Wstęgi złota, oranżu i czerwieni. Plamy ciepłych kolorów, tańczące wraz z pasmami cienia na rozsypujących się cegłach, wielokroć starszych niż jakakolwiek żyjąca dziś istota.
Kolebkowo sklepionymi korytarzami niosło się echo emocji, pośpiechu i niepokoju: metaliczne, pełne iskier, drżenia i dymu.

Dłonie wydry, dawno odzwyczajone od fizycznego wysiłku, w wielkim pośpiechu zagłębiły się do wnętrza maszyny - jakże obcej w tym miejscu - szybko i rozpaczliwie zrywając kable, płyty i karty składające się na ten sztuczny „organizm”. Fale gorąca i chłodu oraz rozszalałe myśli przesłoniły świat wokół tak szczelnie, że wśród trzasku płomieni prędkie kroki obutych łap i towarzyszące im pobrzękiwanie metalu zatarły się, umykając niezauważone.
Dotyk na ramieniu.
- Var-Elee! – Wydra odskoczyła niczym rażona prądem, zaplątując się w zieloną suknię. Cętkowana dłoń przytrzymała ją, nie dając upaść na kamienistą, nierówną podłogę. – Ves... Cholera, Arai, chcesz mnie zabić?
Hiena, przezornie już w męskim ubraniu, delikatnie dotknęła wolną dłonią jej dłoni.
- Hej. Spokojnie. Już? – Melodyjny głos młodszej z dwóch kobiet uspokajał, nawet w tej sytuacji. Araia spojrzała w kierunku szeregu komputerów pod ścianą podłużnej sali, powracając w ułamek sekundy do brązowych oczu przyjaciółki i współpracowniczki – Naprawdę... Nie pieprz się tak z tym. – Zdecydowanym duchem wsunęła w łapę wydry przywleczony ze sobą żelazny pręt, sama zaś, strącając na ziemię ciężkie pudło pełne drogiej elektroniki, drugie, niemal identyczne potraktowała wyjętą z awaryjnej gabloty siekierą.
- No na co czekasz Hil?
Wydra, zacisnąwszy dłonie, zaostrzoną stroną dawnego elementu rusztowania dźgnęła odsłonięte wnętrzności komputera.
- Dyski zabezpieczone...?
- Erald je ma... pewnie już w samochodzie. Zebrałaś wszystko?
- Ta... mh, tak.
- Dokumentacja?
- Właśnie dopalają się resztki... A co z kopiami w ministerstwie?
- Na razie są bezpieczne... One później.
Odłamki metalu i tworzywa powoli zsypywały się ze stołów, migocząc w świetle płomieni i podwieszonych luźno żarówek.

Ciężkie kroki, w chwilę po tym, jak drobiny szkła posypały się z przedostatniego z monitorów.

Masywny tygrys, ciągle jeszcze w garniturze, wsunął się z rozpędem do pomieszczenia, lekko przytrzymując krawędzi wejściowego otworu.
- Samochód gotowy, możemy ruszać...
- Jeszcze tylko... – Hilaer wzięła zamach, celując w jeden z przyrządów pomiarowych, ale dłoń hieny powstrzymała ją – ... chwila? O co chodzi?
-Nie ma czasu...

Araia Merradia, powoli zbliżając się w stronę swojego męża utkwiła spojrzenie w pozostałym w kącie, przygasającym i migoczącym monitorze.


- Już tu jest.


***















Jej Królestwo
















Rozdział I
Merradia



Jeden potężny skok.
Dokładnie taki, jak zawsze, taki, jaki był upragniony w tej chwili. „Palce poruszające się z siłą młota”. Delikatne, opierające się na najmniejszych drobinach kosmosu.

Odepchnięta twierdza rozsypała się, dryfując we wszechobecnym Praoceanie, którego fale uderzały o pasiaste futro. Aż w końcu, opadając dłonie, tygrys wstrząsnął wyspą pod sobą – każdym kamieniem i każdym ziarnem piasku – napotykając przy tym złote oczy jagnięcia.
- A wie pan, że głos się nie ucieszy...?

Ciało drgnęło, nadzwyczaj silnie reagując na miękki dotyk kobiecych palców. Ostre światło przedarło się przez rozchylone powieki, rażąc nieprzyjemnie i na chwilę przesłaniając ból mięśni i karku, udręczonych całonocną podróżą. Tim Sliva, ostrożnie podnosząc się z rozłożonego siedzenia, napotkał oczy białej lwicy.
- Za chwilę lądujemy. – Irana, jak spostrzegł lis, zdążyła doprowadzić do ładu futro i była w pełni rozbudzona, promieniując przy tym dość dziwnym spokojem: musiała zatem przebudzić się już dłuższy czas przed nim. – Wyspałeś się? Czekaj, pomogę...
Po chwili lis siedział już prosto, mocując się nieco z niechcącymi się dopiąć pasami bezpieczeństwa. Mahari Geti, borsuk, manager iluzjonisty siedział ze spakowanym podręcznym bagażem przy oknie po drugiej stronie, zaś ponad oparciami foteli było widać, że i trzej technicy oczekiwali już na swoich miejscach na zetknięcie z ziemią. Maszyna wyraźnie schodziła już w dół - by w niedługim czasie, z nieco zbyt wyczuwalnym wstrząsem osiąść na twardej płycie lotniska.
Mahari, przygotowując się do wyjścia wyjrzał na zewnątrz. Było już jasno, niebo przesłoniła jednak jasnoszara warstwa chmur, w powietrzu wirowały zaś kropelki mżawki. Borsuk odchylił się nieco obserwując coś w oddali.
-Ładny chaos... Ale pewnie i lepiej. Mniej uwagi w naszą stronę, kiedy nie trzeba. – Podniósł się z miejsca, powoli zakładając kurtkę – Dobra. Zbieramy sprzęt i do wyjścia. Korzystajmy, póki nie ma tłumu.


***


Tłum był.
Miał jednak już inne zajęcia, przez które tylko nieliczni zwrócili uwagę na pojawienie się na lotnisku w Nowej Darnei ekipy Maestro Darena Veilanda - a jeszcze mniejsza część wykazała większe zainteresowanie grupą, wiedząc, że samego sztukmistrza jak zwykle nie będzie między nimi.

Dosłownie parę chwil minęło od zdarzenia bardziej interesującego dla mediów i innych poszukiwaczy sensacji, kiedy to samolot sai-norskiej delegacji Kościoła Soenaia, wedle zeznań prawie zderzywszy się z niezarejestrowanym i nieuwzględnionym w mapach tras powietrznych obiektem, zmuszony był lądować na pasie przygotowanym dla innej maszyny z tego regionu. Teoretycznie nie stało się nic wielkiego ani groźnego, sytuację sprawnie bowiem opanowano - jednakże opatrzona odpowiednim nagłówkiem i zdjęciami wiadomość tego typu mogła skutecznie zwrócić uwagę odbiorców. Zwłaszcza, że drugi samolot niósł na swoim pokładzie członków młodego, z wolna podbijający scenę muzyczną i serca słuchaczy zespołu rockowego.


W okienku pojazdu na chwilę pojawiła się głowa wilka, odgarniającego opadającą na oczy grzywę, z uśmiechem obserwującego zgromadzone na zewnątrz osoby.

- Z czego kurna rżysz, Zion?! Mogliśmy zginąć...!
Basista odwrócił się do roztrzęsionego kota.
- Nie histeryzuj... zrobilibyśmy najwyżej dodatkowe kółko. Do jasnej cholery, samoloty się nie rozbijają.
-Nawet jeśli, nie widzę powodu, żeby cieszyć japę.
Siedzący obok lidera zespołu niedźwiedź wywrócił oczami, mrucząc pod nosem coś, co przy odrobinie wysiłku można by zinterpretować jako „dzieci”. Zion machnął na niego łapą, nachylając się w stronę jednego z trzech kocich braci, powoli wymawiając każde, wypowiedziane cichszym już tonem słowo.

- Mówią o nas Tsabuś... Nie wyszliśmy z samolotu, a już o nas mówią.


***


Chwila nerwowego oczekiwania.
Serce biło szybciej. Każda komórka ciała czekała w napięciu, gotowa do zrywu w każdym momencie, gdyby tylko okazało się, że coś poszło nie tak.
Decyzja o wylocie była jednak zbyt spontaniczną, można odłożyć ją było na dogodniejszą i bardziej spokojną chwilę - choć z drugiej strony, gdyby zwlekać dalej, możliwe, że nigdy by do nie doszło... z tych lub innych względów.
Po grzbiecie Ulfa Neremi przeszedł nieprzyjemny na wspomnienie zamglonych oczu Avery, a także tych drugich, błękitnych. Caro? Tak, chyba tak właśnie łasica nazwała to dziecko.

Święto Południa, jakie rozpoczynało się właśnie w tym regionie ściągało wielu zagranicznych gości, często ważnych i postawionych – a tym samym wszelkie procedury celne zostały zaostrzone.
Dość głupi błąd... ale już za późno.
Wilcze oczy, wyćwiczone i wielokrotnie sprawniejsze niż u większości, po kolei przeskakiwały po pyskach celników i ochroniarzy, mimo tego nie zdradzały niepokoju właściciela. W oddali grupa ubranych w zdobne szaty osób, tygrysica, muflon, ryś i parę innych przechodziła podobną kontrolę, ze znacznie większą jednak współpracą personelu lotniska: bez problemu widać było ceremonialne ostrza i palną broń grupy soenaitów.
Cóż, „wiara” zawsze miała fory...

Mięśnie napięły się, gdy zza przeszklonej ściany dobiegł cichy sygnał zakończonego skanowania.
Łeb płowej lisicy o sporej wielkości uszach uniósł się, a ruch ten wśród emocji zdawał się przeciągać w nienaturalny wręcz sposób.


- Wszystko w porządku, może pan przejść dalej.
Miłego Święta i festynu.


***


Zabawne.
Po tygodniach pieszej wędrówki niegościnnymi trasami, wywracającym żołądek jedzeniu, kilku nieprzespanych oraz wielu męczących nieprzyjemnymi snami nocach – nagle, po wejściu na zabytkowe ulice pamiętającego założenie Bergav miasta zarówno ciało, jak i duch odżyło nagle, wypełnione nieznanym podekscytowaniem. Widok przystrojonych w czerwień i fiolet drewnianych budynków o spadzistych dachach w ścisłym centrum napełniał spokojem i odprężał, lśniące od prószących z nieba drobin wody kamienie bruku kusiły, by zdjąć buty i przejść się po nich swobodnie, jakkolwiek nieprzyjemne by to nie było, a powietrze, choć pełne spalin i zapewne wielu znacznie gorszych zanieczyszczeń zdawało rześkie i świeże jak w sercu lasu. Chciało się oddychać.
Chciało się żyć.

John Snirr poprawił plecak, uwierający w lewe ramię – choć nagle jego ciężar przestał aż tak zawadzać. Tygrys, tknięty dziwnym odczuciem rozejrzał się w koło. Ozdoby, wstęgi wymalowane w abstrakcyjne wzory, wielobarwne lampiony i licząca prawie piętnaście wieków architektura – szum samochodów, gwar rozmów. Skrzek wirujących ponad dachami, na tle wieżowców i drapaczy chmur nowoczesnej części najważniejszego miasta Kaledonu.
O co właściwie chodzi?
Czym niby się zachwycać...?

Popadając w zamyślenie John przypadkiem wmaszerował w ciemną, jakoś umykającą oczom postać – obaj potrzebowali chwili, by odzyskać równowagę. Czarny lis, zerkając w górę miał już coś powiedzieć, odwrócił się jednak instynktownie, słysząc wołanie.

-Hej! Trix! Trix...! Jakby coś, to będę przy pomniku!
Wysoki, masywny lew wystawał ponad tłum, zwracając na siebie sporo uwagi nawet bez krzyczenia na całą ulice.

W głowie lisa jakoś samo z siebie uformowało się pytanie:
Jakim cudem z takim podejściem przeżyliśmy tyle czasu?


***


Trzeba było przyznać, że... raczej nie to podsuwała wyobraźnia, gdy myśli skupiały się na zbliżającej się pracy w odległym, zamorskim państwie. Wielki ruch, wielka egzotyka, bogactwo zieleni i roślinności, zupełnie odmienne od północnego powietrze... Ale przede wszystkim spokój. Niesamowity, wszechobecny spokój.
Owszem - zdarzyły się zamieszki, wypadki, jakieś morderstwo w północnej dzielnicy... czy może na przedmieściach? Niemniej, w skali całego miasta, w porównaniu do tego, co działo się na ulicach miast bergaviańskich było najzwyczajniej nudno. Bądź też raczej byłoby, gdyby nie nowość i „świeżość” tego miejsca. W najlepszym razie wyjdą z tego leniwe wakacje...
Jahu rozejrzał się, poprawiając uwierający nieco mundur z oznaczeniem rodzinnego kraju, omiatając wzrokiem ozdobne płachty wieszane na zabytkowych domach z jasnego drewna, krytych fioletowymi, podniszczonymi czasem dachówkami. Niektóre ze wzorów przypominały te używane w plemieniu, z którego się wywodził, przynosząc mieszaninę wspomnień – szczęśliwych jak i przykrych.

Miejsce ciągle sprawiało pewne kłopoty w orientacji, jednak te powoli mijały, wraz z kolejnymi patrolami oraz spacerami już po godzinach pracy. Tłum przerzedzał się w miarę, jak kangur oddalał się od głównego placu. Na latarni obok przysiadł czarny ptak, nieco przypominający kruka, jednak skrzek jaki wydawał był odmienny, pełen dysonansów i drażniących brzmień. Jahu skrzywił się odruchowo, choć nie dostrzegł podobnych reakcji u innych. Najwyraźniej przywykli.

-Hej! Trix! Trix...! Jakby coś, to będę przy pomniku!
Zerkając w lewo na skrzyżowaniu na jakie wyszedł, kangur dostrzegł plecy masywnego lwa. Było w nim coś... nieprzyjemnego i odpychającego, choć wygląd sam w sobie, poza rozmiarem nie wyróżniał się. Może dla bezpieczeństwa wylegitymować...?
Wystarczyło niecałe pół minuty, aby zamysł ten przeszedł na dalszy plan.

Wrzask grupy ajów.
Ryk silnika.
Potężny huk i zgrzyt metalu.
Tłum rozpierzchł się, z początku napierając na funkcjonariusza, dopiero po chwili reflektując się i zapewniając mu przejście.
Nowoczesny, czarny samochód z antyzkimi oznaczeniami, wbił się w jedną z latarni na przeznaczonej jedynie dla pieszych drodze, z rozbitej maski wydobywały się wężyki dymy – kierujący nim lew, młody, zdaje się jeszcze student, opierał się na pasach i poduszce amortyzującej, nieruchomo, jak bez życia – dopiero po chwili drgnął, unosząc niepewnie łeb. Tuż przed samochodem, dysząc z emocji leżał czarny lis, kawałek dalej przykucnął tygrys, ze sporym plecakiem na nagich ramionach.


Wygląda na to, że wersja z „wakacjami” oddala się powoli.





Daniel Rigue powoli podniósł wzrok znad kierownicy, z wolna odzyskując świadomość.
Nigdy wcześniej nie zdarzyło mu się coś podobnego... Wiedział, że niemożliwe jest, by zasnął za kierownicą – nie był zmęczony, a droga była na tyle „urozmaicona”, że wymagała sporej uwagi. Więc utrata przytomności... Ale z jakiej przyczyny?
Unosząc się w fotelu lew ostrożnie dotknął obolałej głowy i karku, w chwilę potem napotykając spojrzenie rudawego kangura. Kangura w policyjnym mundurze.

Pięknie...




Jakby ironiczny komentarz, gdzieś w oddali w górę wystrzeliła raca - zapewne przypadkowo lub na próbę przed pokazami sztucznych ogni - roziskrzając niebo w kolorowej eksplozji.


***


Eksplozja wstrząsnęła statkiem. Odprysk metalu przebił się przez podbródek pułkownika Adena, krew bryznęła z końskiego pyska na ciemne mundury ifeńskich żołnierzy na pokładzie „Mroku”.
- Sanitariusz!
- Kapitanie, wykryli nas...! Ostrzał zza linii drz...!
Bombowiec zachwiał się, gdy pilotująca go wilczyca starała się uniknąć kolejnego pocisku. Rozdarte pasy puściły i drugi oficer ze stopniem pułkownika na pokładzie wysunął się z siedzenia, uderzając o ścianę.
- Stanowisko drugie i czwarte uszkodzone.
- Kadłub rozszczelniony, nie możemy uciec w ciemność.
- Wabik...!
- Nieskuteczny... mają nas na celowniku...
Allen Walker bezskutecznie starał się wrócić na swoje miejsce – pojazd przechylił się, nurkując między drzewa w oddaleniu od niewidocznego wroga. Silniki zagłuszyły trzask konarów, przeszywanych pociskami średniego kalibru.
- Nie możemy ich zgubić... jakby cały czas mieli nas na radarze, namierzali satelitarnie albo...
- Nie mogliby wykryć Mroku bez...
- PRZECIEŻ ZROBILI TO LEDWO WYSZLIŚMY Z PRÓŻNI! Zamknij pysk i skup się!
Aden odwrócił się zakrwawiony w stronę Allena.
- Nghulhh... a...
- Proszę nic nie mówić pułkowniku..
- Kapitanie... – płowa kotka Alar, pierwszy oficer, odwróciła się do lwa – Jeśli mamy wysadzić kogokolwiek z pasażerów, to jak najszybciej... Statek nie utrzyma się długo, nie przy tej sytuacji...


Aden po raz kolejny utkwił wzrok w wilku dowodzącym drugim oddziałem.

Grupa Łowców bez zbędnych słów oddaliła się od Celników.
Skierowali się do Limuzyny która czekała przed Portem. Łowcy zostali przyjęci przez Delegację świątyni. Nicolas który przewodził grupie powolnym krokiem podszedł do jednego z delegatów. Ryś spojrzawszy na Osoby które przybyły by ich odebrać, pomyślał sobie -Młodzi... Kogo oni przyjmują... . Przedstawiciele powoli bez pośpiechu jakby dostojnie, wchodzili do Limuzyny nie zwracając uwagi na tzw. "ochronę". Ryś stanął przed Drzwiami Limuzyny i na chwilę zamarł w bezruchu. Tygrysica która wsiadała ostatnia z zaniepokojeniem zapytała: Ekscelencjo? Czy wszystko w porządku? Nicolas Rozejrzał się dookoła.
-Tak, wszystko dobrze...- po czym wsiadł do pojazdu. Po chwili konwój ruszył w stronę świątyni.
Tygrysica Irde z nieodpartą ciekawością zapytała - Ekscelencjo, Wygląda pan jakby coś pana martwiło, Czy coś jest nie tak?
Ryś spojrzał na nią ponownie rozejrzał się spokojnie dookoła, przetarł twarz po czym wyciągnął papierosy.
-Powiedziałem już... Wszystko dobrze Irde.... Poprostu dawno nie wyjeżdżałem tak daleko. Nie to co ty... - dodał z uśmiechem na ustach zapalając Papierosa.
-Przepraszam Ekscelencjo. Nie miałam zamiaru być nachalna.
-Musisz przywyknąć. Taki już jestem.- powiedział ryś wypuszczając dym przez nos. Irde uśmiechnęła się i otworzyła hologram. Był to chyba osobisty dziennik.
Nicolas odwrócił wzrok w stronę okna i oglądał bez emocji ogromne miasto popalając tytoń. Tak Naprawde Nicolas przeczuwał coś bardzo złego... tak złego że nie zachowywał się naturalnie, na co wskazywało uczucie bycia obserwowanym stąd te ciągłe rozglądanie się,.
Konwój po nie całych 15 minutach jazdy dojechał do sporego Budynku. Był to budynek mieszkalny Przedstawicieli wszelkiej maści. Mogli tam medytować i odpocząć przed Zgromadzeniem które miało nadejść Jutro. Ekscelencja Cage opuściwszy pojazd odprawił swoich towarzyszy aby czas poświęcili na odpoczynek, Po czym zabrał swoje rzeczy i wszedł pośpiesznie do Budynku . Pracownicy Ośrodka ulegle kiwali głowami na znak powitania. Nicolas otworzył drzwi swojego pokoju kartą magnetyczną którą otrzymał w zaproszeniu na zgromadzenie. Zanim wszedł wziął głęboki wdech i wszedł do pokoju po którym się dokładnie rozejrzał. Zrzucił ciężkie odzienie usiadł na łóżku i najzwyczajniej położył się spać.

Maszyną zakołysało, gdy kolejny pocisk przebijając się przez korony drzew uderzył o poszycie statku. Allen w ostatniej chwili zdołał chwycić się oparcia, unikając zderzenia z szumiącą od nagromadzonej elektroniki ścianą.
- Mrok do Błękitu, Mrok do Błę...
- Mamy luźniejszy obszar, kilometr od nas, na 11.
- ...ienie; punkt zrzutu opanowany przez wroga, powtarz...
Pilot obejrzała się szybko za siebie, przybliżając mikrofon komunikatora
- Piątka, trzymasz się?
#5 -a-...! Jesz--e daję radę...!
- Mhf.. trzymać się czegoś! Piątka, na mój sygnał, robimy spadającą gwiazdę..
#5 ---yjąłem..!
Walker dostrzegł, jak wszyscy odruchowo napinają mięśnie, mocniej przyciskając się do siedzeń. Nie jest dobrze...
-3... 2...
Szybko... Wilk dopadł swojego miejsca, starając jak najsilniej przytrzymać.
-1... JUŻ!

Statek ostro poderwał się w górę, wpadając w ruch wirowy. Odgłosy ostrzały przycichły nieco, zagłuszone dudnieniem, jakie przedzierać się zaczęło do wnętrza przez właz oddzielający jedno ze stanowisk bojowych.
Świetlne rozbłyski, kłęby dymu...
Maszyna zaczęła gwałtownie opadać.

Wstrząs i trzask łamanego drewna.

Allen osunął się z fotela, opadając na cztery łapy.. żołądek wywracał się na drugą stronę.
Z resztą nie tylko jemu. Po niecałej połowie minuty można było bez problemu odróżnić, kto z załogi po raz pierwszy przebywał na pokładzie jednostki, stojącej teraz na nierównym terenie. Z góry wciąż docierały odgłosy rac, zostawiających fałszywy ślad.
Elektronika ucichła.
Wyjście otworzyło się gwałtownie.

- Wysiadać... nie wiadomo, czy dadzą się się nabrać.
- Kapitanie, Błękit nakazuje cofnąć jednostkę, duże ryzyko zniszczenia lub przejęcia. Przyślą wsparcie powietrzne... ale to chwilę potrwa.

Żołnierze zaczęli wysypywać się na zewnątrz, kilku pomagało przenieść rannych.


***

Słychać było chichy śmiech borsuka, gdy ten powoli wysuwał się z samolotu, unosząc łeb w stronę nieba – kropelki wilgoci zaczęły osiadać na jego futrze, połyskując nieznacznie.
- Zdaje się Maestro czyta ci w myślach, bo do wieczora urządził nam wolne. Dość niespodziewane. Nie wiem, czy się czasem nie martwić. – Wymienił z Timem i Iraną spojrzenia Powoli zaczęliście wynosić sprzęt i materiały, układając wszystko na podstawionym już transportowym wózku. Mahari zerknął krytycznie wszystkim skrzyniom i walizkom, tworzących przyzwoitej wielkości stosik. – Teraz tylko przejść z tym wszystkim przez kontrolę. – Powoli wyciągnął z torby pękatą fajkę, bez nabijania wsuwając na chwilę do pyska. Kawałek dalej rozbłysły flesze i wszyscy odruchowo odwrócili się w tym kierunku – nie były one jednak przeznaczone dla ekipy iluzjonisty, a dla powoli wychodzącej na płytę lotniska grupy młodzików: wygląd sugerował jakiś modny zespół, czy coś podobnego.
Mahari machnął nań łapą.
- Dobra. Bagaż biorę na siebie. Zgnilibyście czekając aż się upewnią, czy Maestro nie jest czasem terrorystą.


***


Tynk złuszczył się z sufitu, małym płatkiem lądując na policzku rysia. Nicholas przysypiając już powoli otworzył oczy. Na gładkiej powierzchni widoczna była malutka szara plamka, nad jego łbem. Inna kawałek po lewej. Jeszcze dwie, w pobliżu drzwi. Jakiś niepokój przemknął przez myśli Łowcy, przeczucie przyszło po chwili samo z siebie.
Stało się coś złego. Za chwilę przyjdzie nowicjusz, by powiadomić o wypadku. Każe wstać, ruszyć jak najszybciej. Ale cokolwiek się stało, gdy dotrzemy będzie już za późno.
Serce biło mocniej, do niego doszło zaś dziwne uczucie w żołądku.

Nikt jednak nie pojawił się. Budynek tonął w ciszy, przerywanej czasem stłumionymi krokami na zewnątrz pokoju.
Nie minęło pół godziny, jak ryś znów uspokoił się, a logiczne myśli zaczęły przeplatać się z sennym bezsensem.

Z czerni zamkniętych powiek Nicholas zanurzył się w zieleni wyśnionego pralasu.


***


Błękit praoceanu, widziany tak niedawno powrócił do umysłu Neremiego poza jawą. Sen rwał się, zdawało się, że ten męczący stan ciągnie się w nieskończoność. Rzeczywistość przedzierała się do wizji sennych, odległy huk towarzyszący rozbłyskom światła nad lasem na południu - zdaje się próba sztucznych ogni - w głowie wilka przechodziły w obrazy serii z karabinów, rozsypujących się w gruzy wieżowców i zamków.
Musiało minąć prawie pół godziny, zdające się ciągnąć dniami, nim ten chaos podświadomości uspokoił się, pozwalając w końcu odpocząć ciału.


***


Ból nadłamanego kła i rozbitych warg promieniował na całą szczękę, biodro zakuło nieprzyjemnie przy ruchu.
Tłum wokół czwórki postaci zagęścił się, ciągnięty ciekawością - i kilka jedynie osób wykazało się rozsądkiem: słychać było telefon, wzywaną karetkę.
Gdy kierowca wysunął się z samochodu dziwny dreszcz przeszedł po grzbiecie John’a. Przez moment miał uczucie deja vu, choć przeszło ono tak szybko, jak się pojawiło.

Żołnierze prędko rozstawili się, zajmując dogodne pozycje wśród drzew i zarośli, otaczających polanę, w większości skupiając się po stronie, z której nastąpił atak - czwórką rannych zajęto się pod samym okrętem.
Wystrzały w chwilę później przycichły, zapadła przerywana nieregularnym szumem powiewów wiatru wśród roślin. Aden, podążając wzrokiem za znikającym we wnętrzu maszyny kapitanem odwrócił się powoli w stronę Walkera, przywołał go ruchem dłoni. Widać było, że dowódca słabnie, opatrunek czerwieniał intensywnie. Tygrys, medyk z oddziału Allena mruknął cicho..
- Kiepskie warunki... Ale powinien wytrzymać.
W kilka chwil później z południowej strony obu dowodzących doszedł głos jednego z podwładnych
- Pułkowniku, mamy ruch.. - Gronostaj, wpatrzony w dal między drzewami wyregulował wizjer. - Pojedyncza sygnatura cieplna, jakieś pół kilometra... - Ruch łapą przy jednym z obiektywów. - Lis, szary, po cywilnemu. Jest uzbrojony: krótka broń palna, nie poznaję modelu. I nie widzę innych. U reszty czysto? Mogą chcieć odwrócić uwagę...
- Czysto.
- Czysto..
- Jak na razie nic.
- Chwila... to... zdaje się... kobieta.
- Jakby to cokolwiek zmieniało... - Lwica obsługująca jedno ze stanowisk bojowych Mroku prychnęła z pogardą.

- Rozkazy, pułkowniku...?

***

Aparaty fotograficzne, zarówno dziennikarzy jak i zebranych fanów zaszeleściły obiektywami i lampami błyskowymi, osoby tłoczyły się po obu stronach wydzielonego przejścia, głosy zlewały się w rozedrganym hałasie. Pomiędzy błyśnięciami widać było pełną tęczę barw futer, strojów... gdzieś mignął nawet granatowy błękit włosów.
Zion lekko trącił lidera zespołu, ledwie powstrzymując się od wyszczerzenia zębów w uśmiechu.
Mikrofon pojawił się niespodziewanie przed samą twarzą Shabudabiego Nuke'a, rozpoczynając prawdziwą falę
- Ghilea Leid, HKZ-1; jak skomentują panowie incydent podczas lądowania?
- Jak długo planujecie przebywać w Kaledonie...?
- Czy chcielibyście przekazać coś wielbicielom waszej muzyki?
- Zechcą panowie zdradzić jakieś szczegóły dotyczące występu? Możemy spodziewać się czegoś specjalne...
W oddali, za punktami kontroli, gdyby dobrze się przypatrzeć dostrzec już można było ciemny samochód oraz stojącego przy drzwiach rudego lisa w kaszkiecie - zdaje się z rozbawieniem obserwującego specyficzne powitanie.

Poprzez harmider głosów dało się słyszeć ciche brzmienie znanej melodii.
Rozpoczynający utwór z pierwszej płyty KittyCuffs.

***

Muzyka cichym brzmieniem wypełniała ciemne wnętrze lokalu, choć zdaje lepiej byłoby, gdyby albo ustawić ją głośniej, albo wyłączyć zupełnie.
Neremi powoli rozejrzał się wkoło, stojąc jeszcze w przedsionku Baru „Chil Izaru”, jak głosił szyld nad wejściem do małego budynku. Sam wystrój nie byłby zły, o ile właściciel zdecydowałby się na jedną konwencję.. a tak.
Poszarzałe drewno, pokryte częściowo wypłowiałymi i wytartymi, czerwonymi znakami, przywodzącymi na myśl czasy początków ajskich państw gryzły się z neonami i maszynami o wyglądzie rodem z XVIII wieku, całość dobijały zaś fotografie o mieszanej tematyce oraz wędkarskie trofea. Przy barze na lewo od drzwi siedziało kilka osób o klasycznym wyglądzie „stałych bywalców”, cicho dyskutując – barman-łasica wyrywał się jednak z stereotypów takich scen, oparty o kanciasty, obity drewnem filar zapatrzony w mały ekran urządzenia trzymanego w dłoni, nie mając nawet w głowie chęci na wycieranie kufli.

O tej porze nie było jeszcze wielkiego ruchu, przy okrągłych stolikach, wszystkich ozdobionych identycznym, czerwonym wzorem siedziało ledwie kilka osób, biały wilk, szop w kracianej koszuli, biała niedźwiedzica rozmawiająca z ze śnieżną panterą, również kobietą, a także gepardzia para, jakoś dziwnie nie pasująca do takiej sceny.
Znaki wyraźnie miały sprawiać wrażenie magicznych, by dać znać, że lokal objął „ochroną” jakiś szaman lub inny spirytysta, jak jednak było na prawdę, ciężko stwierdzić – mógł być równie dobrze dziełem właściciela, to wystarczyło, by odstraszyć co bardziej przesądnych klientów od wyładowywania złości na sprzętach.
- Hmf... - Łasic po chwili spostrzegł nowego gościa, zwracając się swobodnym, nieco może znudzonym tonem. - Podać coś...?

***

Grupa powoli przesuwała się obok wózka w kierunku odprawy celnej, zauważona i zaczepiona jedynie przez parę nielicznych osób.
Mahari przez moment wpatrywał się w sklejone futro na przedramieniu, pogrążony w myślach, by w końcu podnieść wzrok na Tima.
- By można jakąś sztuczkę z tym przygotować... Drobny przerywnik między wielkimi iluzjami. Urozmaicenie. - Powoli obejrzał się na resztę zespołu. - Czemu tak patrzycie? Numer z cebulami przypadł do gustu. Jakby całe zajście z ostatniego seansu w żart przemienić..
Nie zdołał rozwinąć myśli, odbijając ze sprzętem w stronę osobnego punktu.
- Dobra, pomyśli się. - Po chwili dorzucił jeszcze – Przekażcie Maestro, jak go zobaczycie.
- Pod warunkiem, że spotkamy się z nim szybciej. - Irana uśmiechnęła się do oddalającego się borsuka i uśmiech ten przeniosła na Tima, gdy manager iluzjonisty zniknął z pola widzenia.

W parę chwil później wszyscy technicy, towarzysząc asystentce Maestro Darena Veilanda wyszli przed jasny budynek lotniska, pełen czekających samochodów.
Wśród nich były dwie błękitne taksówki, już wcześniej zamówione, by odwieźć ekipę do hotelu.

***

- Przyjęłam, za parę minut ktoś będzie na miejscu.
Wsparcie było już w drodze, podobnie jak obowiązkowa przy wszelakiego rodzaju drogowych wypadkach. Tłum powoli przerzedzał się, a przez zgrupowanie przedarł się w końcu masywny lew, zbliżając w kierunku lisa.
- Żyjesz? ♥♥♥♥♥, kundel.. co ja z tobą mam.. - Zapewnił Trixowi oparcie, zerkając w kierunku kangura - Pan pozwoli, pójdziemy już... mamy pewne sprawy... - Odwracając się jeszcze zmierzył kierowcę morderczym spojrzeniem.

John przyglądał się sytuacji, odsunięty nieco na bok.
Nie miał pewności, ale zdawało się, że spod kurtki dużego osobnika na chwilę wysunęło się coś, co w pierwszej kolejności przypominało pistolet.

***

W głębi lasu odezwały się ciche dźwięki: trzaski, śpiewy i wycia, echem odbijające się od dryfującego w błękicie światła. Blask skapywał na krzyżujące się ulice i ścieżki.
Żywe srebro, pojawiła się myśl. Łapy dotknęły piasku na wybrzeżu, oczy zaatakowały skupiska samotnych skał wysuwające się w kierunku palm. Mnożyły się zdaje przez podział... albo przez kąsanie się wzajemnie.
Terkotanie popłynęło z głębi oceanu, rytmicznie, falami widocznymi na powierzchni płynnego metalu, docierając do uszu z opóźnieniem.
Znów, znów i...

...znów rozległo się pukanie do kwatery Łowcy. Powoli, niechętnie ryś otworzył oczy. Drzwi rozsunęły się z lekkim skrzypnięciem.
- Ekscelencjo Cage – pantera nazwisko wymówiła jako „kadżi”... - Przepraszam... nie chciałem budzić... - Lampart ostrożnie i niepewnie wycofał się, pozostając jednak widocznym w drzwiach.
- Łowca Ineas nakazał, by poprosić Ekscelencję o przyjście do jego kwatery. Ponoć to pilne. Wspomniał o sprawie Merradiów.