Ohoh, witaj tak bardzo w klubie. Ja też się cholernie wszystkim przejmuję, też żyję w ciągłym stresie i przejmowaniu się wszystkim, ale, jeśli to komuś tu jeszcze pomoże jest na to naprawdę prosty sposób: nie przejmować się. I nie, nie żartuję, literalnie wszystko olewać. Zrobiłaś coś głupiego i tego żałujesz? Trudno, następnym razem będziesz wiedzieć jak się zachować. A jeśli nie następnym to jeszcze następniejszym. Boisz się jakiegoś egzaminu? Pomyśl co będziesz robić kilka godzin po nim, o tym, że jak się nie uda to trudno, coś się wymyśli. Nie myśl o obawach, daj im przelecieć mimowolnie i nie rozważaj pod żadnym pozorem opcji "a co by było gdyby?". Co będzie to będzie.
Nie ma takiej sprawy, z której nie dałoby się wygrzebać. Grunt to się pilnować i myśleć pozytywnie. Każdy powód stresu trzeba obrócić w błahostkę, która tak jak wszystko, przemija. Prędzej czy później. A użalanie się nad sobą... każdy ma chwile słabości. Każdy przegrywa czasem z samym sobą i nawet jeśli nad czymś pracował kilka miesięcy i przegrał to musi się znowu podnieść i zacząć od początku. Ja np. tak robię od paru lat, ciągle się przewracam i ciągle na nowo podnoszę. Na tym polega życie.
A jeśli chcesz z kimś pogadać o tych wszystkich niepokojach to możesz do mnie śmiało napisać, po prostu rozumiem bardzo dobrze to jak się czujesz, a uwierz mi - mnie ciężko wyprowadzić z równowagi.