Z reguły mało rzeczy mnie wkurza, ale jest jedna sprawa, która włącza mi agresor:

http://wiadomosci.gazeta....a_narodowa.html

Mam szczerze dość "rzucania" żałobami narodowymi na lewo i prawo. Wychodzi na to, że rok bez jednej żałoby to rok stracony. Abstrahuję tutaj kompletnie od śp. Mazowieckiego, którego zasługi są zdecydowanie ważne. Lecz czy z powodu jego śmierci cały naród ma oddać się żałobie? Czemu za każdym razem gdy jest jakiś większy wypadek bądź umrze ktoś ze świata polityki/religii mamy narzuconą żałobę narodową? To powoduje, że stajemy się zobojętniali bądź wręcz (jak ja) wrodzy w stosunku do przyczyny umartwiania się. Jak byłem w Norwegii akurat były uroczystości żałobne dwa tygodnie od ataku Brevika. To była pierwsza żałoba narodowa od czasów II wojny światowej. Rzeczywiście dało się przez to poczuć, że wszyscy są jacyś przybici, a ceremonia w telewizji przyciągnęła tłumy. A ja co czułem? Automatyczną znieczulicę na te wszystkie bodźce (chociaż współczułem rodzinom ofiar), bo u nas w Polsce żałoba jest wręcz regularna.
Czyżby było tak, że tylko żałoba jest jedynym sposobem wywołania jedności narodowej? Jeśli politycy tak uważają, to moim zdaniem przestaje to działać. Być może niewielu z was dopiero swoim postem uświadomiłem, że będzie jakaś żałoba. A to chyba nie tak ma działać.