...może, a może nie...ale co na teraz?

Przypominasz sobie o tym, wracasz do instytutu...

Profesor zrekrutował rudego asystenta do pomocy i kończą zmywanie całej sterty szkła laboratoryjnego. "O, witam ponownie, co sprowadza"?
Pokazujesz szczątki artefaktu, wyjaśniając jak do tego doszło.
"Hmmm, resztki artefaktu w fazie powstawania... Czy coś uda nam się odkryć czy nie, nie wiadomo, szczerze to wątpię, ale myślę, że można to władować pod mikroskop i coś z tego wyjdzie. Opowiedz jeszcze dokładnie jak to wyglądało, gdzie znalazłeś i tak dalej...

Opowiadacie, ty i Tamara na przemian, Profesor nagrywa waszą opowieść na PDA, drapie się po głowie... No dobra, może coś z tego wywnioskują w Kijowie. Macie po stówce, bardziej za relację niż za tę ruinę. Ale dzięki za pamięć o naukowcach.
[+100/+100]

Hmm, masz też jeszcze "Złotą Kulkę" która podobno nic nie robi... no ale kompas też podobno "tylko zwiększa kondycję"... hmm, spieniężyć czy zachować?

Myślisz jeszcze o mapie... Śniła ci się ewidentnie mapa 3D. Obiekt jakby podobny ale... trójwymiarowy, I czytałeś ją w jakichś podziemiach, tunelach...
Czy to droga na Korogod, czy z Korogodu gdzieś dalej, czy... nie wiesz.

[[korzystaj z map w linkach z mojej sygnaturki, i PDA i sztabówki, po to są]]

Pytasz, "hipotetycznie, gdybym miał ciekawy artefakt, ale chciał go zachować...".
Zgodzi się, ale wdzięczność nie przyjmie wtedy formy pieniężnej Budżet nie przewiduje tego typu wydatków. Cóż, "Dla dobra nauki" okazujesz kulkę. Profesor tylko cmoka, krzywi się i idzie do "Bunkra". Idziecie za nim. Wpuszcza kulkę do kilku urządzeń po kolei, rutynowo wpina wyniki do segregatora, patrzy na nie zgrubnie... Kiwa głową przecząco.
"Nic nowego. Nic konkretnego. Sam chciałbym wiedzieć. Kilka sztuk tego już dostaliśmy, ale... Z tymi kulkami to jest tak... dziwnie. W kwestii wszystkich innych artefaktów dostajemy z Kijowa dokładne sprawozdanie z pełnych badań. A Kulki - jak w czarną dziurę. Jakby nie istniały. Wysyłamy, manifest dwadzieścia artefaktów, otrzymujemy dziewiętnaście sprawozdań, piszę o dosłanie sprawozdania, nie dostaję na pismo odpowiedzi. Dzwonię, osoby władnej nigdy nie ma. Piszę do dyrektora katedry, dostaję wykręt w odpowiedzi. Mam przykre wrażenie, że doskonale wiedzą co ten artefakt robi i sprzedają go na lewo. Jeśli kiedykolwiek odkryjesz jego zastosowanie, byłbym ogromnie zobowiązany za informację. No i jeśli jednak zdecydowałbyś się na sprzedaż, to jestem upoważniony wypisać ci czek na dziesięć tysięcy, ale po prawdzie, to bardziej byłbym szczęśliwy gdybym dowiedział się prawdy a nie tylko dostał artefakt do wysłania..."

Hmm, z całą pewnością, jeśli tylko się dowie. Na razie jest w Opacziczi a tam nie mają nawet czynnego nadajnika jak w Ditiatkach, Stancji, Czerewaczu i Czernobylu, żeby odpłatnie przesłać wiadomość.

Co do opisu podziemi Gandzi, i twoich doświadczeń, to nijak się nie zgadza. Być może jedno z "tych długich" to jest kolej. Ale w tej rozdzielczości trudno powiedzieć.

...może. A na razie? Profesor z pewnym żalem oddaje ci kulkę i grzecznie acz stanowczo wygania z bunkra, który potem zamyka na dużą zwykłą kłódkę. "Zamek cyfrowy pierwsza emisja puściła z dymem. Najprostsze rozwiązania są najlepsze..."

Stoicie na dziedzińcu instytutu, przed bunkrem. Słychać niezbyt dalekie szczekanie psów...

Tamara łapie cię za ramię. "Nie podoba mi się to."
"Zobaczenie cerkwi?"
"Nie, ćśś, słyszysz?"
Szczekanie i warczenie psów jest dość niedalekie, jakby walczyły. Nagle słyszysz jakieś trzaski w swoim PDA...

Szczekanie dochodzi z zachodu... Hmm, Marty szedł w tamtym kierunku. Ruszacie biegiem.
Z podziwem patrzysz na grację, z jaką Tamara wyprzedza cię i przeskakuje siatkę między posesjami. Ty do słabeuszy nie należałeś ale wspinanie idzie oporniej, Tamara czeka na ciebie po drugiej stronie. Bez ciebie na miejsce Tamara dotarłaby momentalnie, z drugiej strony jeśli coś by się jej miało stać... A może Marty właśnie traci życie? Puścić ją przodem czy trzymać się razem?

"Leć, dogonię cię" wołasz. Przeskakujesz płot, patrząc, jak na czterech łapach, zygzakując przez nieduży betonowy plac, tyłek Tamary znika za następną siatką.
Cały plac usiany czarnymi kropkami. Śruby, Strasznie narozrzucane śrub, Zbierasz się do biegu ale coś ci nie daje spokoju.

Przecież tutaj nie ma żadnych... o cholera. Dorzucasz jedną ze swoich śrub do kompletu. Przez chwilę skacze jak na pinballu podrzucana po całym placu, wreszcie ląduje gdzieś na środku. A wredota, sprężyny ale zupełnie niewidzialne. Takich jeszcze nie spotkałeś. Próbując wczuć się właściwie, bierzesz jedną ze śrub pod nogami i rzucasz... Jeszcze raz, i czujesz, ruszasz biegiem zygzakując jak Tamara, między niewidzialnymi anomaliami. Wybiegasz za plac, skok na siatkę, biegniesz wzdłuż łąki z jednej strony, zarośniętych gęsto krzakami ogrodów z drugiej. Słyszysz strzały, śrutówka. Kilka strzałów.

Odzywa się PDA. "Dziki, pomocy ale ostrożnie! Wszędzie pełno psów! Wreszcie zlazłem z szafy i zamknąłem się w pokoiku na piętrze budynku, mam plac na widoku. Widzę jak Krokodyl siedzi na drzewie, psy obleciały pień, chwilowo są nią zajęte ale jeśli zwrócisz ich uwagę, ruszą na ciebie tłumem. Znajdź dobrą pozycję obronną!"

Po lewej ciągnie się zarośnięty ogród, po prawej trzy hale jakichś zakładów, dalej na wprost niskie drzewa, brama wjazdowa na teren jakiejś firmy, widzisz pośród drzew mniejsze budyneczki, dalej duży piętrowy budynek. Z terenu firmy, na lewo od dużego budynku dolega wściekłe ujadanie, cały chór.

Wbiegasz do hali przez wyłamaną bramę... nie ma szans na zabarykadowanie się, duża hala fabryczna, dużo drzwi. Wracasz i biegniesz dalej. Stróżówka przy wjeździe. Tu byłaby szansa. Okna zakratowane, drzwi solidne. Wchodzisz... Drzwi skrzypnęły ale nie przebiło się to przez jazgot. Odsuwasz zasłonkę, widzisz przez okno psy okupujące drzewo. Drzwi otwierają się na zewnątrz a więc dasz radę je zamknąć, jakby co to i biurko wstawisz i też będzie.

Stróżówka to budyneczek trzy na cztery metry, wewnątrz krzesło, biurko, szafa metalowa z segregatorami. W oknach typowe kraty w układzie "promienistym". Drzwi, dwa okna - jedno na wjazd, drugie w stronę głównego budynku, w tym po przekątnej - psów.
Jeśli wybijesz okno w ich stronę, będziesz miał niezłe pole ostrzału. Nie rewelacyjne ale znośne.

Wybijasz. Kilka z nich słysząc tłuczone szkło odłącza się od grupy i rusza w twoją stronę.
Karabin do ramienia, ogień pojedynczy... Dwa powaliłeś a potem ledwie cofnąłeś lufę kiedy jeden próbował się na nią rzucić. Kilka kolejnych psów odłącza się od grupy i ruszają dołączyć do okupacji. Opierasz lufę wygodnie o kratę i punktujesz ogniem pojedynczym. Większość potrzebuje dwóch-trzech trafień chyba że trafisz w łeb. Nie przejmują się odstrzelonymi łapami, utraconą szczęką czy dziurą do serca - choć to ostatnie powoduje, że kilkanaście sekund później jednak padają. Przez chwilę robisz sobie przerwę w ostrzale okolic dużego dębu na którym siedzi Tamara, i walisz zaraz pod ścianą budki.

Psy niepokojąco dobijają się do drzwi. W pewnej chwili któryś szarpnął za klamkę, ale dobiegłeś i zamknąłeś. Wybijasz drugie okno i oczyszczasz teren pod drzwiami. Od strony drzewa i budynku słyszysz pojedyncze, regularne strzały ze śrutówek.

Zmiana magazynka. Kilka strzałów. I nagle wszystkie pozostałe psy - a zostało ich na biedę z trzydzieści, jak na komendę zaczynają uciekać w jednym kierunku, na północ. Mijają twoją budkę nie zwracając na ciebie uwagi, z wejść do budynku wylatują inne, dołączając do stada, po chwili jazgot oddala się i niknie w oddali.

Tamara zeskakuje z drzewa i leci w twoją stronę. "Marty, do nas, biegiem!!" woła.
"Co się dzieje?" pytasz
"Szczuroskoczki! Setki!" Zaraz tu będą!

...słyszysz jakiś szum od południa. Jak setki warknięć...