Zanim zaczniecie pisać zobaczcie na to http://pl.youtube.com/watch?v=fAuQFgClvyQ

Teraz wyobraźcie sobie że ktoś dał wam szanse na przeniesienie się do całkowicie innego świata, świata, w którym nie ma ludzi ...

Widzisz jak wstaje nowy dzień ...
Teraz przed twoimi oczami ukazuje się obraz. Widzisz miasto, które zostało wzniesione tutaj tysiące lat temu ...
idziesz prosto przed siebie i mijasz kolejne zaułki. Dookoła widzisz prastare budowle wzniesione rękami najwyższych.
Wydaje ci się że kiedyś tu już byłeś ... .
nagle wszystko znika i pojawia się ciemny obraz miasta. Widzisz walkę, ogień, słyszysz krzyki i płacz niewinnych.
Znowu jesteś w punkcie wyjścia jednak wydaje ci się on teraz coraz bardziej bliski. Zobaczyłeś jakąś tajemniczą postać, która siedziała na kamieniu i trzymała w rękach coś w rodzaju bransoletki. Teraz widzisz już wyraźnie że to jedna z pradawnych. Płakała ale ty nic nie słyszałeś. Bałeś się podejść, chciałeś wykonać ruch ale ona jakby nie zwracała na ciebie uwagi.

Poprosiła cię byś podszedł bliżej, Spojrzałeś w jej oczy. Teraz już wiedziałeś o co chodzi. Ona była nie widoma.
Chciałeś jej pomóc ale w głębi serca wiedziałeś że nie potrafisz. Dotykasz jej dłoni. Jest zimna. Czujesz jak drży.
- Spójrz tylko dookoła ... to wszystko co zostało po naszym imperium. Plugawe istoty z samego dna piekielnej czeluści, zło, którego sobie nawet nie wyobrażasz. - Powiedziała. jej głos ... mogła mieć najwyżej 17 lat. Była strasznie podobna do elfa ale miała ogon przypominający Wilczy ale ten był dłuższy. Jej uszy też tylko z pozoru przypominały elfie ale były pokryte szarym, gdzieniegdzie potarganym futerkiem. Byłą strasznie delikatna ale wyglądała na wojowniczkę.
- Byłam kapłanką ... tu stała nasza świątynia. - Patrzysz teraz dookoła ale widzisz jedynie ruiny i rozrzucone pisma.
- Wtedy zjawił się on. Demon, który był uwięziony przez tysiące lat tuż pod naszymi stopami.
Zdrajca go uwolnił ... Demon w zamian za pomoc skradł jego ciało i przyją jego postać ... kilka dni puźniej w naszej krainie nocą słychać było straszliwe wżaski. To były jęki naszych braci i sióstr, których pochłoną demon.
- Po jej policzku spłynęła powoli łza przepełniona bólem. Ona opuściłą głowę ale nie przerywała i mówiłą dalej.
- Następnie wysłaliśmy naszych zwiadowców by sprawdzili całe to zjawisko.
powrócił tylko jeden ... Ares ... Był Furionem, najszybszym jakiego znałam. Powiedział że demon szykuje się do ataku na nasze imperium. Zebrał licną armie wyznawców ... demony jemu podobne tyle że żywe. Rahen ... to znaczy odmieniec ... tak ich właśnie nazwaliśmy. Były ich tysiące. Nic nie mogliśmy zobić ... - urwała nagle.
Wstałeś i rozejżałeś się dookoła, twoją uwage przykuły spalone domy i zniszczone mury. Nagle ona zwróciłą tważ w twoją stronę jakby wiedziała gdzie teraz stoisz.
- Przyszedł po nas. Wybił wszystkich co do jednego. każdego wojownika, zwiadowcę łucznika ... wszystkich ...
Chciałam stanąc mu na drodze ale on mnie oślepił i zostawił tu zżucając na mnie klątwe. Od tamtej pory, a było to juz trzysta lat temu błąkam się po tych ruinach. Żywa ale jednocześnie martwa. ... ciepła ale z lodowatą duszą. Nie zasnę na wieki dopuki on nie zginie a wieczny spokój na tą krainę nie spadnie. Nie bój się ... nie moge ci pomóc ani skrzywdzić. Mogę cie jedynie przestrzec. Po to mnie tu właśnie pozostawił. Bym mówiła każdemu kto tu przybędzie o histori tego miasta. ma to być przestroga dla wszystkich, któży staną mu na drodze.
- Wstałęś i odbiegłeś z tego przeklętego miejsca najdalej naj to tylko było możliwe.

Przebiegłeś tędy. Stoisz przed główną braną, jedyną ocalałą częścią miasta.
Przed tobą znajduje się puszcza. Czójesz chłodny powiew wiatru. W innej sytuacji wolałbyś wcale tam nie iść ale z drugiej strony chcesz zapomnieć o całym tym zamieszaniu z miastem pradawnych.
Idziesz w stronę puszczy. Właśnie wszedłeś. Opuszczone miasto zostało daleko w tyle. Idziesz dalej spokojnie niczego się nie spodziewając. Nagle z poblizkiego drzewa coś jakby spadło. Poczółeś lekki dreszcz ale i tak poszedłeś w tamtą stronę. Lekcważąc wszystko co może ci się przytrafisz ty dalej idziesz przed siebie. Nagle trzask < lina, kołowrotek >
Zanim się spostrzegłeś wisiałeś już pół metra nad ziemią.
- he he he no prosze kogo my tu mamy ? - zaśmiał się ktoś o młodym głosie. Głos dobiegł z pobliskich krzewów. Był początek pory słońca < no lato czyli > więc krzaki były aż gęste od liści.
- Pokaż się i stań do walki zamiast skradać się jak wilk do swojej ofiary. - powiedziałeś próbując jakoś się wydostać.
- No wybacz wędrowcze no ale jakoś tak zapomniałem się przedstawić. - Powiedział i wyłonił się z ukrycia. Jesteś zdziwiony bo przed tobą stoi młody i zawzięty wojownik < szkoda tylko że do tego mały , około 1,5 m wzrostu > Wybuchasz śmiechem
- japa na smycz ! nie zapominaj że jesteś moim jeńcem !
- Taa ? to dlaczego się trzęsiesz ze strachu ? - odpowiadasz.
- Bo ... zimno jakoś - próbował ściemnić.
- No dobra młody jesteś więc nic ci nie zrobię - powiedziałeś i zerwałeś więzy nożem, który małeś przywiązany do lewej nogi. Stajesz przed nim, on upada i zakrywa tważ swoją łapą.
- Wybacz ... z czegoś trzeba żyć ... nie miałem wyjścia, proszę oszczędź mnie.
- powiedziałcały w strachu. Już nie był taki dzielny.
- Spokojnie. Nie krzywdze mieszańców. - odpowiadasz chłopakowi podobnemu do Furiona.[ Furion - Lis antchro, zazwyczaj w zółtym jasnym futrze o 2-wu kolorowej końcówce kity. Furion ma oczy koloru niebieskiego. Umiejętności i cechy - niezwykle szybkie i zwinne stwożenia. osiągają wysokość do 1,5. Szybko się uczą i są doskonałymi zwiadowcami. Niestety rasa ta została całkowicie wytepiona przez Demona ]
- Mówisz tak tylko bo się ze mną bawisz ... - odpowiedział niechętnie
- Nie ... mówię tak bo tak jest. - mówisz i rzucasz swój sztylet przed mieszańca.
- Więc jak cię zwą ? - pytasz
- Tahal.
- Czyli Tali.
- Można tak rzec. - powiedział odsłaniając łepek. Teraz widzisz liczne blizny na jego pyszczku.
- Widzę że życie cię nie oszczędzało.
- A co ty tam wiesz ! Wyglądasz mi raczej na kogoś kto miał bogatych rodziców ! - Powiedział z nienawiścią.
- Nie chciałem cię urazić.
- Wystarczy ... po co tu przybyłeś ? - zapytał cię.
- Szukałem czegoś ... [ straciłęś pamić więc nie wiesz co się tak na prawdę wydażyło ]
- Szukałeś czegoś w dolinie mgły ?
- Więc taka jest jej nazwa.
- Dziwię się tobie dlaczego tam poszedłeś.
- Wiesz jakoś ...- urwałeś zmieniając temat.
- Mniejsza o to. Spotkałeś Ahaje ?
- Ahaje ? e ... tak ... chyba.
- Więc znasz już historie Milabregi ? - No nie do końca ale staram się jakoś poznać
- Wiesz ... on jest teraz panem i chce żeby wszyscy go słuchali.
- On ?! Jaki on ? - pytasz bo nie za bardzo wiesz o co chodzi.
- No ... - podszedłbliżej by szepnąć ci coś na ucho.
- Graz ... - wyszeptał.
- Graz !? - Wykrzyknąłeś ale on łąpą zamkną ci jape.
- Cii ! Bo zaraz staniemy się objadem dla Troli.
- jasne ... Trole nimfy ... Gdzie my wigóle jesteśmy ? - zapytałeś już zmęczony tymi pytaniami.
- Jak to gdzie ? Jesteś tutaj czyli w okolicach ruin Milabregi, miasta furionów i Pradawnych, Mam ci jeszcze podać konkretną datę i porę roku ?
- zapytał zdenerwowany twoimi poczynaniami.
- Nie wystarczy. - odpowiadasz próbując sobie to jakoś poukładac teraz w głowie. On wstał i spojżał przed siebie.
- On kiedyś nadejdzie ... czóje to ... on to skończy raz na zawsze i odmieni nasz los. Przepowiednia się wypełni.
- o kim mówisz ? - pytasz
- Wiesz .. zanim moja mama zginęła z rąk Rohenów opowiedziała mi pewną przepowiednie. O Furionie, który pokona Graza.
- Przecież one ...
- Wiem wygineły - przerwał ci szybko
- Ale ja w niego wieże ... wiem że on gdzieś tam jest ... sefiry nie kłąmią a ogień wiecznego życia w świątyni Feniksa nie gaśnie. [ Przepowiednia - opowieść o Wybrańcu, który pokona zło < Graza > Wg przepowiedni Ogień feniksa, znajdujący się w ostatniej świątyni milbregi < tam was nie było > symbolizuje wszystkich tych, któży zginęli z rąk bestii. Jeżeli płomień zgaśnie to razem z nim umże zło przez które owe ofiary - nie dopracowane jeszcze ]
- Wstałęś i stanołeś za mieszańcem, położyłeś łape na jego ramieniu.
- Nie żyj nadzieją ... ja kiedyś żyłem, i przez to nie wiem kim teraz jestem - powiedziałeś i zostawiłeś Taliego samemu sobie zmieżają w dal, z której nie ma powrotu, tylko jeszcze o tym nie wiedziałeś ... .

[ Jest świetne ;P ]

Wiele mil stąd na skraju skarpy odstającej od potężnej góry siedział młody o szarym utrze Furion, miał na sobie biały ozdobny strój szamana milabregi, który charakteryzowały symbole Milabregi. Na oczkach miał szeroką białą opaskę, której końce opierały się delikatnie na jego barkach.
Zdawałoby się że patrzył przed siebie. Po chwili oparł się łokciem o kolano przykucając . Jego ogon był dość długi i puszysty, jakby niedawno przez kogoś wyczesany. Na lewym uszku miał kolczyka, kolejny symbol szamana. Chociaż był boso a podłoże ostre i niepewne, to nie raniło go.
na szyi miał tali znam wyrytym napisem Soul wiszący z kolei na srebrnym łańcuszku. Jego grzywka prawie sięgała do czubka jego czarnego noska.
Najdziwniejszą rzeczą jaką posiadał był Rexas, który znajdował się na jego lewej łapie. był jakby scalony albo wryty w jego łapkę. Lis był całkowicie wsłuchany w szepty wiatrów, co było bardzo rzadką umiejętnością.
- Więc oni już tu są ... zbliżają się ... każdy z nich ma w sobie jeden z siedmiu dogmatów żywiołu. Większość z nich nawet nie wie o swoich ukrytych umiejętnościach ... - wyszeptał [ kto zna mój głos ten wie jak mówił szaman ]
hm - mrukną a na jego pyszczku pojawił się lekki uśmiech.
- Coś nie widać smoków ... dziwne ... Achaja wspominała że wraz z nimi się ujawnią. - Lis wstał i rozprostował swoje kości. - Czas się przywitać - dodał i zwinnie a przy tym szybko zeskoczył ze skalnej półki zmieniając w kierunku ruin Milabregi. Nie zdejmował z oczu opaski jakby doskonale znał te tereny. Darahn poczuła zimny dreszcz i nie mogła oprzeć się wrażeniu że coś się zaraz wydarzy ale teraz była zbytnio zajęta czymś innym.
- Na pyszczku Ahai pojawił się uśmiech, który szybko znikną.
Wraz z nią.

[ jak dla mnie cudnie bo jest akcja no ale ja jestem od pisania a nie komentowania ]

Szaman był cały czas na gałęzi, tropił Darahn.
- Jest ich trochę więcej niż przypuszczałem. - pomyślał i dalej ruszył za nimi ale po chwili zatrzymał się i staną w bezruchu. Jego uwagę przykuł tajemniczy głos potężnej istoty. Spojrzał w górę i ujrzał przelatującego nad nim smoka o złocistym kolaże łusek.
- Zaczęło się ... - mrukną nałożył ponownie opaskę i pognał dalej koroną drzew.

Tym czasem Darahn i nieznajomy futrzak byli śledzeni przez grupkę słabo uzbrojonych asasynów. Były to szakale jako szybsi i zwinniejsi wojownicy oraz dwóch rohenów, stanowiących ich silniejsze ogniwa. Ich misja była prosta. Zwiad i zagłada dla wszystkich żywych stworzeń jakie stanęły im na drodze.
Szakale szybko wyczuły zapach lisa i gotowali już swoje kusze zaś Roheni ruszyli na przód. Wszystko było dobrze zaplanowane. " Widzisz wroga ale on nie może zauważyć ciebie "
- Dwójka naszych świeżo poznanych znajomych szła przed siebie nie wiedząc o tym że kilkanaście metrów dalej już czyha na nich zasadzka.
Dwóch kuszników za pobliskich drzewach i jeden na wprost ofiar.
Roheni stali z boku pod wiatr jak cała drużyna z resztą. Porozumiewali się bez słów jakby wiedzieli co myśli ich partner.
Szaman zwietrzył opryszków jeszcze zanim oni natrafili na ślad naszej dwójki więc miał już gotowy plan.
- Całkiem nie źle sobie radzisz jak na rudzielca ... - powiedziała wojowniczka.
- Staram się jakoś przetrwać ... wiesz teraz wszystko zależy od tego na czym się stoi.
- Skąd ja to znam - odpowiedziała mu a jej głos był niczym sygnał do ataku dla pierwszego kusznika usytuowanego na przeciw celów. Szaman stał zaś tuż nad obiema stronami. Wiatr mu sprzyjał lecz gorzej było z jego uzbrojeniem.
Kusznik delikatnie nacisną na spust by wystrzelić w lisa jako że stanowił teraz łatwy cel. Reszta miała udeżyć zaraz po nim lecz uszy szamana, który był całkowicie skupiony wyczuły ten moment.
Strzał z kuszy był równy ze skokiem młodego furiona. Wszystko trwało zaledwie ułamek sekundy. Szaman zeskoczył wprost na lecący z dużą prędkościom na precyzyjnie wystrzelony bełt, zmieniając jego trajektorie co spowodowało jego wbicie się w pobliskie drzewo.
- Padnij ! - krzyknęła Darahn jednocześnie przewracając lisa na ziemię a sama odskoczyła na drzewo. W tej chwili spostrzegła kolejnych dwóch kuszników, którzy najwyraźniej spanikowali bo coś wymknęło im się spod kontroli.
Szaman w tym czasie chwycił za sztylet u lewej tylnej Łapy po czym bezbłędnie trafił pierwszego kusznika prosto w czoło powodując jego natychmiastową śmierć.
dwóch rahemów postanowiło szybko zadziałać. Jeden ruszył na leżącego lisa a drugi pobiegł w kierunku szamana jednakże gdy ten chciał chwycić furiona ten z kolei zrobił szubki przewrót nad wojownikiem teraz stał za jeszcze nie zorientowanym, który teraz był zaskoczony ruchami i szybkością lisa. Niestety jego zaskoczenie przerwał ból w części lędźwiowej zadany przez jego własną broń, którą szaman wyciągną z pochwy i zatopił w swojej ofierze. Łucznik, którego chciała zaatakować Darahn wystrzelił bełt w kierunku szamana jednakże ten użył dogorywającego Rohema jako tarczy. W tej samej chwili pierwszy łucznik upadł z łoskotem na ziemię. Szaman szybko przeczołgał się wydostając jednocześnie spod żywej tarczy i wyskoczył w kierunku 2 łucznika. Lis, którego wcześniej powaliła Darahn widział jak drugi łucznik spada z drzewa z wbitym bełtem w klatkę piersiową.
- Szaman wypatrywał trzeciego łucznika, który znikną mu na chwilę z oczy co wynikało z zbyt wielkiego natężenia światła na polu walki. Dodatkowo pożółkłe liście świetnie go maskowały. Zanim szaman zdążył się spostrzec pozostały przy życiu Rohem miast zabić lisa postanowił zaatakować z zaskoczenia silniejszego przeciwnika. Zaszedł go od tyłu i złapał w żelazny uścisk powoli gniotąc delikatne kości szamana.
Lis zajęczał z bólu. Teraz jedynym ratunkiem dla niego było użycie ukrytej w nim mocy. Szaman skupił w sobie całą swoją moc i skumulował w potężną ale o słabym polu rażenia falę odrzucają, która wręcz zmiotła Rohena na drzewo do którego wbity był bełt pierwszego kusznika. Rohem zawisł nań i tak pozostał. Tym czasem trzeci łucznik uciekł zostawiając po sobie jedynie kuszę, Szaman nie miał już siły w dodatku stracił równowagę i poleciał z drzewa na którym o mały włos nie stracił życia. Resztkami sił zamortyzował upadek. Darahn byłą zdziwiona szybkością i precyzją jaką wykazał się młody, wyglądający jej na szamana osobnik. Jednak większą uwagę przykuła teraz opaska, której nie miał już na oczach. Wisiała ona natomiast na gałęzi tuż nad lisem. Musiała zostać zerwana przy jego locie na ziemię.
Darahn podeszłą bliżej do nieznajomego młodzika i położyła łapę na jego prawym ramieniu i pociągnęła go lekko by zobaczyć jego twarz. Ku jej zdumieniu jej oczom ukazały się pełne, jasnozielone oczka futrzaka, które w dodatku patrzyły na nią proszącym wzrokiem jakby chciały powiedzieć " nie przejmuj się kimś takim jak ja ".
- najwyższy feniksie ... co to było ?! - zdołał jedynie wypowiedzieć lis podnosząc się z ziemi. jednak jego pytanie pozostało bez odpowiedzi przez dłuższą chwilę.
- To ty ... widziałam cię wcześniej ... dlaczego nam pomogłeś i co robiłeś nad naszymi głowami ? - zapytała Darahn całkiem zbita z tropu. Lis nic nie mówił jedynie przyglądał się swojemu młodszemu pobratymcowi o jasno białym futrze.
- Nie mogłem bezczynnie patrzeć jak was zabijają ... - powiedział Szaman tracąc tym samym równowagę i upadłby prawie na pyszczek gdyby nie szybka reakcja wojowniczki.
- Ku jej zdziwieniu furionowi z pyszczka poleciała krew. Musiało to być wynikiem ataku Rohema.
- Długo nie pożyje ... połamałem mu wszystkie żebra ... - wypowiedział jeszcze nie padły Rohem.
- Darahn dotknęła łapą jego piersi i w duszy przyznała mu rację z wielkim bólem.
- Milcz ! pytał cię ktoś o zdanie najeźdźco ?! - Warknęła.
- lepiej go dobij ... młody jest ... niech się lepiej nie męczy.
- Furion już wiedział co go czeka ... przymkną więc tylko swoje zielone błyszczące w blasku słońca oczka, z których poleciała łezka żalu, który teraz przepełniał jego dusze.
- W tej samej chwili Darahn podniosła z ziemi sztylet należący do Rohema, musiał wypaść mu z chwilą odepchnięcia go przez falę uderzeniową szamana.
- Zrób to ... tylko szybko - wyszeptał prawie skomląc z bólu ale jednocześnie opanowując po części strach furion.
- Darahn chwyciła więc za koniec metalowego zdobienia sztyletu i w powietrzu przekręciła go tak że teraz trzymała za jego ostrze. Chwyciła go pewnie acz delikatnie i jakby chciała dobić lisa ale jednak zrobiła inaczej niż by się wszyscy teraz spodziewali. Z pobliskich drzew uciekły spłoszone ptaki słysząc jęk dobitego Rohema.
Gdy już było po wszystkim Darahn zębami rozerwała zgonioną szatę szamana by ucisnąć nią potem klatkę i zatamować ewentualny krwotok wewnętrzny. Znała się na rzeczy, w końcu na polu bitwy trzeba znać nie tylko sztukę walki ale i leczenia.
- Dlaczego op nie dobiłaś ? - Widzisz że nie przeżyje do zmierzchu. - Powiedział lis.
- Nie daleko stąd jest świątynia. Wiem że tamtejsze kapłanki potrafią leczyć tego typu złamania w przedziwny sposób.
- Powiedziała i wzięła szamana na ręce.
- - Ach tak ... więc puścimy tego kusznika i skażemy się na resztę asasynów, których już pewnie zawiadomił.
- Teraz naszym priorytetem jest ocalenie życia tego lisiaka. Potem zajmiemy się zwierzyną.
- Powiedziała i ruszyła przodem.
- No jasne ... kulturalnie kazała mi się zamknąć - pomyślał lis i ruszył za nią.
- Nie daj się - powiedziała jeszcze i z lisem w łapach wyskoczyła w wyżej przeskakując teraz z gałęzi na gałąź.
- Lis zrobił to samo. Kierunek drogi - północ, Świątynia niebieskiej magii < magii wody >.

[ Dziękuje za przeczytanie, mam nadzieję że się wam spodobało ... .]

[ Jesteś genialna lepiej bym tego nie napisał ]

W jaskini było sucho i nawet przytulnie. Całą trójka byłą w niej bezpieczna a lis dodatkowo zakamuflował wejście do środka.
Na ściankach jaskini wymalowano wieli temu prastare sposoby walki z czarną magią. Tak dawniej była to grota Sorai. Długożytnej istoty, która miała ciało wilczycy lecz kiedy tylko mogła zmianiała swoją postać w zwykłą wilczycę.
Soraja nawet teraz znajdowała się w grocie. Nie chciała się na razie ukazywać by nie spłoszyć wędrowców. Znałą historię szamana Darahn i tajemniczego lisa.
- Teraz było jej smutno bo widziała jak szaman cerpi. Soraja pozostała w nie widzialnej postaci i zbliżyła się nieco do szamana.
- Dlaczego nie uważałeś ... miałeś ich tylko prowadzić tak by rozwileli swoje umiejętności magiczne.
Teraz walczysz o życie w mojej grocie. Widze jak cierpisz ... .
- Nagle ogień lekko przygasł i rozległa się cicha melodia. jaskinia rozbłysła tajemniczym niebieskim światłem a napisy na ścianach rozjaśniły się białym blaskiem mieniącym się na tysiące koloerów. Wtedy Soraja zanuciła słowa prastarej legendy.
- Nie zna litości, kpi z rozpaczy a jedynym jego celem będzie zniszczenie waszej rasy. Gdy powstanie , jedynym ratunkiem dla was będzie on ... Wybraniec. Oczy jego będą niebieskie a futro czyste, kolory złocistych liści. Będzie młody lecz silniejszy od dorosłego. Wiatr będzie mu za przewodnika. Stanie do walki ... pokona Demona ... lecz nie jest powiedziane że powróci żywy z tej bitwy ... "
- Skończyła i ukazała swoje oblicze. Podeszła do szamana i położyła liść nieznanej rośliny na jego piersi, któa wsiąkła głęboko w ciało rannego.
- Nie obawiajcie się ... jestem tu by was prowadzić ... szaman rozpoczą to już za mnie.
Ta roślina sprawi że jutro bedzie jak nowo narodzony, bez ślady zadrapania. Darahn ... ty wypij tę miksturę ... doda ci sił i wzmocni twój organizm. Ty zaś lisie weź ten miecz z Milabregi. On będzie twoim przewodnikiem a runy wyryte na jego rękojeści niech od teraz rozświetlą ci drogę.
- Szaman zasną lecz już bez bólu.
- On jest jednym z ostatnich furionów ... zostało ich za ledwie siedmiu. Każdy z nich ma w sobie cząstkę mocy. W was drzemie znacznie potężniejsza moc ... lecz jeszcze jej nie poznaliście. Teraz was zostawię ... zaśmijcie a jutro wyruszcie w drogę ... szaman was on was poprowadzi - wskazała na miecz i odeszła.
[ Słąba wena ale chyba nie jest tak źle co ? ]

[Nudziło mi sie dzisiaj więc naskrobałem. Mam nadzieję że się spodoba :3 ]
W głębi groty była niewielka sala ozdobiona runami identycznymi do tych przy wejściu. W ciemnościach siedział tajemniczy osobnik który wydawał się być niemalże przezroczysty. Obok na omszałym głazie siedziała Soraja najwyraźniej nie będąc zdziwiona jego obecnością obecnością. Z początku wydawać by się mogło, iż jedyne co robią to przyglądają się spadającym kroplą wody rytmicznie skapujących z pokaźnych stalaktytów. Byli oni jednak w trakcie rozmowy telepatycznej.
Nie zgadzam się! - Powiedziała stanowczo postać.
Dobrze wiesz, że tu nie masz wiele do powiedzenia. -odparła Soraja uśmiechając się szyderczo- To wszystko było zapisane przed pierwszymi wielkimi wojnami. Ani ja, ani nawet ty, który żyjesz kiedy wszystko inne umiera nie posiadamy mocy by to zmienić. Powinieneś to zrozumieć po tylu latach.
Więc mówisz, że oni mają stworzyć drużynę. Przecież oni wszyscy to całkowite przeciwieństwa. Pozabijają się nawzajem! Chędożyć taką przepowiednie...
Tobie chyba śmierć nie przeszkadza, prawda? - zaśmiała się jednak z jej ust nie wydobył się najmniejszy dźwięk.
Rozmówca skrzywił się lekko i prychnął. Rozłożył się na półce skalnej imitującej leże wyciągając się na nim wygodnie. Nie można było stwierdzić wyrazu jego twarzy przez kaptur który ją spowijał, jednak wilczyca wiedziała o czym teraz myśli.
Jesteś pewna że sobie poradzą? -spytał spokojnie.
Pytanie nie powinno brzmieć czy Oni sobie poradzą, tylko czy Wy sobie poradzicie. Wiesz przecież, że musisz iść z nimi. To przeznaczenie. Nie można w nie ingerować. Trzeba iść za nim i mieć nadzieje, że postępujemy właściwie.
Mówią, że w śmierć też nie można ingerować, a jednak ja robie to przez cały czas. -oznajmił, powoli ruszając prawą ręką z której dochodziły mechaniczne trzaski.
Ty nie nie tylko łamiesz prawa życia i śmierci, ale również prawa magii. Przecież ciebie nie powinno tu być -wskazała znaki wymalowane na ścianach jaskini-ta grota powinna być niedostępna dla istot choć trochę powiązanych z czarną magią.
Podążał wzrokiem za jej łapą obserwując symbole.
Widocznie kiepsko je wykonali -odparł złośliwie.
Nie wygłupiaj się wiesz przecież, że do tej groty może wejść jedynie potężny demon.
Tak zakłada teoria, a widzisz jak jest w praktyce -rzucił i przeciągnął się na prowizorycznym łożu.
Wiedział, że ona ma racje, choć nie chciał tego przyznać. Wszędzie wokoło były te znaki. Nigdzie nie dało się przed nimi ukryć, a każdy mógłby go zamienić kupkę gruzu. Pradawne zaklęcia które uprzykrzają mu życie. Dodatkowo spotęgowane ostatnimi wydarzeniami. Teraz mu trudno nawet pójść do karczmy by jakiś chłop nie wymachiwał mu widłami przed nosem.
Usłyszał jak wojowniczka wraca. Czuł też zbliżającą się postać od północno-wschodniej części lasu. Obrócił się zeskakując z półki i lądując na równych nogach.
Wypadało by się przywitać -mruknął. Mam tylko jedno pytanie zanim odejdę.
Jakie? -zapytała Soraja.
Co jeżeli runy na mieczu z Milabregi pieczętujące tą straszliwą moc zostaną złamane?
Przez dłuższą chwilę milczała wpatrując się w swojego rozmówcę. W końcu westchnęła wyjmując z ukrytej kieszonki przy pasku karteczkę z zapisaną inkantacją.
Jeżeli do tego dojdzie -po chwili wahania wręczyła mu pergamin-użyj tego. Nie pozwól by tragedia się powtórzyła.
Po tych słowach zniknęła scalając się ze ścianą groty.
Został sam. W ciemnościach. Jemu to nie przeszkadzało, myślał teraz nad tym co dała mu Soraja oraz nad nad tym co powiedziała. Wiedział dobrze o jakie wydarzenie chodziło. Był tam i widział jak niemalże cała wyspa znika od uderzenia miecza.
Schował kartkę do szaty poklepując kieszonkę. Gdy się wyprostował, wyciągnął prawą rękę, robiąc to znów słychać było mechaniczny trzask. Nagle w jego dłoni ukrytej pod czarną skórzaną rękawiczką pojawił się niebieski płomień tańczący radośnie w mroku. Teraz tajemnicza postać była widoczna wyraźnie. Osobnik ubrany w długi płaszcz podzielony pionowo czarnym oraz czerwonym kolorem miał nieco ponad 6 stóp wysokości i wyglądał na około 30 lat. Po pysku można było stwierdzić że to lampart albinos. Zaś jego prawe oko zdobiła blizna która wydawała się ruszać żyjąc własnym życiem.
Miecz tnący wymiary...ciekawe -pomyślał i ruszył w kierunku wyjścia.

SEN
Darahn i Lis przez chwilę przestali doglądać Szamana. Ten miał straszliwe koszmary.
Stał nad przepaścią i widział walkę. Dookoła aż roiło się od Rohan. Po środku pola bitwy stała lisica i lis. Oboje mieli na sobie szaty szamańskie białej magii Milabregi.
Z początku zdawało się że kontrolują sytuację, ale potem Lisica oberwała w klatkę piersiową i upadła na ziemię.
Lis coś wyszeptał i zebrał w sobie potężną magię by zniszczyć wszystko dookoła.
Szaman nadal nie wiedział dlaczego lis to zrobił. Wtedy on wyszeptał .
- Milabrega padnie, Cursus padnie ... ale trzeci filar nas ocali ! - krzyknął i uwolnił całą zawartą w sobie energię, która jednocześnie zabiła jego i wszystko dookoła.
Szaman w rozpaczy zaczął wyć, Widział jeszcze tylko lecącą kometę, która zmieżała w nieznanym mu kierunku. Wtedy się obudził.

***

GROTA SORAJI. POZA SNEM.

- Nie ! - Krzyknął Szaman na cały głos i zerwał się na przednie łapy. - Nie musieliście tego robić ! - dodał, ale widać było po nim że nie wie gdzie teraz się znajduje. - Ojcze dlaczego ? Co to jest trzeci filar ... - wyszeptał i spojrzał dookoła.
Dopiero teraz obraz nabierał ostrości. Zobaczył Darahn i lisa. Oboje byli zdziwieni.
- Co ? skąd ... - spojrzał na pozostałości ze swojej szaty i teraz już wiedział co się wydarzyło. - Gdzie my jesteśmy ? - zapytał i rozejrzał się dookoła. - Jaskinia Soraji ... - wyszeptał w strachu. - Musimy stąd odejść ! - krzyknął. - On nas znajdzie ! - krzyczał.
Wtem tuż za nim ukazała się Soraja.
- Nie obawiaj się ... tutaj nic wam nie grozi ...
- Kraju ale Graz wie o tym miejscu ...
- Nie obawiaj się ... on teraz jest zajęty szukaniem pierwszego filaru.
- Czym są te filary ... wiesz że wizja o nich nawiedza mnie w snach ... Proszę, powiedz mi co to jest ! - Soraya złapała go delikatnie za łapkę .
- Każdy z filarów to jeden z ostatnich furionów ... Wybraniec jest pierwszym ... Caro drugim ...
- Ale kto jest trzecim ? - zapytał już spokojniej.
- Dowiesz się tego w swoim czasie.
- Dlaczego nie teraz ?
- Zaufaj mi ... tak będzie najlepiej. - Powiedziała.
- Wiemy że nigdy mnie nie zawiodłaś. - Powiedział i przyklęknął.
- Wstań ... Już nie jestem kapłanką. - Powiedziała i zaśmiała się ciepło, zakładając mu ciepły płaszcz na plecy, który pojawił się znikąd.
Darahn i lis zupełnie nie wiedzieli o co chodzi, ale Soraya uśmiechnęła się do nich.
- Szaman, w głębi groty jest kryształ dusz ... Przynieś mi go proszę. - Rzekła.
- No jasne ... - powiedział i zniknął w głębi jaskini.
- Wybaczcie mu proszę ... Jest jeszcze młody a jego rodzice zginęli w obronie Milabregi.
- Czym jest ten trzeci filar ... ? - zapytał Lis
- Powiem wam, ale on ma się o nim nie dowiedzieć ... przynajmniej na razie.
- Zgoda, więc co to jest ?
- Gdy wieki temu na tej ziemi panowali pradawni, stworzyli świątynię. W tej świątyni znajdowało się siedem filarów a każdemu z nich był przypisany wojownik, który stał na jego straży. Pradawni po śmierci strażnika nadawali prawo do obrony danego filaru. Tak było aż po dzień w którym Milabrega przestała istnieć i od tamtej pory strażnikami filarów stali się ich potomkowie. Ojciec naszego białego furiona był strażnikiem trzeciego filaru. Teraz już wszystko wiecie. - Powiedziała i stanęła pomiędzy nimi.
- Więc to on jest strażnikiem filaru ? - Zapytał lis.
- Tak. Gdzie teraz są te filary ? Nikt tego nie wie ... Gdy Graz zapanował nad całym światem cała moc filarów przeszła na ich strażników a same zniknęły.
- Dlaczego on nie może się dowiedzieć o swojej mocy ? - Zapytał lis.
- Bo wtedy nie wypełni swojego przeznaczenia...
- A jakie ono jest ? - Spytał lis lecz soraya nic mu nie odpowiedziała a uśmiech na jej pyszczku zniknął.
- Uwierz mi ... nie chcesz tego wiedzieć. - Dodała i spojrzała ze smutkiem na jeden ze stalaktytów. - Musicie stąd odejść ... wiem ze na razie jesteście tutaj bezpieczni ale kto wie .. Graz zmoże tu wrócić - dodała i spojrzała na Darahn.

Gdy Bloodhand wyłonił się z wnętrza groty trzymał ze sobą zdezorientowanego Szamana, który wydawał się zaszokowany obecną sytuacją. W głowie waliły mu grzmoty, a ziemia uciekała mu z pod łap, jednak starał się utrzymać równowagę. Podbiegła do nich Darahn podtrzymując furiona i razem ostrożnie położyli go na ziemi. Wilkołaczka klęknęła przy nim chcąc otrzeć mu czoło, jednak okrzyk bólu wydobywający się z jego pyska i fakt, że zemdlał powstrzymał ją.
-Ledwo wyzdrowiał z poprzednich ran, a przez ciebie będzie miał kolejną kolekcję siniaków – podjęła likantropka wstając. Oparła się o ścianę jaskini patrząc przeciągle na łowcę demonów - więc wyjaśnij mi w końcu po co tu przybyłeś i czemu ogłuszyłeś szamana.
-Musiałem się upewnić że nie przeszkodzi w łowach. Jak sama stwierdziłaś dopiero pozbył się ran, więc głupotą było by narażać go na kolejne. Jeżeli pozostanie nieprzytomny nic sobie nie zrobi -odparł opierając się o przeciwną ścianę.
-W łowach?
-Łowami nazywamy w moim fachu polowanie na demony. Sądziłem, iż skoro tu jesteście zapewne wrócą tu kompani tych których zabiliście po zemstę. Sam pozbyłem się większości z nich, jednak ten na którego mam zlecenie, a za razem dowódca oddziału, uciekł. Teraz pewne podlizuje się kapitanowi i błaga go o możliwość odkupienia się zabijając nas. Spodziewam się ich przybycia, a nie jestem w pełni sił po ostatnich łowach i przyda się każde wsparcie.
Darahn spojrzała na lisa kątem oka który najwyraźniej stracił zainteresowanie obecnością kapelusznika. Był zbyt zajęty oglądaniem smakowitych królików.
-Jednak nikt jeszcze nie powiedział, że ci pomożemy.
-Ja jednak sądzę, że nie macie wyboru. Wyżynając zabójców z drużyny daliście niechwalebne świadectwo całej drużynie. Więc postanowią zająć się też wami.
Niechętnie musiała przyznać mu rację. Raczej nie pozwolą im odejść po tym jak zabili ich towarzyszy.
-Interesuje jeszcze jak nas znalazłeś.
-Nie byliście zbyt dyskretni -odrzekł uśmiechając się szyderczo- więc nie musiałem narzekać na brak wskazówek jak tu trafić. Zakładam, że średnio rozgarnięty zabójca też nie.
Skrzywiła się lekko przypominając sobie zajście w lesie. Miała odpowiedzieć, jednak zaniepokoiło ją nagłe ochłodzenie we wnętrzu groty i zachowanie lisa, który nastroszył futro nadstawiając uszy na nieznane.
Co do... -nie zdążyła dokończyć, gdyż z zamyślenia wyrwał ją lis rzucając się na nią w rezultacie zwalając z nóg.
-Co ty wyprawiasz? -rzuciła. Zamilkła jednak po tym jak zobaczyła go zamarzniętego. Cały był pokryty grubą warstwą lodu czyniącą z niego rzeźbę. Na jej twarzy malował się strach. Rozejrzała się jaskini szukając źródła zjawiska. Jej wzrok zawisł na dziwnej postaci w czarno-czerwonym płaszczu. Kaptur tworzący cień na pysku uniemożliwiał identyfikację rasy, jednak jej wystarczył nos by stwierdzić, że był to kotowaty.
-Kim jesteś?! - wycedził Ori ładując bełt.
Nieznajomy opuścił prawicę wymierzoną w miejsce gdzie znajdowała się Darahn z Lisem ruszając w stronę łowcy. Szedł powoli i stanowczo. Milczał.
Darahn będąc już na nogach wydobyła miecz szykując się do ataku, zaś kapelusznik wycelował w serce przybysza. Słychać było lament cięciwy gdy pocisk poszybował do celu. To był znak. Wojowniczka skoczyła na indywiduum.
Jednak osobnik nie ruszył się nawet o cal tylko słychać mechaniczny szczęk. Bełt trafił przebijając się przez czarną część szaty. Jednak ostrze miecza natrafiło na przeszkodę, która okazała się lodową tarczą wyrastającą z lewego przedramienia kapturnika. Zrobił zamach, jednak Darahn zrobiła unik cofając się o parę kroków. Po chwili ujrzała jak przeciwnik wyciąga bełt z piersi i odrzuca drzewc który podejrzanie nie miał na sobie kropli krwi. Niewiele myśląc powtórzyła natarcie – tym razem od dołu. Otrze znowu zatrzymało się na lodowej tarczy.
-Pomogę ci! - wydarł się Ori trzymając szable w łapie.
-Nie podchodź! -warknęła obrzucając nieskutecznie płaszczydło gradem ciosów- poradzę sobie!
Jednak nie leżało w jego naturze pozostawiając kompana w boju samego. Ruszył próbując przeciąć tętnice pachową. Odezwał się mechanizm. Nagle coś złapało go i przygwoździło do podłoża. Usłyszał jak zęby mu dzwonią gdy szczęka zderzyła się z podłożem. Gdy doszedł do siebie i rozejrzał się szukając tego co go trzyma. To co zobaczył było czterema parami kościstych dłoni, kurczowo go trzymających.
Wojowniczka widząc to oswobodziła partnera odrąbując trzymające go plugastwo odskakując wraz z nim.
-Chyba jednak musimy działać razem -stwierdziła wyrównując oddech.
-Spróbuj go czymś zając, gdy ja zaatakuje go od tyłu.
-Mam tylko nadzieję że mnie nie zdradzisz...
Nie odpowiedział, jedynie uśmiechnął się do niej.
Darahn znowu skoczyła na przeciwnika tnąc od góry. W tym czasie Bloodhand zaszedł go od tyłu. Gdy nieznajomy próbował sparować uderzenie wojowniczka zakręciła się tnąc powietrze. Sparował. Jednak łowca zyskał czas by przebić aortę. Lodowa tarcza rozpadła się, a właściciel padł głucho na ziemie.
Spojrzeli sobie głęboko w oczy i padli ciężko sapiąc. Wygrali. Pokonali niezwykłego przeciwnika razem. Teraz chcieli odpocząć. Wilkołaczka usłyszała za sobą szczęk zębów. To był Lis który po oswobodzeniu z lodowego więzienia trząsł się z zimna. Prawdopodobnie w raz ze śmiercią maga zaklęcia przestają działać. Podbiegła do niego i uściskała.
-Ttterazzz jesteśśśmyyy kwiitttta... - wymówił z trudem uśmiechając się z jeszcze większym.
Zaśmiała się i jeszcze raz go uściskała. Jednak jej radość nie trwała długo gdyż znów poczuła obniżenie temperatury.
-Dobrze, że umiecie razem walczyć -usłyszała lodowaty głos za plecami.
Odwróciła się prędko i nie mogła uwierzyć co widzi. Na głazie pod jaskinią siedział osobnik w czarno-czerwonym płaszczu, dokładnie ten sam który przed chwilą jeszcze gryzł ziemię. Spojrzała raz jeszcze na miejsce gdzie do nie dawna znajdowało ciało. Nie było go tam. Zamiast niego leżały sterty kamieni.
-Bogowie...co tu się dzieje? -wymamrotała prawie osłupiała.
Nieznajomy sięgnął pod płaszcz wyciągając wymyślna fajka w kształcie węża walczącego ze smokiem. Nabił ją i zapalił iskrą z ogniska która w przedziwny sposób trafiła wprost do niej. Zaciągnął się i wypuścił kłąb dymu.
-To był golem -odpowiedział bez emocji- druga z pięciu ścieżek nekromancji. Nie grzeszą inteligencją, jednak potrafią przybrać formę oraz niektóre zdolności wzywającego.
-Lecz zdołaliśmy go pokonać, więc pokonamy również ciebie.
Ori przytaknął.
-Wątpię...jednak nie przybyłem z wami walczyć lecz pomóc wam pomóc. Na początek chciałem przetestować wasze zdolności bojowe i adaptacji, oraz lepiej się poznać i nawiązać nić zaufania. A jaki jest lepszy sposób niż walka z wspólnym wrogiem?
Przerwał mu nagły błysk na zewnątrz. Na polanie z krwistoczerwonych portali wypełzło sześcioro wojowników wraz z dobrze już znanym Bloodhand'owi demonem.
-Więc to tutaj się ukrywałeś -stwierdził demon- i do tego masz ze sobą kompanów. Nie szkodzi. Tym razem jestem przygotowany i mam ze sobą wytrawnych wojowników czekających na kaskady krwi. Nie dadzą się zabić jak ich poprzednicy.
Wszyscy w grocie wpatrywali się w rahena. Jedynie Nieznajomy w płaszczu nie zwracał na niego najmniejszej uwagi i kontynuował dalej zaciągając się dymem irytując odmieńca.
-Ty tam! Z fajką! Cóż to za maniery witać tak gości? Nie ma jadła, nie ma napojów i do tego gospodarz nie zważa na swych gości.
Jego podwładni wybuchnęli śmiechem. Nieznajomy jednak dalej nie zwracał uwagi na przybyszów i pochłonął kolejną porcję dymu.
-Mówię do ciebie! -wrzasnął wyraźnie zezłoszczony- Ja wraz z moimi kompani zrobimy sobie z twojej skóry podcierkę pod rzydź, a resztę powiesimy na przydrożnym drzewie ku przestrodze by nie kpić z demoniego rodu i naszego władcy!
Jeden z jego podkomendnych wypuścił bełt i wytrącając fajkę z jego łapy.
Indywiduum w kapturze wypuściło powoli dym. Tym razem odwrócił się do demona który wydawał się być zadowolony z siebie i swojej drużyny. Siedząc dalej na głazie wyciągnął prawe ramie przed siebie z której doszedł mechaniczny trzask. W tym momencie cała grupa wraz z demonem zamieniła się w lodowe posągi z wyraźnym strachem w oczach.
-Teraz pokaże wam trzecią ścieżkę...-wymamrotał zaciskając pięść. Wszystkie posągi rozpadły się pozostawiając lodowe pobojowisko.
Ori wraz z Darahn i Lisem patrzyli ze zdumieniem na całą sytuację oszołomieni tym co przed chwilą zaszło. Nie byli w stanie się ruszyć gdy mag zszedł ze swojego siedziska. Gdy znalazł swoją fajkę przyjrzał się jej krytycznie mamrocząc coś w nieznanym języku.
-A więc jak cię zwą? -powiedział niepewnie Lis przerywając milczenie.
-Shigoro -oznajmił chowając fajkę- co oznacza Ścinający Dusze.

Lis prędko ruszył w kierunku walącego się wejścia, jednak drogę zatarasował mu kamienny mur. W chwili, gdy chciał kazać Shigoro zabrać blokadę ze stropu jaskini spadł stalaktyt który niewątpliwie przebiłby zwierze. Lis skulił uszy gdy przez głowę przeleciała mu wizja starcia się z odłamkiem.
-Nie potrzeba nam więcej ofiar -rzucił stanowczo kapturnik.
Wszyscy czworo patrzyli na kaskady głazów zamykających dostęp do jaskini. Szaman cały czas wrzeszczał na grotę, a Lis położył się i zaczął szlochać.
Jedynie Ori wraz z Shigoro zachowali spokój. Spojrzeli na siebie. Twarz łowcy mówiła więcej niż by to powiedział. Wyglądała jak chciała by powiedzieć: Ruszaj się! Pokaż, że się co do ciebie myli!. Jednak ten nic nie zrobił. Tylko stał i patrzył się na grotę ze swoją miną nie wyrażającą niczego. Zrezygnowany Bloodhand dołączył do Lisa i Szamana którzy już zaczęli usuwać kamienie.
-Może byś pomógł?! -krzyknął furion. Odpowiedziała mu cisza.- Słuchasz mnie?!- odwrócił się lecz nikt tam nie było.

***

We wnętrzu groty jeszcze unosił się kusz który uniemożliwiał widzenie i przy i tak niewyobrażalnej ciemności jaka tam panowała. Cisze zakłócił mechaniczny trzask, a zaraz po nim pojawił się niebieskawy płomień. Shigoro rozejrzał się po jamie. Sklepienie ledwo wytrzymywało i groziło zawaleniu, więc musiał się śpieszyć. Jego uwagę zwrócił błysk w oddali. Skierował się w jego stronę uważając na każdy krok starając się nie nahałasować. Gdy podszedł bliżej rozpoznał Darahn nieprzytomną z wyciągniętą dłonią po swój miecz. Spostrzegł także całkiem spory kamień który najprawdopodobniej ogłuszył ją.
Pochylił się chcąc ją wziąć na ręce, gdy poczuł jak coś sypie mu się na płaszcz. Powiódł wzrokiem ku górze i spostrzegł ogromną płytę skalną która zaczęła spadać na dwójkę. Nie było czasu na teleportację, więc podjął drastyczną decyzję. Uniósł się i z całą siłą rozbił prawą pięścią skałę. Słychać było jak ramię zostaje pogruchotane, jednak on nawet nie drgnął. Ręka zawisła bezwładnie na barku bujając się przy każdym ruchu. Znowu odwrócił się do nieprzytomnej. Podniósł miecz chowając go za płaszcz, a ciało Darahn zarzucił na lewe ramie kierując się ku wyjściu.

***

Darahn ocknęła się z potwornym bólem głowy. Gdy obraz zaczął nabierać kształtów rozejrzała się. Leżała na prowizorycznych noszach przykryta płaszczem Oriego. Próbowała wstać jednak coś przeszkadzało jej w tym, a był nim Lis który musiał przy niej zasnąć. Na pysku poczuła ciepło ogniska. Powiodła wzrokiem skąd dobiegały głosy i zobaczyła wszystkie osoby z groty. Jeszcze raz próbowała wstać, tym razem budząc śpiącego kompana.
-Pani! Widzę że się wreszcie ocknęłaś. -oznajmił Lis machając radośnie ogonem.
W tym momencie wszystkie głosy ucichły. Usłyszała jak ktoś się zbliża.
-Dobrze się czujesz?! Czegoś ci trzeba?! -zapytał wyraźnie przejęty Szaman.
-Gdybyś mógł przestać się wydzierać na prawdę byś mi ulżył. -powiedziała wstając i chwiejnym krokiem kierując się w stronę ogniska. Siadła ostrożnie i wpatrywała się po kolei w każdego- Powie mi ktoś co się stało? I czemu mnie tak boli czerep?
-Gdy zniknęłaś w jaskini szukając miecza, powalił cię kawałek sklepienia jaskini. -odparł łowca demonów- Tym który cię wyciągnął był Shigoro. Przypłacił to ręką.
Właściwie dopiero teraz zauważyła jak Shigoro oglądał dokładnie swoje prawe ramie. Kończyna wydawała się całkowicie nieruchoma i obumarła. Zauważyła jednak coś dziwnego z pod podwiniętego rękawa – ręka w cale nie była pokryta futrem, do tego wyglądała jak by była drewniana. Nekromanta zauważył jej zaciekawienie.
-Widze, że zastanawiasz się czym ona jest, mam rację? -podjął
-Właściwie zastanawiam się czy ona ma coś wspólnego z twoimi zdolnościami. Zauważyłam, że podczas walki za każdym razem słychać mechaniczne klekotanie zanim użyjesz magii. Czym jest to spowodowane?
Shigoro popatrzył na nią. Przez chwilę Darahn wydawało się, że ją zignorował. On natomiast rozpiął płaszcz i ściągnął z czoła kaptur. Zobaczyli teraz, że osobnikiem kryjącym się za cieniem kaptura był lampart albinos z blizną na prawym oku. Wyjął ostrożnie prawe ramie z rękawa i ułożył je na kolanach.
-Widzicie te pierścienie powyżej łokcia? -wskazał na szóstkę pierścieni które różniły się kształtem i symbolami na nich zawartymi- Jak dobrze wiecie każdy mag potrzebuje laski by móc wykorzystać magię. Oczywiście istnieje wiele talizmanów które pozwalają na obycie się bez niej, jednak są to z reguły słabe zaklęcia zdatne jedynie do błahych spraw, a w boju całkowicie nie przydatnych. Moja ręka jest połączeniem laski z talizmanem. Każdy z pierścieni odpowiada jednej z pięciu ścieżek nekromancji. Jest to ścieżka lamentu, ścieżka destrukcji, ścieżka szaleństwa, ścieżka zaćmienia oraz ścieżka upadku. Poprzez wtłaczanie mojej energii do ramienia mogę nią swobodnie poruszać, a poprzez właściwe ułożenie pierścieni korzystać z magii bez uprzedniego wyrecytowania inkantacji.
-Zapomniałeś o szóstym pierścieniu. -mruknął Lis.
Shigoro spojrzał na pierścień który wyraźnie różnił się od pozostałych. Nie odpowiedział.
-Więc co się wydarzyło? -przyłączył się Ori.
-Zapewne każdy ma z was jakiś cel w życiu, prawda?
Wszyscy powiedli wzrokiem po sobie zdziwieni i przytaknęli zgodnie.
-Wiecie -urwał na chwilę by założyć z powrotem płaszcz- czasem trzeba coś poświęcić, by osiągnąć cel.
Jego słowa rozeszły się po obozowisku niesione dymem ogniska. Po długiej chwili milczenia wojowniczka podniosła się podchodząc do nekromanty. Położyła mu dłoń na lewym ramieniu mówiąc coś czego nikt się nie spodziewał. Nawet ona sama.
-Dziękuję ci...i przepraszam...
Shigoro popatrzył na nią. Uśmiechnął się – po raz pierwszy szczerze.

[ posłuchajcie tego zanim zaczniecie czytać - http://pl.youtube.com/watch?v=lJtSFIwoSyw ]
Szaman siedział z dala od reszty. patrzył w wypalający się plomień. Teraz już tylko on wiedział to co skrywają jego myśli. nagle nie spodziewanie lis wypowiedzial stare zaklęcie które sprawiło ze jego szata jakby się odnowiła. Tuż przed nim pojawiła sie Soraja. Nikt jej nie widział, nawet Szaman.
- Co zostało kiedyś zapisane musi się spełnić. Pamiętam ten dzień, kiedy zabrałam cię z tej zimnej równiny. Dookoła było pełno ciał. Jedynie ty ocalałeś. Gdy spojrzałam w twoje małe, mokre od łez oczęta zrozumiałam jedno. Ty będziesz kimś waznym.
Wtedy razem z Ahają opatrzyłyśmy twoje rany. Ona już była przeklęta ale przez te wszystkie lata, kiedy ty bez cienia wątpliwości wykonywałeś moje polecenia musiałam być ślepa że nie zobaczyłam tego dlaczego to robiłeś. Lecz teraz już wiem. Oby terz ci, których bronisz, też to kiedyś zrozumieli.
- Soraja jakby rozpłynęła się w powietrzu a Szaman zaczą nicić coś pod nosem. Byla to pieśń wojowników z Millabregi. Pieść zwycięsaów a za razem tych, którzy przegrali coś więcej niż tylko duszę.
[ Trochę się pogubiłem ale mam nadzieje że niczego nie popsułem. To co ja pisze jest niczym w porównaniu to tego co wy chcecie przekazać. Podziwiam was za to.]

[ To nie jest Fox. Żebybyło jasne ]

[więc co to jest?]