Jak na razie do tej pory zmarła mi babcia ze strony ojca, bardzo to przeżywałem, zarówno przed jak na i po pogrzebie. Jest tyle rzeczy które chciałbym jej powiedzieć jeszcze, a już nie mogę.

Śmierć wujka w młodym wieku była dla całej rodziny zaskoczeniem i wielką przykrością, i choć z wujkiem nie miałem kontaktu prawie wcale, widywałem go raz lub dwa do miesiąca, ale nigdy nie mieliśmy wspólnych tematów, nie mniej jednak białaczka to straszna choroba, ostatnie miesiące jego życia pokazały jak tylko bardzo się męczył po kolejnych i kolejnych naświetlaniach.

Co myślę o śmierci? Śmierć mnie samego przytłacza bardzo. Nie możemy być pewni czy coś po niej jest, czy to po prostu ta abstrakcyjna nicość, wobec której czuję po prostu strach. Nagle wszystko ma zgasnąć i to co zrobiłem, osiągnąłem, kim byłem, jak żyłem - zupełnie traci znaczenie. A śmierć znajomych... Cóż, nigdy mi żaden kolega lub koleżanka nie umarła, pamiętam co prawda jednego kolegę ze szkoły, ale był strasznie cichy. Czasem zamieniliśmy kilka słów, ale nie miałem z nim kontaktu, w jego śmierci wstrząsające było to że miał niespełna 15 lat i nawet nie spróbował życia...

Nie wyobrażam sobie, by ktokolwiek z osób/futer które znam odszedł... Ingo ma rację, zawsze są niezałatwione sprawy, zawsze chce się komuś coś powiedzieć, czasami trzyma się to w sobie długo zanim znajdziemy odwagę i motywację, by w końcu o czymś porozmawiać. Szkoda że bardzo często dopiero po śmierci się zastanawiamy czemu nie zrobiliśmy tego wcześniej, że teraz już za późno.

Ale jak to żona tatusia powiedziała "gdy jest za późno to wyrzutami sumienia, można sobie dupę podetrzeć".