Siedzę w autobusie. Wracam do domu po szkole jak codzień, z wyjątkiem weekendów. Wokół mnie tłoczą się ludzie - młodzi, dorośli i starzy... Rozmawiają, milczą, albo przeglądają strony internetowe ze swoich telefonów. Przez łomot muzyki dobywający się z moich słuchawek przebija się pojedyncza myśl.

"Po czym poznać, że ktoś jest Furry?"

Rozglądam się. Moją uwagę przykuwają osoby raczej w moim wieku, albo niewiele starsze... To właśnie ich podejrzewałabym o przynależność do tego fandomu. Nie mają na sobie jednak nic co by na to wskazywało... Nie noszą przypinek jak Otaku. Nie mają żadnych akcesoriów przedstawiających ich ulubione postacie jak Bronies. Nie mają charakterystycznych strojów jak Metalowcy, albo Emo... Właściwie to jak mam rozpoznać Furry? Bo chyba nie noszą fursuitów do pracy, prawda?
A może osoby z tego fandomu nie przyznają się, że do niego należą? Zadaję sobie kolejne pytanie.

"Czy wstydziłabym się przyznać przed kimś, że jestem Furry?"

Drżę na myśl o śmiechu jaki wywołałabym wśród moich znajomych. W końcu jeszcze nie tak dawno temu śmiałam się wraz z nimi gdy oglądaliśmy mężczyzn w fursuitach zmieniających sobie pieluchy... Nie, to by było samobójstwo! Kilka miesięcy temu sama uważałam, że dla cringe'owych Furry liczy się tylko "yiff". A teraz? Poznałam tyle wspaniałych osób i każda z nich wydaje się taka... normalna. W tym pozytywnym znaczeniu tego słowa oczywiście. Na spotkaniach Bronies mężczyźni w wieku od dwudziestu lat wzwyż wyciągali z plecaków pluszowe kucyki i z nieukrywaną pasją obściskiwali je na oczach przechodniów. Potem śpiewali piosenki z serialu, a ich jedynym tematem rozmów była "najlepsza postać". Nie, to zdecydowanie nie było dla mnie... Spotkanie Furry wspominam z uśmiechem - to była po prostu paczka kumpli przy piwie. Wszyscy radośni, pozytywnie nastawieni i weseli. Czułam się jakbym od lat ich znała... A może i znam? Może ktoś z moich bliskich znajomych też jest w fandomie?

"Czy ktoś kogo znam z mojego bliskiego otoczenia jest Furry?"

Być może dla innych też wstydem byłoby się przede mną przyznać, że się tym interesują. W końcu ja sama nie chcę o tym mówić... Co jeśli moja najlepsza przyjaciółka ukrywa przede mną to, że przegląda wieczorami rysunki furry swojego ulubionego artysty? Albo, że ma fursuit? Albo fursonę? Nie, chyba nie... Ale może zainteresowałaby się tym gdybym jej o tym opowiedziała? Może zachęciłabym ją do dolączenia do fandomu? Fandomu... I tu pojawia się moje ostatnie pytanie.

"Co oznacza dla mnie bycie Furry?"

Czy mogę się tak określić po zaledwie jednym spotkaniu z przedstawicielami tego fandomu? Na forum jestem dopiero od kilku miesięcy...

A co dla Was znaczy "bycie Furry"? Jak odpowiedzielibyście na te wszytkie pytania, które sobie zadałam? Napiszcie...

Cóż, niestety widziałam kilka przypadków gdzie ludzie wychodzili z domu w swoich fursuitach i po prostu łazili w nich po całym mieście... Osobiście nie mam nic do takich strojów, ale dziwnie byłoby mi stać w autobusie obok wielkiego pluszowego smoka, albo wilka. Co innego konwenty - wtedy noszenie fursuitu jest uzasadnione, a te co są ładne i pomysłowo wykonane bardzo podziwiam. Myślę, że najlepszym sposobem pokazania tego, że jest się w fandomoe Furry to właśnie noszenie takich przypinek, czy akcesoriów jakie opisała Riciak.