Cóż... Gdyby ten temat się rozwinął, zdecydowanie miałabym co robić.
Jestem typem człowieka, któremu zdarzają sięntak dziwne rzeczy, żengdy opowiadam je obcym ludziom, mało kto chce mi w to wierzyć, a jeśli pozna mnie nieco bardziej, przestaje mieć złudzenia i wierzy we wszystko i czeka na kolejne. Jeśli czegoś nie da się spartolić, spartolę i to tak epicko, że głowa mała. Jeśli wszystko wskazuje na to, że sytuacja jest już przesądzona, w ostatniej chwili wszystko uratuję. Przez to wszystko znajomi traktują mnie, jak człowieka legendę. Oto kilka historyjek.

Ze spraw uratowanych przychodzi mi do głowy pierwsza moja sesja.
Dwa ostatnie terminy z chemii i fizyki wypadały dokładnie tego samego dnia o tej samej godzinie. No trudno, Anifel. Szykuj się na jednego waruna, co zrobić. Nauczyłam się na chemię i następnego dnia stawiłam się na zajęciach (rozpoczął się już drugi semestr). Siedzę sobie w ławce i słyszę za plecami, że fizykę przeniesiono o pół h do tyłu. I w mojej głowie uknuł się plan. Przyjść na fizykę, spróbować napisać 1,5 h kolokwium w 25 min., wybiec z sali i sprintem na inny wydział. Potem tylko chemia i zobaczymy co da się zrobić. Znajoma jeszcze pożyczyła mi zegarek, bym mogła sobie pilnować czasu.
Jak postanowiłam, tak też zrobiłam.
Usiadłam na fizyce, a faceta wzięło na pogaduszki. Straciłam wszelkie nadzieje na cokolwiek, a przynajmniej do momentu, gdy rozdał kartki. Nie mogłam uwierzyć, że leży przede mną ten sam test, co na poprzednim terminie. Ba! Kilka dni przed poszłam do niego na konsultacje w sprawie pracy i wszystko mi wyjaśnił. Wszystko napisałam w takim tempie, że sama się nie spodziewałam, iż mogę tak szybko pisać. Pobiegłam do zdziwionego faceta, prawie rzuciłam mu tą kartkę i wybiegłam z sali. Wpadłam na chemię ledwo na czas, a kobieta wręcza mi kartkę. Zdębiałam. Dokładnie ten sam test co ostatnio. Co się tu do cholery dzieje, śnię?
Połowa roku oblała fizykę i ma poprawki. Ja zdałam oba.

Z mniejszych historyjek, to w podstawówce złamałam ząb, górną jedynkę. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie to, że dokonałam tego o dno basenu, a jak łatwo można się domyślić, na przeszkodzie stała mi broda i nos. Nikt do dziś nie wie, jak to się stało.
Albo przytrafiało mi się za młodu chodzić po supermarketach marszem, spełniać rozkazy rodzicielki i z każdej takiej składać raport po rosyjsku i salutować. Bo czemu by i nie. Na samym początku obie miałyśmy ubaw, ale poczuła się głupio, gdy po powrocie i raporcie wszyscy w kolejce odwrócili się w naszą stronę.

Ewentualnie z serii przygody pandy w sklepie:
Idę sobie po sklepie i nagle zastępuje mi drogę starsza kobieta i z gestem typowym dla Szekspirowskiego "być czy nie być" rzuca do mnie:
- Kaj idziesz Janku?
Facet stojący obok parsknął śmiechem i odciągnął kobietę. Okazało się, że to demencja.
Czy każdy wypad do sklepu musi się kończyć dziwnie?