki... ale to zupełnie niepewna informacja, gość, który to mówił był znanym bajarzem.
No i lekarstwo, jeśli ci się wbije igiełka, natychmiast wyrwać, powiększyć ranę i obficie zasypać solą. Nie trawi zasolonego ciała. Jeśli nie masz soli? To jak z mrówkami albo puddingiem, błyskawiczna amputacja.

Łączysz się z Demo. "Dałbym radę, trzeba by drabinę żeby dostać się do pietra od zewnątrz, założyć ładunki, wywalić kawałek ściany. Granatami nie próbuj, kolega dostanie jeszcze szrapnelem. Do środka nie podejmuję się wchodzić, buty łatane taśmą, nabiję się jak nic. Ale lepiej jakbyś coś innego wykombinował bo mi się C4 kończą."

"Znaczy, jak, lubię metal? Nie, jem to co wszyscy!"
"Nie to. Muzykę metalową!"
"No... toleruję."

Próbujesz wycisnąć siódme poty ze swojego PDA ale nie brzmi to imponująco. Jednak bez słuchawek wlaściwej głośności nie uzyskasz. Zbliżając głośniczek do pokrytego kryształkami parapetu obserwujesz dziwny efekt, jakby ciemniały, przybierając jakieś barwy. Nie kurczą się ale jakby pojawiały się jakieś fiolety i purpury pośród białych kryształków. Ale tylko te najbliżej głośniczka i po odsunięciu go wracają do stanu normalnego.

Przydałoby się tu solidne stereo koncertowe, ale tego tu nie wykombinujesz. To, co było w Domu Kultury wieki temu wyszabrowano.

Wypytujesz jeszcze Dawga o jego osprzęt. "Standard, mój kałasz, trochę żywności, sporo amunicji, Makarov, bańka wody. W pokoju jest stara kasa pancerna, większa niż drzwi, dawno otwarta i obrobiona z zawartości. Poza tym w zasadzie nic, trochę dybli w ścianach, po półkach, ale wszystko co przeszlo przez drzwi wyszabrowane. Żadnych okien.

"Znaczy, jakąś patelnię i łyżkę żeby walić jednym w drugie? Ale ja swojego sprzętu do gotowania nie zbliżam do tej zarazy!"

Dawg zmieści się (z trudem) wewnątrz tej kasy, albo przewróci ją na bok ale już nie przesunie.

Było do wszystkich, jeden - nie wiesz nawet kto - odpowiedział.
"...Czekaj, już lecę po mój sprzęt dyskotekowy, a, psiakrew, zapomniałem zabrać go z Lwowa" ktoś inny rzuca, odpowiada kilka śmiechów.
"Tu Wania z bazy wojskowej, mieliśmy głośnik w stacji radiowej, ale się... uszkodził jednego wieczoru. Jak potrafisz naprawić to możesz go wziąć."
...no to jeszcze wzmacniacz i resztę...

Dawg podsyła mniej-więcej układ jego pomieszczenia.
Schodzisz na dół. Niestety o ile stropodach w kilku miejscach puszczał, to ta podłoga jest w stanie przynajmniej dobrym. Nawet na otynkowanym suficie zacieków nie ma.

"Przewróci się na bok, tylko draśnie ścianę, może dwadzieścia centymetrów nad ziemią. To taka dosyć niska kasa, ma niedużo ponad metr wysokości, niecały metr na metr podstawy. Co ty kombinujesz, Dziki?"

Prawdopodobnie taka sama jak w zakładzie energetycznym, na taką wysokość żeby pasowała do biurek, krótkie nóżki, usuwalne półki w środku.

Pytasz Demo o wysadzanie ściany granatem.
"Najpierw wybij dziurę na pół cegły, możesz wystrzelać. Masz zwykłe ruskie F1, tak? Łyżka jest z szajskiej stali, ukręć ją zaraz poniżej zawleczki bo inaczej zablokuje się w dziurze i granat nie wybuchnie. Przywiąż sznurek do zawleczki, zaklinuj granat w dziurze zapierając go klinem z zaostrzonego patyka albo czym tam, żeby nie wyciągnąć go za zawleczkę. Chowasz się i ciągniesz. Nie próbuj wyciągać ręcznie i uciekać, na 90% coś pójdzie nie tak i skończysz z odłamkami w plecach. Dziura po wybuchu będzie za mala żeby przeleźć ale cegły naruszysz na tyle że da się ją dobrymi kopniakami dość powiększyć. Tylko osoba w środku nie może być w tym samym pomieszczeniu do którego się przebijasz, nawet za osłoną."
"Ej, a to czemu?"
"Fala uderzeniowa, w zamkniętym pomieszczeniu nie musisz dostać szrapnelem, samo uderzenie ciśnienia cię zabije."

"Spokojna głowa, użyłbym dużo mikroładunków, Wklejone w szczeliny między cegłami, odkruszają cegłę na tyle centymetrów w głąb ile sobie życzę a pozostałą warstewkę muru eliminujesz kopnięciem. Z takiego granatu tylko mała część energii idzie w mur, większość do wewnątrz i na zewnątrz. Jakby kolega dostawił do ściany od wewnątrz płytę pancerną jakąś, żeby eksplozji nie wpuścić do środka to wtedy co innego."

Dawg mówi o drzwiach. "Drzwi tak, otwierałyby się na zewnątrz gdybym miał jeszcze do nich dostęp. Są zamykane na zasuwę, która cała teraz porosła tym szajsem. Co prawda zasuwę da się przesuwać z obu stron ale ja ze swojej się jej nie tknę, nie mam takich rękawic. I obawiam się, że zwał snorków skutecznie je zamyka."

Pytasz o sprzęt do burzenia. Nikt nie ma nic gotowego, ale Azot przysłuchujący się wam dotychczas w milczeniu rzuca "Skombinuj kawał rury, kawał szyny i w kilka minut wyrzeźbię ci sensowny kilof. A na młot potrzebuję oprócz pręta czy rury kilku metrów płaskownika, jak z uziemienia."

"Płyta - na tyle duża żeby eksplozja jej nie odrzuciła. Jeśli dobrze przyprzeć od wewnątrz to i metr wystarczy, przy dwóch centymetrach blachy. Tylko nie plecami, połamie kręgosłup. Worki z piaskiem, cegły, nawet trupy, duża masa.

Korepetycje? Na sucho nie ma sensu. Skombinuj kilka kilo różnych materiałów to pogadamy."

Tamara mówi, że na wschodzie kołhozu, gdzieś tam, gdzie dawg miał swoją skrytkę, wypoczywa sobie z piętnaście ślepych psów. Nie jest to ilość, jakiej nie dasz rady ale mogą wam trochę utrudnić plany.

Dawg przykłada się do szafy... po chwili słyszysz "Do jutra może się uda. Ledwo drgnie kiedy pcham z całej siły."

"Zależy jaka będzie ta dziura i gdzie, i czy biegłby czystą drogą czy musiałby przebijać się przez teren skażony w śpiworach i workach. Psy tu dotrą w nie więcej niż minutę." - Tamara odpowiada na twoje pytanie.