Niedawno miałem okazję grać i przejść pierwsze DLC do Dark Souls 2 - Crown of the Sunken King.
Muszę przyznać, że przejście tego DLC było dla mnie bardzo satysfakcjonującym osiągnięciem pomimo faktu, że Dark Souls 2 nie jest tak wymagający jak jego poprzednik.
Pierwszy rzut oka po Świątynnym Mieście Shulva dał mi coś, czego brakowało mi podczas całej podstawowej części gry - poczucia przestrzeni. Tak, Dark Souls 2 ogranicza się zazwyczaj widokiem do kolejnej wieży czy kolejnego korytarza. Wchodząc do Shulvy pierwsze co rzuciło mi się w oczy, to przestronne jaskinie, ogromna świątynia i rozciągające się w oddali miasto przecinane przez jeziora. I pomimo pierwszego zwątpienia po doświadczeniach z podstawki, gra spełniła swoją niemą obietnicę i do większości z miejsc które widziałem dotarłem po przechytrzeniu, ominięciu lub wyrżnięciu lokalnych strażników i potworów.
Samo miasto ma bardzo specyficzny klimat oraz konstrukcję którą gracze obeznani z Dark Souls: Artorias of the Abyss powinni dobrze znać - miasto pod względem konstrukcji poziomów przypominało mi mocno Miasteczko Oolacile które osobiście ciepło wspominam. Powróciły zaniedbane w podstawowej części gry skróty a ogniska zostały rozłożone po mapie w sposób bardziej przemyślany.
Poruszanie się po Shulvie było w pierwszej chwili trudne ze względu na grupy silnych przeciwników, zarówno walczących wręcz jak i z dystansu, ale również atakujących z zaskoczenia. Jednak po krótkim czasie i bacznej obserwacji otoczenia dało się poznać kilka skrótów pozwalających ominąć te grupy w przypadku nieprzewidzianego zgonu.
O samej świątyni i okolicach nie będę się rozwijał - DLC ma sprytne smaczki i haczyki których nie chciałbym zdradzać osobom które nie miały jeszcze okazji a chciały by spróbować swoich sił.
Jedyne co mogę powiedzieć, to co nieco o bossach w Świątynnym Mieście Shulvy. Z pierwszym spotkamy się praktycznie na początku przygody i choć nie będziemy z nim wówczas walczyć, będziemy po prostu wiedzieli, że ta chwila kiedyś nadejdzie. Pozostałe dwa bossy, to inna bajka. Jeden z nich - opcjonalny sprawił, że westchnąłem ciężko i spytałem się monitora "Serio From? Skończyła się wyobraźnia?". Drugi, konieczny do zabicia by ukończyć DLC był jednak bardziej kreatywny choć i tak był w pewnym stopniu kopią. Walka z nim była jednak trudna, satysfakcjonująca i w niektórych chwilach nieprzewidywalna co sprawiało, że oprócz znajomości ruchów przeciwnika trzeba było zwracać uwagę na otoczenie i dostosowywać styl walki nawet kilka razy przez całą potyczkę lub czekać na dogodną okazje nawet pół minuty.
Jako fan serii Dark Souls (nie mówię o Demon's Souls, nie miałem okazji zagrać) polecam z czystym sumieniem Crown of the Sunken King tym którzy szukają wyzwań podobnych do tych, które można było spotkać w pierwszej części gry. DLC przedłuża również Lore gry - wyjaśnia kilka rzeczy, powoduje, że powstają kolejne pytania ale co ważniejsze, opowiada część historii króla Drangleic oraz jego poprzednika.

Osobiście wyglądam dnia wydania drugiego DLC - Crown of the Old Iron King

Bound By Fire - całkiem przyjemny (i trudny jednak inaczej niż Dark Souls) cRPG'o-Hack&Slash którego początek fabuły brzmi jak Gra o Tron czy motyw z Lich Kingiem z Warcrafta. Z północy nadchodzi wraz z zimnem armia nieumarłych (w sumie już nadeszła) i zabija wszystkich żywych ludzi (w sumie to już prawie wszystkich zabiła). A nasza postać której imię możemy wybrać ale i tak wszyscy będą mówić mu/jej Vulcan zachorowuje na głosy w głowie i ekstremalne skoki temperatur jeśli głosów w głowie słucha

Ogółem gierka fajna, sama mechanika gry prosta i przejrzysta. Niestety na 3 poziomie trudności przeciwnicy mają pięści jak młoty a młoty jak walące się wieżowce - są w stanie zabić bohatera na 2-3 ciosy jeśli trafią.