Zaprzyjaźniłam się z moją rzeżuchą i teraz szkoda mi jej jeść...
No bo nie można tak zjadać przyjaciela. Codziennie oglądałam jak rośnie, karmiłam, cieszyłam się z jego najmniejszych sukcesów, a teraz sumienie nie daje mi go skrzywdzić. Mam jeszcze świadomość, że stoimy na półmetku i lada chwila będę musiała się z nim pożegnać, a on zwiędnie na moich oczach.
Pozostało mi tylko uronić łzę w milczeniu nad jego losem i zwyczajnie czekać, aż niesprawiedliwy czas zabierze go z moich objęć i pozostawi mnie w samotności. Na szczęście pamięć po nim zawsze pozostanie we mnie i postaram się, by te ostatnie dni były dla niego jak najlepsze.
Razem zapamiętajmy go takim, jakim był w chwilach swej świetności.