Cytat z "Izzy": (Link »)

Po zaplombowaniu przez dentystkę lekko zepsutej ósemki co jakiś czas zaczyna losowo mnie boleć, nie wspominając już o reakcji na ugryzienie nią czegokolwiek twardszego. Mimo zapewnień pani doktor, że to minie, mam coraz większe obawy, że jednak coś mi w tym zębie popsuła (tym bardziej, że po leczeniu przez nią innego zęba z małą dziurką ten nagle stał się niemożebnie czuły na temperaturę jedzenia i słodkie) i, że będę musiała teraz leczyć tę ósemkę kanałowo albo ją wyrwać. Jednym słowem- mam obawę, że pani doktor odwaliła fuszerę i będę musiała leczyć te zęby od nowa jak najszybciej (co by nie mieć powtórki z rozrywki, gdy korzeń niedoleczonej (dodatkowo prywatnie, za gruby hajs) jedynki zaczął mi gnić pod plombą i niewiele brakowało, żeby ropień doszedł mi do kości)

Jako, że też miałem już wieeele, wiele przygód u dentysty to myślę, że to normalna reakcja zęba po leczeniu. Niektóre zęby po prostu tak mają, że robią się wrażliwsze po wierceniu (najbardziej te co były leczone kanałowo, ugh). Zęby to w ogóle jest niesamowity kosmos, bo bolą czasem w tak nieokreślony i chaotyczny sposób, że już nie wiadomo, czy robi się próchnica, czy już jakaś torbiel czy po prostu taki ma kaprys bo o, zmiana pogody. Jeśli nie boli Cię to cały czas, tylko "sezonowo" to ja bym to zostawił, czasem taki ból się utrzymuje długo, przechodzi, a potem znowu sobie pobolewa. Niektórzy mają bardzo wrażliwe zęby, czasem powodem jest nieszczelna plomba. Ja ostatnio tak miałem z jednym zębem, ten to w ogóle był mistrz: trzy tygodnie przed wakacyjnym wyjazdem zaczął boleć dość mocno, po kilku dniach przestał, potem znowu bolał, potem do towarzystwa ziomek z sąsiedniego łuku zaczął mu wtórować a u dentysty co się okazało? Że nic nie ma, w jednym tylko nieszczelna plomba trochę, zrobił to i i tak po jakimś czasie znowu sobie pobolewał. xD Czasem jest tak, że jak usilnie myślimy o tym bólu to po prostu faktycznie zaczyna boleć. Najlepiej olać to i nie myśleć o tym, a po jakimś czasie sprawdzić w lustrze czy widać jakąś zmianę i czy faktycznie mocno boli przy gryzieniu. Raz miałem tak, że pod plombą zrobiła się próchnica, ale to był jednorazowy przypadek.

Cytat z "Nihanne": (Link »)

Mam dość siebie. Nienawidzę swojej psychiki. Tego, że byle co może mnie wyprowadzić z równowagi i popsuć humor na cały dzień. Humor, nad którym ciężko pracowałam.
Boję się, że spanikuję i nie zdam tej poprawki. Presja działa na mnie okropnie, zwłaszcza perspektywa, że będę dwa lata w plecy. Zakładając, że w przyszłym roku w ogóle się dostanę, bo to bardzo wątpliwe.
Nie mam już osoby, która cierpliwie wysłuchiwała moich narzekań i powtarzała, że sobie poradzę. Nikt nie jest w stanie znieść mojej niepewności przez dłuższy okres - nawet, jeśli na początku znajomość wydaje się świetna.
Mam dosyć tego, że zawsze jestem życiową ciotą której nic nie wychodzi i spędza większość życia na umartwianiu się i stresie. Tego, że dobre podejście do życia, nad którym pracowałam przez kilka miesięcy może się rozjebać przez kilka słów jednej osoby.
Nie nadaję się do niczego, a już najbardziej nie nadaję się do życia. Czasami serio zastanawiam się, czy nie jestem jakaś ograniczona umysłowo, tylko rodzice wmówili mi, że jestem normalna.
Kocham moich rodziców i to, że tak się starają. Ale czasami to mnie niszczy. Przy życiu trzyma mnie w sumei chyba tylko fakt, że czuliby się okropnie, gdybym odeszła.
A żyjąc dla kogoś, a nie dla siebie nie można być szczęśliwym.

Ohoh, witaj tak bardzo w klubie. Ja też się cholernie wszystkim przejmuję, też żyję w ciągłym stresie i przejmowaniu się wszystkim, ale, jeśli to komuś tu jeszcze pomoże jest na to naprawdę prosty sposób: nie przejmować się. I nie, nie żartuję, literalnie wszystko olewać. Zrobiłaś coś głupiego i tego żałujesz? Trudno, następnym razem będziesz wiedzieć jak się zachować. A jeśli nie następnym to jeszcze następniejszym. Boisz się jakiegoś egzaminu? Pomyśl co będziesz robić kilka godzin po nim, o tym, że jak się nie uda to trudno, coś się wymyśli. Nie myśl o obawach, daj im przelecieć mimowolnie i nie rozważaj pod żadnym pozorem opcji "a co by było gdyby?". Co będzie to będzie.
Nie ma takiej sprawy, z której nie dałoby się wygrzebać. Grunt to się pilnować i myśleć pozytywnie. Każdy powód stresu trzeba obrócić w błahostkę, która tak jak wszystko, przemija. Prędzej czy później. A użalanie się nad sobą... każdy ma chwile słabości. Każdy przegrywa czasem z samym sobą i nawet jeśli nad czymś pracował kilka miesięcy i przegrał to musi się znowu podnieść i zacząć od początku. Ja np. tak robię od paru lat, ciągle się przewracam i ciągle na nowo podnoszę. Na tym polega życie.
A jeśli chcesz z kimś pogadać o tych wszystkich niepokojach to możesz do mnie śmiało napisać, po prostu rozumiem bardzo dobrze to jak się czujesz, a uwierz mi - mnie ciężko wyprowadzić z równowagi.

A to jeszcze dam jedną z piosenek, które sobie słucham jak się czymś denerwuję:
https://www.youtube.com/watch?v=L-XXLH9JBPw

Miłego słuchania