Widzę temat zszedł na kebaby, to może lekko wrócę z nim na tory sprzed wykolejenia.
Patrząc na ten wątek od razu przypomniała mi się jedna piosenka Kalibra 44, która będzie tu dobrze pasować

„….Garbaty anioł na to: skończ pierdolić tato,
To ty jesteś matoł, jak nie to udowodnij.
Powiedz mi tak, żeby wszyscy byli zgodni,
Co wy tu robicie odkąd powstało życie ?!

Zaległa cisza wręcz grobowa .
Nie powiedział nikt ni słowa .
Pomyślałem - Oto szansa wyjątkowa.
Wychyliłem się i uderzyłem tak :
A ja wiem, ja wiem co my tu robimy.
Po co na ten, na ten świat przychodzimy.
Jeśli oczy otwierasz szeroko pytasz czemu, spoko powiem ci
Więc nadstaw dobrze uszy.
W ciszy nikt się nie poruszył,
Nie zaszeleści, nie zaszeptał.
Nikt nawet w miejscu nie zadreptał.
Wszyscy czekali, oczy we mnie wlepiali.
Doleciał mnie pomruk aprobaty z oddali,
Pomyślałem - tak, tak - to jest ta chwila!
Teraz moje ego zajebiście bardzo gila sytuacja,
W której jestem centrum jak atrakcja
Turystyczna. Ściśle jak akademia ekonomiczna myślę:
Czasem się przyśni, komu wydaje się, że
Oto spotkał kolesia, który wszystko wie.
Tysiąc uwag skierowanych we mnie,
Ich oczekiwania spełnię,
Obronię tezy, jak He-Man Eternię.
Nie jestem idiotą, by mówić jestem tutaj po to,
Otwieram usta i niechaj płynie czyste złoto!
Nagle wiatr moim oknem skrzypnął ,
Ja się obudziłem, a garbaty anioł zniknął.”

Jaki jest sens życia? Nie jedna osoba stawiała sobie to pytanie, i nie jedna się pewnie rozczarowała poznając odpowiedz. Według mnie żadnego głębszego sensu nie ma, o i wszystko w temacie. Pewnie zaraz Arabeska i Venthuleion powiedzą o kolejny ♥♥♥♥♥♥♥♥♥ uzewnętrznia swoje żale i ból dupy, ale nie. To że nie widzę sensu wcale mi nie przeszkadza cieszyć się życiem. Po prostu zgadzam się z Xanoxsisem jesteśmy tu z przypadku, a nie żadnego planu i nie mamy jakieś misji do spełnienia. Sami sobie narzucamy co chcemy osiągnąć i dążymy to tego z lepszym lub gorszym skutkiem.
Przyjąłem zasadę czerpać ile się da z życia pełnymi garściami i nie przejmować się konsekwencjami, może to egoistyczna i destrukcyjna postawa, ale co mam do stracenia? Jak do tej pory sprawdza się świetnie. Możecie mnie zapytać co powoduje. że skoro twierdze iż brak jest jakiegokolwiek sensu w wszechświecie, życiu itp. to po co trwać. Miałem kiedyś na to dwa argumenty, ale po czasie zredukowałem do jednego: Przyzwyczaiłem się do codziennych radości i smutków, problemów i rzeczy mnie otaczających, po co miałbym je tracić już teraz?
Fakt takie nastawie do sprawy jest trochę demotywujące, ponieważ pojawia się pytanie po co robić cokolwiek skoro nic nie ma sensu. A argument znowu jest banalny „BO CHCE”. Chce mieć dom nad głową i miskę z żarciem to biorę się do roboty. Chce się zrelaksować to jadę w góry itp. A że na chwilę obecną mam wszystko to co sobie zaplanowałem zajmuję się tylko i wyłącznie tym żeby tego nie stracić, przy minimalnych kosztach jakie muszę z siebie dać. Przyciśnie mnie do muru nauczę się angielskiego, zabraknie na utrzymanie poszukam lepszej pracy, będę chciał mieć więcej znajomych to sobie poszukam. Puki nie muszę tego robić, nie mam zamiaru się wysilać.
Dawno wcieliłem w życie zasadę Hakuna Matata, lub słowa z piosenki Bobby McFerrin - Don't Worry Be Happy i tym optymistycznym akcentem kończę przydługawego posta, mam nadzieję że wystarczająco przejście opisałem o co mi chodzi.