Foedus Decrementi – Prolog
wrz16 by Verodraco

Stał na moście, opierając się ciężko o kamienną poręcz. Nieskończoność przed nim, nieskończoność za nim, ponad nim, pod nim. Szum wiatru. Czyste, błękitne niebo, przyozdobione tarczą trzech księżyców,

dostojnie sunących bez pośpiechu przez nieboskłon.

Złote obłoki, przelewające się daleko poniżej.

Lubił to miejsce. Krótki, kamienny most, łączący niewielką ”Wiszącą Wyspę”, gdzie stał jego Dom, z resztą lądu, naznaczonego kompleksem drewnianych budowli okolonych solidnymi, ufortyfikowanymi murami.

Można by zacząć rozwodzić się teraz nad symboliką tej sceny – skał, z których zbudowano tę konstrukcję, kawałka lądu, zawieszonego samotnie w powietrzu, rzewnie spoglądającego w kierunku stałości pozostałej części kontynentu, czy też pojedynczej postaci stojącej pomiędzy nimi dwoma. Tylko po co? Liczyło się piękno tego miejsca i wewnętrzny spokój, które oferowało, a nie nieistniejące, trzecie dno sensu jego filozoficznego jestestwa.

Westchnął cicho. Miał już plan, by dokonać pewnych zmian. Tak, jak robili to jego poprzednicy od stuleci. Jednak do tego zostało jeszcze trochę czasu. Wcześniej musiał nieco się rozluźnić.

Rozpostarł szkarłatne, skórzaste skrzydła, naznaczając ich końcówkami majestatyczny łuk. Zaparł się nogą o barierkę, spojrzał w dół.

Wyciszenie.

Właściwie spodziewał się czegoś więcej. Proste, pokryte białą farbą drzwi z umieszczonym pośrodku, bliżej niezidentyfikowanym znakiem pozostawiały uczucie rozczarowania, zwłaszcza po tym co widział wcześniej.

I tego co słyszał, o tym kto go tu zaprosił.

Przybysz nachylił się i z bliska przyjrzał symbolowi. Składały się na niego splątane linie symetrycznie rozchodzące się od pustego, eliptycznego środka. Pomiędzy owymi liniami, czyjaś ręka wpisała pojedyncze litery, przypominające wyglądem garść patyków rzuconych byle jak na ziemię.

„Centriański” pomyślał oglądający „Nie spodziewałem się go ujrzeć w tej wieży”

Lekko drżącą ręką dotknął rytów i przymknął oczy. Po raz pierwszy od wielu lat poczuł ukłucie strachu.

Do wspomnianej wieży przybył po otrzymaniu tajemniczego listu od osoby podpisującej się Caput Dementiae. Zazwyczaj wiadomości tego typu, w jego „fachu” ignorowało się jako ewentualną podpuchę, lecz żaden, nawet najbardziej nadgorliwy strażnik porządku nie podpisał by się tytułem TEJ osoby. I dlatego postanowił wezwania nie ignorować. Nawet wiedząc, iż prawdopodobnie popełnia niewybaczalny błąd.

<Szaleniec>

Wyprostował się i z lekkim wahaniem sięgnął okrytą szmaragdowym materiałem ręką w kierunku klamki. Po chwili namysłu nacisnął ją i pchnął drzwi. Otwarły się z lekkim skrzypnięciem i znieruchomiały. Przekroczył próg, zostawiając niepokojący symbol za sobą.

Pomieszczenie w którym się znalazł okazało się być kolejnym zaskoczeniem – drwiną właściciela budynku. Ogromna hala o łukowatym kształcie, z jednej strony zakończona białymi drzwiami, a z drugiej ogromnym fioletowym witrażem przedstawiającym ekscentryczne spirale i okręgi.

Pośrodku kryształowego okna wstawiono ogromny cyferblat. Jego nieruchome wskazówki wskazywały godzinę dwunastą. Sufit pomieszczenia tonął w gęstym mroku – tylko gdzieniegdzie majaczyły zarysy potężnych kół zębatych, przerzutni i innych mechanizmów, wyglądających z daleka jak macki jakiegoś prehistorycznego, morskiego stworzenia. Wszystko sprawiałoby wyjątkowo imponujące i ponure wrażenie gdyby nie dziesiątki szkarłatno czerwonych baloników na sznurkach z kokardkami, unoszącymi się w powietrzu.

Kokardki były różowe.

Przybysz przetarł oczy. Tego nie spodziewał się z całą pewnością.

- Nasz ostatni gość! Witamy, witamy. Proszę sobie usiąść!

Głos, który wypowiedział te słowa, dobiegał zza wysokiego parawanu ozdobionego kwiecistym motywem, stojącym na podwyższeniu pod witrażem. Był głęboki, gęsty i uprzejmy. Zarazem jednak aż wibrował od wewnętrznego napięcia. Jak powierzchnia zbiornika wypełnionego wodą w której kryje się ławica krwiożerczych piranii. Adresat wypowiedzi zadrżał.

- No już, już! – Głos wyraźnie zaczął się niecierpliwić – Trzeba zaczynać! Poza tym herbata Panu wystygnie!

Okutany w zieleń zamrugał w cieniu głębokiego kaptura. Dopiero teraz zauważył, że poza właścicielem drgającego głosu i nim, w pomieszczeniu znajdują się też inni ludzie. Czy też inne istoty; każdy z nich bowiem tak jak on sam ubrany był w długi powłóczysty płaszcz z kapturem, całkowicie uniemożliwiający identyfikacje. Od siebie różnili się tylko kolorami tkanin, z których owe płaszcze utkano.

Wszyscy obecni siedzieli na niewysokich, rzeźbionych krzesłach ustawionych na wierzchołkach wymalowanego na posadzce, odwróconego pentagonu.

Przed każdym krzesłem stał niewielki stolik, na którym postawiono dzbanek z parującą herbatą, filiżankę ze spodeczkiem i talerzyk z ciasteczkami. Jakaś niewprawna ręka wymalowała lukrem na każdej z nich uśmiechniętą twarzyczkę. Spiczasty czubek pentagonu sięgał podwyższenia pod witrażem i niknął za parawanem.

Zza niego także dobywała się para, prawdopodobnie też z dzbanka z herbatą. W odróżnieniu od innych jednak miała ona barwę głębokiej czerwieni.

Przybysz odszukał wzrokiem puste krzesło i ostrożnie balansując obok stolika zasiadł na nim wydając z siebie lekkie stęknięcie. Zapadła chwila ciszy.

- Cudownie, cudownie! – Wykrzyknął radośnie głos zza parawanu – Skoro Szanowny Pan Ogrodnik zaszczycił już nas swoją obecnością, mogę wreszcie się przedstawić!

Parawan drgnął i po kilku niesamowitych zgrzytach wyleciał w powietrze, zasypując odłamkami najbliżej siedzących gości. W powstałym dymie zamajaczyła najpierw świecąca pomarańczowym blaskiem laska o kryształowej gałce, a następnie sylwetka gospodarza.

Pierwszą rzeczą jaka rzucała się w oczy, był jego kolor. A raczej jego brak. Gospodarz bowiem był zupełnie biały. Przez idealnie skrojony garnitur z gładką kamizelką i oklapłą aksamitką, kanciaste spodnie, spiczaste trzewiki z fikuśnymi klamerkami, bladą twarz i wysoki cylinder, spod którego wystawały długie, rozczochrane włosy, wszystko tonęło w bezbarwnej bieli świeżego śniegu. Jedynymi akcentami kolorystycznymi w tym morzu bezbarwności była czarna farba którą gospodarz wymalował sobie usta i oczy, oraz źdźbło lawendy wetknięte w cylinder. Bladoliliowy kolor kwiatu zdawał się krzyczeć w proteście umieszczenia go na tak monochromatycznym podłożu.

- Panowie Ogrodnik, Grabarz, Cynik i Strażnik – Jacques Maboul – Jacques Maboul – Panowie Ogrodnik, Grabarz, Cynik i Strażnik, bardzo mi miło!

Maboul zdjął z głowy cylinder i wykonał przesadnie arystokratyczny ukłon. Zgromadzeni siedzący na krzesłach zachowali pełne osłupienia milczenie.

- Nie krępujcie się panowie – Oznajmił gospodarz zakładając cylinder z powrotem na głowę i wyginając usta w krzywym uśmiechu – Możecie mówić mi Jacques. A herbata nie jest zatruta. Mordowanie interesantów, przed dobiciem targu jest nieopłacalne.

Jeden z siedzących, ubrany w płaszcz o kolorze ciemnego granatu poruszył się niespokojnie.

- Interesantów? – Odezwał się drżącym, starczym głosem – Nie przypominam sobie znajomości z panem, panie Maboul. I o jakim targu pan mówi?

- To świetne pytanie! – Wykrzyknął gospodarz – Doprawdy doskonałe! I jakież wnikliwe! Grabarz jak zwykle trafia szpadlem w grząskie błoto konwersacji! CUDOWNIE!

Wśród gości rozległ się pełen zdziwienia szmer. Cztery zamaskowane głowy oceniały właśnie poczytalność gospodarza i wszystkie doszły do tego samego wniosku.

Był totalnie i niezaprzeczalnie pieprznięty.

Właściwie każdy się tego spodziewał. Stojącą przed nimi postać opiewano w różnych plotkach i drobnych informacjach w sporej części poznanego Wszechświata. Według nich właściciel tajemniczej wieży miał być jednym z najpotężniejszych czarowników działających w ukryciu na rzecz obalenia władzy Fating, lub innych mniej klarownych przedsięwzięć. Gruba ryba w między wymiarowym półświatku. Co prawda, żadna z tych plotek nie wspominała o imieniu i nazwisku, ale każda podawała wspólne określenie.

<Szaleniec>

- Cudownie, Cudownie! – Wymamrotał Jacques, podchodząc do wciąż dymiącego stolika stojącego na podwyższeniu i nalewając sobie do filiżanki jakiejś czerwonej substancji – CU DOW NIE!

Odwrócił się w stronę pentagonu i uniósł filiżankę do ust.

- Zanim zaczną – Oznajmił pogodnym głosem – Piję wasze zdrowie panowie!

Przełknął zawartość naczynia z głośnym gulgotem i otarł usta, wyciągniętą zza pazuchy białą chusteczką w czarne grochy.

- Proszę częstujcie się ciasteczkami . Są pyszne!

Schował chusteczkę do kieszeni i rzuci filiżankę na posadzkę gdzie rozpadła się na kawałeczki z cichym brzdękiem.

- Panowie – Odezwał się po chwili – Nie przedłużając już naszego spotkania. Do rzeczy!

Oparł obie dłonie na gałce swojej laski i odchrząknął.

- Jestem osobą, która bezgranicznie kocha pokój. Pokój i porządek. Kocham oba, bo oba są tak cudownie kruche. Kocham porządek, bo prowadzi do chaosu.

Uśmiechnął się z lubością. Z kącika jego wymalowanych ust spłynęła strużka wypitej substancji. Przypominała krew cieknąca z ciętej, dotkniętej gangreną rany.

- Chaos jest ideałem – Ciągnął dalej Maboul’ – Szaleństwo jest wypoczynkiem umysłu. Zniszczenie jest największą przyjemnością, jakiej świadomy umysł może doświadczyć. Narkotykiem duszy. Oczyszczeniem.

Stuknął laską o podłogę. Wiszące w powietrzu baloniki zadrżały.

- Wszyscy w tym nasze drogie i wszechpotężne Fating, obawiają się Chaosu, jako czegoś złego i nieznanego. Są w błędzie. To Chaos jest idealną formą istnienia. Nic nie narzuca i nic nie zabiera. Nic dodać nic ująć. Dlatego też – Tu wykrzywił usta tak, że wszyscy zobaczyli jego zaczerwienione od „herbaty” zęby - Kocham porządek. Bo tak łatwo go udoskonalić!

Kolejny gość, ubrany z kolej w płaszcz o kolorze fioletowym odezwał się cicho.

- A co my z tym uczuciem mamy niby wspólnego?

- Paooooowie! Panowie, panowie, Panooooowie! – Wykrzyknął Maboul’ – Cóż za niemądre pytanie! Jesteście mistrzami w swoim fachu! Kochacie swoją pracę! Kochacie burzyć porządek! A jest to cecha której poszukuję i która cenię. O tak. O taaaak! Bardzo cenię!

Fioletowy nie wyglądał na przekonanego

- I?

- I tyle! – Zawołał gospodarz – Panowie, proponuję wam współpracę. Taką małą ligę. Stowarzyszenie. Każdy z was wróci do miejsca skąd przyszedł i będzie robił to co planował robić. Nadal będzie burzyć porządek, który nawet sam z siebie do Chaosu dąży. Z małą różnicą w rezerwach energetycznych, finansowych i ewentualnym wsparciu. Obu rzeczy mam aż w nadmiarze.

Tym razem odezwał się gość ubrany w czarny płaszcz pokryty lekko tandetnymi motywami czaszek i róż.

- A Pan? Co PAN będzie z tego miał? Nie wierzę w ludzką dobroczynność!

- Jak zapewnie Pan usłyszał Cyniku, mówiłem, że kocham porządek – Odpowiedział Jacques – A czego nie robi się dla miłości, prawda?

Ogrodnik z wrażenia podniósł jedno z lezących na talerzyku ciasteczek. Namazana na nim buźka, przypominała swoim wyrazem grymas pośmiertny ofiar gwałtu.

<Miłości?..>

Zapadła pełna konsternacji cisza.

- Cudownie! Więc jesteśmy umówieni! – Wykrzyknął rozradowany Maboul’ – Witam więc panowie w Lidze Chaosu! Dolejcie sobie jeszcze herbaty.

Nikt się nie ruszył.

- Lidze? Czemu lidze? – Zapytał ubrany w fiolet przybysz, bawiąc się uszkiem swojej filiżanki – To brzmi okropnie dziecinnie!

Gospodarz zignorował go i podniósł ze swojego stolika niewielki zwój papieru.

- Teraz w celu oficjalnego zaakceptowania naszej umowy, każdy z was podpisze własny zwój i zabieramy się do roboty. Jeden mały podpis i nieskończone rezerwy energetyczne są do waszej dyspozycji . Reszta, w tym inwencja i wykonanie własnej pracy, to już wasza sprawa.

Rozległ się pełen zdumienia szelest rozwijanych zwojów, których z pewnością jeszcze przed chwilą na stolikach nie było.

- Po co w ogóle podpisywać jakieś papiery? – Zapytał Grabarz oglądając swój zwój - Przecież trudno nazwać naszą działalność oficjalną.

Baloniki ponownie zadrżały w momencie gdy Maboul’ przeniósł swoje rozpromienione oblicze w stronę pytającego.

- Jestem zwolennikiem drobnych, ale istotnych gestów. Takie małe symboliczne wydarzenia radują mój i tak niezaprzeczalnie zwichrowany umysł. No i kto mówił, że nie działamy w sposób oficjalny? Nie doceniacie mnie panowie!

Ogrodnik uniósł lezące na stoliku pióro i po chwili wahania złożył swój podpis na dole kartki. Perspektywa nieskończonych rezerw energetycznych była bardziej inspirująca od wciąż dręczących go wątpliwości. Poza tym miał wrażenie, że na tym etapie, odmowa Jacquesowi Maboul’owi mogła by się okazać poważnym błędem. No i faktycznie kochał swoje zajęcie. Upiorny gospodarz trafił w dziesiątkę.

Reszta zaproszonych gości, wyraźnie doszła do podobnych wniosków, ponieważ z każdego stolika rozległy się odgłosy piór skrobiących po papierze. Jacques uśmiechnął się jeszcze szerzej. Jaśniejący na posadzce pentagon rozbłysnął słabym, liliowo fioletowym blaskiem.

- Cuuuudooownie! – Skrzeknął l i uniósł dłoń, w której dzierżył laskę; rozległ się cichy trzask i wszystkie zwoje łącznie z jego znikły w powietrzu – Wszystko jest gotowe. Panowie, gratuluję postawienia przełomowego kroku na drodze rozwojowej waszej czarnomagicznej kariery. Dopijcie herbatę i do roboty! Niech nasza miłość do porządku rozleje się po wszechświecie niczym nie przymierzając wiosenny monsun. Au revoire!

Wykonał kolejny drwiący ukłon po czym bez większych ceregieli zniknął.

Pierwszy odezwał się Grabarz

- O ile dziwnie to wszystko wygląda, mam wrażenie że nam się opłaci – Wychrypiał – Przeskanowałem jego aurę i muszę przyznać, że dawno nie widziałem aż tak wielkich rezerw chi.

- Pozostaje tylko nadzieje, że ten twój spróchniały umysł się nie przeliczył – Odezwał się Strażnik, gładząc poły swojej fioletowej szaty – Nie potrafię do końca zaufać umysłowi, który przez ostatnie dwieście lat bawił się w przywracanie padliny do życia.

Ubrany w granat nie zareagował na drwinę i uniósł filiżankę z herbatą do pogrążonej w ciemności kaptura twarzy.

- Ciekawe po co kazał nam się podpisywać?– Powiedział Ogrodnik, tonem jednoznacznie wskazującym na to że nie spodziewa się żadnej odpowiedzi.

- Pewnie ma własnych prawników – Burknął Cynik – Z resztą po co się tym przejmować? Na kilometr widać, że to totalny świr. A skoro wydaje tyle forsy i energii na zwykłe mrzonki o jakiejś skrzywionej miłości to tym lepiej dla nas.

W tym samym momencie rozległ się donośny zgrzyt i nieruchoma dotąd wskazówka minutowa wpojonego w witraż zegara zadrżała. Po chwili ruszyła przed siebie wciąż wydając ciche, ale przenikliwe dźwięki.

<skrzyp – skrzypulu- skrzypulu – skrzyp>

Ona także jaśniała liliowym blaskiem niczym wyjątkowo rozrośnięty świetlik.

- To chyba znak, że za długo to siedzimy – Odezwał się Ogrodnik – Lepiej się pospieszmy, zanim on wróci.

I nie czekając na resztę ruszył, prawie truchtając w kierunku wyjścia z komnaty.

Właśnie wtedy pękły wszystkie baloniki.

Każdy obecny w komnacie miał nadzieję, iż lepka, szkarłatna substancja która z nich wypłynęła była tylko czerwoną farbą.

<Jakby nie patrzeć, na adwokata diabła, również jestem użytkownikiem i co najmniej czuję się urażony absolutnie każdym postem tego tematu - czuję się również szykanowany i lżony, jak to ładnie jest tutaj ujęte ;] >