Cóż, dla mnie ten konflikt jest bardzo przykry do obserwowania, gdyż pierwszy raz mam sytuację gdy pojawia się groźba wojny gdzieś, gdzie już wcześniej byłem. Bardzo sprzeczne uczucia mną targają gdy oglądam reportaże i myślę: "o, tu mam zdjęcie", "o, rozkładają posterunek dokładnie przy tej fajnej rzeźbie gryfa". To wszystko dotyczy miejsca, które wspominam z nostalgią i chętnie bym tam wrócił. Niemal jak dom.
Sprzeczne uczucia mam również w próbie zrozumienia obu stron. Niestety nie da się ukryć, że Krym jest najmniej ukraińską częścią całej Ukrainy. Będąc tam, niemal nigdzie nie słyszy się ukraińskiego. Co więcej, tam nawet wszystkie napisy są w alfabecie rosyjskim, a nie ukraińskim. Wiele osób podkreśla, że jest to tak naprawdę autonomia. Tym samym nie zdziwię się gdy okaże się, że podczas referendum na Krymie o decyzji przystąpienia do Rosji bądź pozostania w Ukrainie wynik będzie prorosyjski. Rozmawiając z tamtejszymi osobami często słyszy się, że w Związku Radzieckim było lepiej, więc wielu automatycznie tęskni za Rosją. Gdy doda się, że tamtejsze media określają osoby z Majdanu jako najgorsze zło (wyczytałem, że co chwila używa się określeń "faszyści", "nacjonaliści" itp.), to nic dziwnego, że ludność zaczyna się bać. Ukraina zachodnia jawi im się jako przyczółek banderowców-faszystów, a Rosja może ich przed tym obronić (do dziś na terenie całego dawnego Związku Radzieckiego pojęcie "faszyzm" czy "nazizm" jest nie mniej nienawidzone jak w Polsce). Paradoks polega więc na tym, że większość Krymu CHCE do Rosji, a zły świat się temu sprzeciwia.
Ale.
Z drugiej strony mój sprzeciw wywołuje agresywna polityka Rosji wobec państw ościennych. Putinowi marzy się Unia Euroazjatycka, w której obecnie jest Rosja, Białoruś i Kazachstan. Dołączyć chce Kirgistan, potem Tadżykistan, a Armenia jest mocno uzależniona gospodarczo od Rosji (bardzo to tam widać). Idea może i poprawna (czemu w końcu zabraniać im rozwoju na wzór Unii Europejskiej?), ale sposoby zmuszania innych do przystąpienia są dla mnie nieakceptowalne (choćby jak w Armenii). Gruzja się sprzeciwiła? Ok, trzeba pomóc zniewolonym tam Abchazom i Osetyjczykom. Ukraina chce być proeuropejska? Skoro nie można mieć jej całej to wyrwie się tyle ile można. W końcu trzeba pomóc biednym Rosjanom z Krymu przeciwko faszystom z Majdanu (jakby co to ironia z mojej strony). Co dalej? Może nagle okaże się, że na wschód od Dniepru też pojawią się Rosjanie wołający o pomoc? Jak to określił (bodajże) jeden z dziennikarzy, Rosja zachowuje się jakby był wiek XIX, a nie XXI. A państwa Unii Europejskiej boją się wojen, mają w pamięci jeszcze dwie poprzednie. Rosja zaś testuje jak daleko może się posunąć. Zupełnie jak całkiem niedawno robiła to Korea Północna.
Tylko tak ad. filmiku Max Kolonko. Ja nie daję tutaj minusów za inne poglądy niż moje, ale o ile w niektórych kwestiach Kolonko ma rację, to nie podoba mi się, jak próbuje pokazać zagrożenie dla nas ze strony Ukrainy zachodniej. Bo ktoś tam powiedział, że Przemyśl wróci do Ukrainy, to już musimy uważać by nie szykować się do obrony. Równie dobrze na Litwie mogli uznać, że Polska szykuje się na Wilno, bo kibice Lecha Poznań wywiesili napis: "Litewski chamie, klęknij przed polskim panem". Tego typu wypowiedzi są dla mnie tak naprawdę namawianiem do nienawiści i brzmią bardzo podobnie do mediów krymskich ostrzegających, że Ukraina zachodnia to nacjonaliści i faszyści.