Większość osób prezentuje tutaj książki, które są i tak mocno rozreklamowane i czytane przez wszystkich. Dla tego nie chce wymieniać książek, zalewających półki Empiku i pojawiających się w co drugim poście. Wybrałem trzy książki które po trochę zmieniały moje postrzeganie ludzi, wiary, świata.

Blajnuszka już wspomniała o tej książce kilkanaście postów wyżej . Ja chciałbym tylko poszerzyć jej recenzje.
"Nowy wspaniały świat" napisana przez Aldousa Huxleya
Sama książka jest dość miałka, niczym nie porywa, nie zachwyca, ale po przeczytaniu jej w całości nasunęły mi się ciekawe refleksje na nasz temat, na temat ludzkich zachowań, szeroko rozumianej wolności, a przede wszystkim naszego uwarunkowania do otaczającego nas świata.
Może to infantylne, ale dopiero ta książką szerzej otworzyła mi oczy na wiele zagadnień związanych z socjologią i samym człowiekiem. Już w trakcie lektury zadałem sobie pytanie co sprawia że postrzegamy takie same rzeczy w różny sposób, a odpowiedz była na wyciągnięcie ręki tylko nie mogłem tego dostrzec. Każdy z nas jest wychowywany lub uwarunkowywany od najmłodszych lat przez rodziców, szkołę, znajomych i kulturę w danym regionie. Tysiące czynników które nie są zauważalne, ale w większym lub mniejszym stopniu zmieniają nas potrafią zmienić o 180 stopni światopogląd. To co utarte i powtarzane przez większość jest akceptowane i pożądane w społeczeństwie, lekka odmienność nazywana jest ekscentryzmem, a totalny odjazd jest często nazywany chorobą psychiczną. Przykre ale prawdziwe. Czy uważam tamten świat stworzony przez Huxleya za, zły, pozbawiony wartości, moralności? Nie on jest po prostu inny przecież Ci ludzie go zamieszkujący są szczęśliwi oni nie zauważają jakiejś nienormalności, dla nich zachowanie „dzikusa” jak choćby w przypadku śmierci matki, które jest dla nas tak bliskie traktują z zdziwieniem i brakiem zrozumienia. Znowu czemu sporo osób, które czytało tą książkę stwierdza że tamte społeczeństwo jest pokrzywdzone, przez co to oceniają? Przez porównanie do własnego życia w którym zostali uwarunkowanie na konkretny sposób myślenia. Dlatego po tej książce trochę inaczej potrafię spojrzeć na słowa dobro-zło, normalność-choroba, piękno-brzydota. Te słowa same w sobie nic nie znaczą są puste bez odniesienia się do jakiegoś kontekstu.

Drugą książka która wywarła na mnie może nie duże wrażenie, ale dała sporo argumentów w rozmowie na temat wiary był „Bóg Urojony”Richarda Dawkinsa
W zasadzie ta książka to taka biblia ateisty. Napisana jest w formie rozprawki, Pokazuje nam dlaczego istnienie Boga jest mało prawdopodobne. Specjalnie napisałem mało prawdopodobne, a nie w 100% niemożliwie, bo ślepa wiara w to że Go nie ma jest tak samo bezsensowna (przynajmniej dla mnie) jak bezgraniczna wiara, że jest.
W pierwszej części Dawkins wyjaśnia nam hipotezę Boga,w drugiej podpierając się doborem naturalnym i ewolucją dotyka tematu memetyki, ludzkiej empatii, tworzenia moralności. Na sam koniec atakuje wiarę jako przyczynę nietolerancji i skrajnego fanatyzmu.
Więcej nie będę spoilerował kto chce przeczyta sam. Mam jedynie 2 negatywne spostrzeżenia dla tej książki.
- Po pierwsze próba wciskania swoich idei w usta osób nieżyjących, które nigdy otwarcie nie poruszyły danego tematu. Dawkins usprawiedliwia to czasem w jakim żyły te osoby i nastrojem społecznym wówczas panującym.
- Druga sprawa może mało istotna bo do samej treści książki nic nie wnosi, ale pokazuje jak mocny stosunek emocjonalny ma autor do tematu wiary. Jak dla mnie Dawkins za bardzo krzyczy, czuje się jawną niechęć do drugiego obozu. Ale jak to bywa z osobistymi odczuciami mogę się mylić i tylko ja to tak odbieram.
Książkę polecam tym którzy są na rozstaju między wiarą, a niewiarą, oraz osobom dla których racjonalne (naukowe) dowody są ważniejsze niż wyimaginowany świat.
Z własnego doświadczenia wiem, że reakcje ludzi wierzących na tą książkę były różne, od zwykłego niezgadzania się z treścią, przez argument: "wiara polega na wierze i nie ważne jakie masz dowody to ja wierze", raz doszło nawet do tego że książka (którą sam chciał zobaczyć) została mi wyrwana i rzucona w twarz. Nie ma to jak argument siły.

Trzecią książką dopełniającą trylogie świętej trójcy zapewne będzie”Nauka Świata Dysku”
Nie jest to "typowa" książka Pratchetta z jakimi miałem okazje się zapoznać. W tej książce postawiłbym bardziej na zrozumienie konceptu otaczającego nas wszechświata przez zasady nim rządzące. Nawet sama nauka została rozebrana na czynniki pierwsze. Podoba mi się koncepcja "kłamstwa dla dzieci". Jest to uproszczona lub wręcz fałszywa interpretacja zjawisk przyrodniczych, która jednak ma później prowadzić do poznania prawdy. Autorzy słusznie zauważają, że większość potocznej wiedzy o świecie przyrody, którą, jak sądzimy, dysponujemy to są w większości takie właśnie "kłamstwa dla dzieci". Prawdziwe zrozumienie świata, który nas otacza wymaga większego wysiłku.
Autorzy tej książki nie chcieli by czytelnik, uwierzył w kolejny dogmat nauki, przecież ona sama może się mylić i robiła to już nie jednokrotnie. Mam wrażenie że ta książka miała pokazać jak racjonalnie spojrzeć na nasz świat, na ludzi jak nauczyć ich wybierać w co warto może nie tyle wierzyć, ale to co w chwili obecnej najlepiej pasuje. Mówiąc krótko miała nauczyć myślenia, a nie tylko klepania bez zastanowienia i osiągnęła ten cel według mnie.
Wątki naukowe poprzeplatane są z fabuła w świecie dysku, więc i miłośnicy klasycznego Terrego znajdą coś dla siebie, choć jeśli tylko nastawicie się na kolejna książkę Fantazy to dużo stracicie z odbioru.

Nie ograniczam się tylko do tego typu książek. Rok zacząłem od „przygód dobrego Wojaka Szwejka” „Egipcjanin Sinuhe” „Pan lodowego ogrodu” „Stanisława Grzesiuka” „Perfekcyjną Niedoskonałość” „Extensa” „Król Bólu” „Achaja” „Pomnik Cesarzowej Achai” „Sezon burz” „Faraona”
Próbowałem ugryźć „Tako Rzecze Zaratusta” jak i „W poszukiwaniu Straconego Czasu” ale odpuściłem sobie
Z kolejnych przeczytanych to: Xsawras Wyżryn i inne fikcje narodowe” „Ulica marzycieli” „Para w ruch” „Wilcze dziedzictwo” „Komedie Fredry” trafne nawet w dzisiejszych czasach, boki zrywać .
A na półce stoją już do przeczytania „Inne Opowieści” Jacka Dukaja no i ściągnięte wszystkie książki Lema do którego nie mogę się zabrać, a na dodatek znajomi polecają „Sagę o ludziach lodu” i wypada dowiedzieć się jakie dalsze przygody ma Kamyk Ewy Białołęckiej.Może Pasiastemu nie dorównuje w liczbie czytanych książek, ale zawsze to jakaś miła odskocznia od rzeczywistości.