Zaproponuje to, co zaproponowała Q-nik.

Powiedziała mianowicie, iż ból ludzi nie obchodzi jej wogóle w przeciwieństwie do bólu zwierząt.

Mnie natomiast zastanowiło czy ból przez nas nie jest odczuwalny tak samo. Otóż mi się wydaje iż powinien obchodzić nas ból tak zwierząt jak i ludzi, pytaniem powinno być zatem co możemy zrobić prócz współczucia?
Otóż wydaje się ze zwierze w przeciwieństwie do człowieka jest bardziej bezbronne w odczuwaniu bólu, bowiem nikt nie może mu pomóc. Człowiek obdarzony jest intelektem na tyle dużym, że jest w stanie zgłębiać jego naturę szukać i leczyć ból.
Z drugiej jednak strony zwierze nie jest wystawione ból "serca" chodzi mi tu o ból emocjonalny człowiek takim bólem wydaje się zabijać...Nie tylko siebie ale i innych.



Po wygłoszeniu rozglada się czy ktoś czegoś nie doda.

Nie istotne jak wyszło istotna jest myśl. Każde przemyślenia są na swój sposób cenne (ale o tym może później uśmiecha się ukazując piękny garnitur zębów)

Nasuwa się pytanie czy zwierzęta siebie nie krzywdzą? Czy człowiek jest twórca bólu? Nie wydaje mi się w końcu zwierzątko, które podczas polowania łamie sobie nóżkę samo sobie sprawa ból.
Mamy wiec do czynienia z bóle zamierzonym i niezamierzonym. Mogłoby się, zatem wydawać, że człowiek jest twórca bólu zamierzonego, który wywołuje by nasycić swoje żądze. Jednak zwierzęta wcale nie są święte też zadają sobie ból tak jakby czerpiąc z tego przyjemność można popatrzyć, chociaż by na polujące orki.
Wydaje się, zatem że ból będzie towarzyszył życiu będąc jego nie oddzielnym składnikiem.
Im wyżej rozwiniete poczucie swojego istnienia tym bardziej rozwinięte poczucie bólu i jego schodzenie do bólu psychicznego. Na człowieku leży wielka odpowiedzialność jako najbardziej rozwiniętym emocjonalnie gatunku. Powinien chroniąc przed bólem jednak nie ingerować w naturę, bowiem jak widać bez tego czynnika nie było by życia. Winien być strażnikiem zamierzonego bólu i nie wykorzystywać go.

Z drugiej jednak strony co zwierzęta po naszym współczuciu?

(po wygłoszeniu sięga po filiżankę ciemnej herbaty słodzi dwie łyżeczki i w spokoju popija.)

Trudno się nie zgodze, ale wiesz niektóre zwierzęta bawią się jedzeniem jak ludzie wiec tutaj temat jest dość płynny. Załóżmy w każdym razie, że zdobywanie pożywienia nie jest celowym zadawaniem bólu.
Człowiek niszczy naturę by żyć, jeśli by traktować człowieka jak zwierze, które porostu chce żyć to czyniąc to nie zadaj bólu. Wiele zwierząt kształtuje wokół siebie przyrodę tylko człowiek czyni to najbardziej ofensywnie.
Trudno się nie zgodzić z tobą, iż ból wywołany dla samego bólu jest chory i nic nie jest wstanie go usprawiedliwić.

Idąc dalej tym tematem można zadać pytanie, co powoduje taką rządzę, która nakazuje zadawać cierpienie nie winnym istota tak ze swego jak i z innego gatunku?

Podsumujmy, jeśli pomylę poprawcie, bo mogłem źle zrozumieć.
Doszliśmy do wniosku, iż cierpienie jest nie odłącznie związane z bytem na ziemi, każdy dzień naszej egzystencji obfituje w bodźce, które mogą być sprawcami różnego rodzaju bólu. Zwierzęta mogą mieć te same sadystyczne pobudki, jakie ma człowiek wynikające z instynktu chęci zabawy czy po prostu przetrwania. Mogą one być oczywiście podyktowane stresem, frustracją, czy próba odreagowania jakiegoś bólu fizycznego lub psychicznego, którego doznało.
Dodatkowo wniknęło z tematu, iż zwierze zupełnie inaczej odczuwa cierpienie niż człowiek wynika to większego rozwinięcia mentalnego człowieka, które rodzi u niego nową wartość psychicznego cierpiana. Jednak trudne jest zgłębienie myśli zwierzęcia i poznania, co też się tam kryje. Bardzo możliwe, iż zwierzęta są w równym stopniu nam obdarzone poczuciem swojego istnienia i obdarzone emocjonalnością porównywalna do ludzkiej. Jednak, jeśli nawet to nie są w stanie na równi z człowiekiem interpretować swoich stanów emocjonalnych oraz nazywać ich z takim wyrafinowaniem.
Można oczywiście powiedzieć, że zwierzęta tak samo jak i my jesteśmy tak samo bezbronni wobec cierpienia i staramy się sobie z nim radzić jak tylko umiemy akceptując je z jednej strony i w walcząc z nim z drugiej.


Zastanawia mnie Arabesko czy ty rozumiesz przez to sprzedanie komuś kopa, ugryzienie czy coś bardziej wyrafinowanego?


Pojecie szczęścia na pewno jest nie rozłącznie związane z cierpieniem, ale bynajmniej wydaje mi się, iż wynika także z samego życia. Szczęście jest jakimś dążeniem, celem samy w sobie, stanem, który próbujemy uzyskać na wiele bardzo różnych sposobów, tak samo my jak i zwierzęta tylko może w naszym przypadku ścieżek jest o wiele więcej. Ale chyba jednak większość z nas wybiera tą najłatwiejszą.

Myślę, że jeśli uznamy temat cierpienia za wyczerpany możemy porozmawiać o poczuciu furry. Chyba, że ktoś jeszcze coś w obecnym temacie do dodania.

Spogląda na zebrane towarzystwo, oraz na wybitne komentarze do dyskusji, która nawet zaczęła się ciekawie rozwijać.

Siada na wygodnym foteliku u zagłębia się w lekturę popijając z filiżanki aromatycznie pachnącą herbatę, o przyjemnie czerwonkawaym zabarwieniu.