Poruszyłaś Anifel bardzo ciekawy i interesujący temat, nad którym również wielokrotnie się zastanawiałem.

Każdą postać historyczną, tak samo jak i pospolitego człowieka możemy oceniać dwojako. Ja osobiście uważam, że za pozytywną, bądź negatywną oceną takiej persony odpowiada swoistego rodzaju "bilans". Już śpieszę wyjaśniać o co mi chodzi, biorąc na tapetę popularnego króla Polski Kazimierza III Wielkiego. Jak wszyscy wiemy za panowania tego monarchy Polska urosła niemal trzykrotnie, staliśmy się silnym państwem, które tylko i wyłącznie od tego momentu rosło w siłę (aż do XVI wieku, który był uważany za złoty wiek Polski, ale potem wszystko szło już równią pochyłą w dół) i nie bało się stawać w szranki nawet z potężną ówcześnie Rusią. Z resztą jak to pisał Jan Długosz: "Kazimierz Wielki zastał Polskę drewnianą, a zostawił murowaną". Natomiast o czym nie wszyscy wiedzą był on również gwałcicielem, burzliwym kochankiem, który raz po raz zdradzał swoje żony i okrył się wielką hańbą i tchórzostwem uciekając z pola walki. Czy to czyni go złym człowiekiem? W pewnym aspekcie tak, ale jego pozytywne dokonania przysłaniają wszystkie słabości, z którymi się mierzył podczas swojego życia. Dlatego pamiętamy go w samych superlatywach. To bilans zasług skłania społeczeństwo do pamiętania o nas w pozytywnym, bądź negatywnym świetle. To samo tyczy się każdego. Jacek Kaczmarski - bił żonę, alkoholik. Adam Mickiewicz - idiotyczna teza walki powstańczej, był również związany z frankizmem co było szkodliwym ugrupowaniem? Sektą? Do dzisiaj trudno mi ich nazwać, z resztą moja wiedza tutaj nieco zawodzi, bo ten temat traktuję jako swoistego rodzaju wybryk w tamtym okresie. No i w drugą stronę. Hitler - rewelacyjny akwarelista, bardzo dobry polityk. Stalin - skromny człowiek, popierał prostotę i wierność ideałom.

Bardzo podoba mi się, że zadajesz pytania, myślisz logicznie, dążysz do obiektywności. Starasz się zgłębić dany wątek, nie wystarczają ci ogólniki, oraz powierzchowne informacje, to bardzo dobra cecha, która jest rzadko spotykana, a wiele osób jej nie dostrzega. No bo kto taki idąc placem Szewczyka myśli sobie: "Dlaczego człowiek, który uważany jest za wrednego komucha ma swój plac? Co powoduje, że oceniamy go źle, przecież miał wiele zasług!". No i powstają pytania, zaczynają się filozoficzne dysputy i dogłębna wnikliwość, bardzo to lubię i szanuję!

Natomiast jak sama zauważyłaś Szewczyk był osobą dość kontrowersyjną, PRL rządził się własnymi prawami, ale aktywności w komunistycznym zakresie wybaczyć nie można, bo było to działanie na szkodę Polski. Mimo wszystko jednak swoje popiersie i plac Szewczyk dostał, słusznie zresztą. Miał wiele mrocznych okresów w swoim życiu, które przypłacił raczej negatywnym jego wspominaniem i znikomą znajomością większości obecnego społeczeństwa, co również jest właściwe.

Tutaj ponownie pojawia się ważna kwestia, chęć bycia zapamiętanym i wspominanym przez przyszłe pokolenia. Niektórzy osiągają to w sposób bestialski, krzywdząc innych, wyrządzając dużo szkód i stając się anty-przykładem. Inni dążą do odniesienia jak największego sukcesu w polityce, bądź jakiejś działalności, a elitę ciągnie do nauki, kreatywnych działań (np. wynalazków, literatury, muzyki itd.), które będą wartościowe dla innych.

Natomiast musimy się z jednym pogodzić, to nie od nas zależy, bynajmniej nie całościowo. To czy i jak zostaniemy zapamiętani, nie zależy od nas, ale od społeczeństwa i historyków, którzy będą kultywowali o nas pamięć, jeżeli okażemy się dostatecznie ważni i wywrzemy jakiś wpływ na świat. Zostają też osoby bliskie, takie jak rodzina. Ważne, żeby pracować na pamięć o nas, działać, bo to jest w życiu najważniejsze - praca. Bez niej nic nie osiągniemy, ani nie osiągnął by nikt wcześniej. Dlatego tak ważne są jakieś zasady i reguły postępowania, bo to pozwala nam nie zwariować i porządkuje jakoś naszą moralność w tej i wielu innych kwestiach.

Jak to napisał Walt Whitman: "Trwa wielka sztuka, a ty możesz dopisać swój wers" i tego życzę każdemu aktorowi na tej scenie, żeby dialogi były bardziej przemyślane, a role każdego z nas pierwszoplanowe. Jak się nie uda, to trudno. Zawsze możemy się pocieszyć tym, iż się staraliśmy

P.S. Chiny to całkiem odrębny temat, kulturowy i antropologiczny, ale szczerze nie chce mi się poruszać tego tematu

P.S.S. To wszystko tyczy się pamięci ogółu społeczeństwa, jest skrajnie subiektywne. Przecież są osoby, które uważają, że Piłsudski był złym, skrajnie apodyktycznym draniem, co jest głupotą straszną. Na to też nie mamy wpływu i nie powinniśmy się tym zadręczać. Kształtujmy dookoła siebie taką rzeczywistość, jaką chcemy, aby zastały nasze dzieci, bądź przyszłe pokolenia. Wiąże się to również z pamięcią, nic nie poradzimy ,że jest więcej głupich, aniżeli mądrych.

Polecam poczytać Twardowskiego. Praca się liczy, a nie chęci, niestety takie są brutalne prawidła tego świata.
No właśnie bilans w stosunku do wkładu w ludzkość, świat.
Nie mi oceniać co jest ważniejsze, ale każdy ma skazy, ważne, żeby starać się je likwidować, bądź minimalizować. Do tego świetnie nadają się te dobre, pożyteczne uczynki. Zresztą osoba inteligenta jest świadoma swoich wad. Kaczmarski wiedział, że źle robi bijąc żonę pod wpływem alkoholu. Zresztą cytat wprost z jego piosenki: "Ja nienawidzę siebie kiedy tchórzę, gdy wytłumaczeń dla łajdactw szukam swych".