------------

Chyba każdy, kto kiedykolwiek grał w komputerową grę roleplaying, zdaje sobie sprawę z tego, że istnieje coś takiego jak Zasada Postaciowej Nieoznaczoności. Może myśląc o niej nie nazywa jej po imieniu, jednak na pewno zdaje sobie sprawę z istnienia takowej.
Owa Zasada stwierdza, że nigdy nie wiemy na pewno co działo się ze stworzoną przez nas postacią sprzed jej oficjalnego "stworzenia". Ta zasada tyczy się nie tylko postaci, które sami tworzymy od początku do końca, lecz także postaci, które wybieramy z listy dostępnych lub w które po prostu się wcielamy, nie mając możliwości jej zmiany, choćby nie wiem jak straszny buc by nam się trafił w roli głównego bohatera (Lub bohaterki, ale to rzadziej). W grze mogą wspominać o tym co działo się z postacią sprzed momentu, kiedy się w nią wcielamy, ba! Może istnieć nawet rozbudowana biografia traktująca o tym kim była i jak żyła do momentu rozpoczęcia rozgrywki. Ale NIGDY nie wiemy o niej wszystkiego w taki sam sposób, jak wtedy, kiedy daną postacią gramy i wiemy o każdym poczynionym przez nią ruchu, bo w końcu my ten ruch na ogół wywołujemy.
Możemy sami napisać postaci biografię, opisywać niestworzone historie o tym kim była i co robiła. Ale czy wiemy wszystko? Czy mamy na tyle rozbudowaną wyobraźnię, by wypełnić każdą, choćby najdrobniejszą lukę dzielącą moment poczęcia postaci od momentu rozpoczęcia rozgrywki? Nie. Jesteśmy ludźmi. Na diabła nam wymyślać cudze życie od początku do końca z uwzględnieniem najdrobniejszych szczegółów, skoro właśnie przeżywamy własne życie i nie mamy czasu, by gdybać nad czymś, co w gruncie rzeczy nie przyniesie nam jakiejś większej korzyści. Uznajemy, że informacje ogólne wystarczą w zupełności, bawienie się w szczegóły jest dla tych, który mają za dużo czasu.
Nigdy się nie dowiadujemy co miało miejsce z naszą postacią w tych momentach nie wypełnionych przy pomocy naszej wyobraźni... skąd wiemy na przykład, że szlachetny paladyn w przerwach między czynieniem dobrych uczynków nie lubił sobie popić, czy też, nie dajcie bogowie, pobawić się pomimo obowiązującego go celibatu? Skąd wiemy, że skromna i cicha zwiadowczyni nie lubiła sobie czasem poszaleć na parkiecie w tych momentach, które nasz umysł w wygodny sposób ominął?
Jasne, możemy stwierdzić, że paladyn był konsekwentny i pobożny do obrzydliwości, a zwiadowczyni nie lubiła chodzić na parkiet, bo ją zawsze później bolały stopy. Ale to nie zamyka sprawy - to zamyka jeno jej maluteńki fragment.
A co z tymi momentami W TRAKCIE rozgrywki, które zostają w ten czy inny sposób pominięte? Powiedzmy, kiedy nasza postać śpi w łóżku. Skąd wiemy, że nie zachciało jej się czasem w trakcie snu pójść do łazienki?
Możemy sobie wmawiać, że postać z gry to tylko zlepek pikseli, dla którego jest tylko TU i TERAZ. Zaczynamy jednak w to powątpiewać, kiedy prowadzonemu przez nas Geraltowi z Rivii zaczyna mocno serducho walić od przedawkowania eliksirów, a Bezimienny musi ratować się ucieczką, bo właśnie goni go stado Orków. Nie należy zapominać, że im dłużej gramy daną postacią, tym coraz mniej jest ona dla nas zlepkiem pikseli, a coraz bardziej żywą istotą - czasami może trochę statyczną (W końcu ile razy można wykonywać te same ruchy?) i ograniczoną w kwestii formułowania zdań (Jak można wałkować to samo z danym kolesiem kilkanaście razy, zawsze pytając w ten sam sposób i zawsze wysłuchując identycznego monologu?), ale jednak żywą. Pamiętajcie, że kiedy wczujecie się w jakąś postać - choćby nieświadomie - to wtedy bardzo boli, kiedy dzieje się z nią coś złego. Powiedzmy, trafi do więzienia albo, nie dajcie bogowie, umrze.
Powinniśmy jednak być wdzięczni naszym postaciom za to, że to właśnie one stoją po drugiej stronie monitora, nie my - one pakują się w najgorsze tarapaty, walczą, biją się, krwawią, ślepną, chorują, tracą kończyny, kaleczą się, szlajają po bagnach, kanałach i innych paskudnych miejscach, łamią sobie kości, obrywają w głowy, tracą pamięć, spadają w przepaście, dają się nabić na kolce, wpadają w pułapki, toną, duszą się, giną, etcetera, etcetera. My zaś siedzimy sobie wygodnie, klepiemy palcami w te klawisze i się tylko zasmucamy lub wkurzamy, kiedy tymczasem naszą postać n-ty raz utłuką.
Naprawdę powinniśmy być im wdzięczni. To nic przyjemnego ginąć po kilkanaście razy na dzień lub więcej tylko dlatego, że jakiś buc siedzący po drugiej stronie ekranu znowu nie tak jak trzeba wciskał klawisze.
A najgorsze jest dla naszych postaci to, że nigdy nie mogą wyrazić słowa skargi. Zbuntować się, powiedzieć "Mam tego dość!", rzucić wszystko w diabły oraz, nie wiem, pójść się czegoś napić. Wszystko przez tych zafajdolonych programistów, którzy myślą nawet o takich szczegółach jak zwężanie się źrenic u NPC-ów (sic!), a przez głowę im nie przejdzie, by nadać postaciom graczy odrobinę wolnej woli. I nie chodzi tu o te momenty, kiedy gracz nie steruje postacią, bo ta właśnie odgrywa scenkę ściśle ustaloną przez skrypty. Nie chodzi tu też o jakieś głupawe AI. Chodzi o autentyczną inteligencję dorównującą naszej.
Jasne, na chwilę obecną pozostaje w sferze marzeń coś takiego, jak dyskusja ze swoją własną postacią, która właśnie zdecydowała się zaprotestować przeciw ciągłemu wprowadzaniu ją między kolejne zastępy potworów. Ale przyszłość niesie ze sobą nowe, udoskonalone rozwiązania i nowe, coraz bardziej realistyczne gry, z coraz lepszą oraz bardziej sprzętożerną grafiką. Niewykluczone, że za ileś lat będziemy mogli ze swoją własną postacią prowadzić filozoficzne dysputy o sensie życia oraz kwestii tego kto kim steruje.

--------------

Urodzić się, dorosnąć, zdobyć dobrą pracę i przyzwoite wykształcenie, spłodzić potomków, przekazać pałeczkę następnemu pokoleniu. Owszem, można by to określić sensem życia.
Ale w rzeczywistości to bardzo przyziemny punkt widzenia.
Bo cóż nam tak naprawdę po tym, że urodzimy się i zdechniemy, jedyne, co pozostawiając światu, to jeszcze więcej frajerów, przez których powstało coś takiego jak efekt cieplarniany i dziura ozonowa?
Z przeczytanego przez Sabrinę listu możemy wywnioskować, że według Uriannosa sens życia jest taki, by nie przeżyć swego życia jako ktoś "niewidzialny" - ktoś, kto pojawi się i zaraz zniknie, a po jego zniknięciu nikt nie będzie o nim pamiętał. Uriannos zapewne twierdził, że aby osiągnąć sens życia, trzeba zrobić coś takiego, by pisali o tobie w książkach od historii, by dzieci się o tobie uczyły, by na dźwięk twego imienia i nazwiska nikt nie odpowiadał pytaniem "Hę? Kto?".
Fakt, to całkiem fajna inicjatywa, że wszyscy o tobie pamiętają przez całe wieki, co tym samym nadaje ci pozory "nieśmiertelności". Ale czy aby na pewno to jest sensem życia?
Zastanówmy się przez chwilę. Tak, myśl, że będą o tobie pamiętać nawet za tysiąc lat jest krzepiąca, jednak spójrzmy na sprawę logicznie - co nam da pamięć o nas PO ŚMIERCI? W końcu nie możemy po swoim zgonie zabrać co chcemy - takoż dobytku materialnego, jak i nabytej wiedzy oraz doświadczenia - oraz rozpocząć grę od nowa, będąc już na początku nieźle ustawionymi. Jak już zdechniesz, to GAME OVER, gra skończona, wszystko, co miałeś/-aś i dokonałeś/-aś szlag trafia. A to, czy jesteś tam na dole pamiętany/-a czy nie, będzie ci już chyba po zgonie obojętne - bo ciebie już, zasadniczo rzecz biorąc, nie będzie...
No, chyba, że dopuszczamy możliwość trafiania po śmierci do raju, w którym zawsze możemy wziąć lornetkę i popatrzeć jak się tam na dole sprawy mają. Ale to mało prawdopodobne, bo gdyby tak było w istocie, to zapewne przez ten cały czas, jaki upłynął, musiałoby znaleźć się paru gości, którzy się wkurzyli na śmiertelników za np. roztrwonienie ich majątku. A, jak wiadomo, kiedy ktoś się wkurzy, to potrafi zrobić wiele, byleby dopiąć swego. Na przykład zejść tam na dół i zrobić im wszystkim Teksańską Masakrę Piłą Mechaniczną.
Fakt, że niejednokrotnie pojawiają się w telewizji, gazetach i w Internecie informacje o tym, że gdzieś tam w jakimś domu straszy. Ale popatrzmy na to wszystko z obiektywnego punktu widzenia, weźmy pod uwagę to, że jesteśmy ludźmi, którzy dla pieniędzy lub samej hecy potrafią zrobić wszystko, a potem zadajmy sobie jedno pytanie: jaką mamy pewność, że media nie kłamią?
Faktem jest, że po śmierci już mało nas obchodzi co się dzieje tam na dole, bo trafiamy do innego świata albo przestajemy istnieć. Tudzież się reinkarnujemy, ale wtedy zamiast stawać się ignorantami jesteśmy resetowani i wsadzani do innego opakowania.
Zatem, z praktycznego punktu widzenia, pamięć o nas po śmierci na nic się nam nie przyda. Z praktycznego punktu widzenia to nie jest sens życia. Jeno małe urozmaicenie naszej egzystencji.
Pozbawionej sensu egzystencji.
W chwili, kiedy to piszę mam szesnaście lat - choć niedługo stuknie mi siedemnastka - a mimo to zdążyłem już stworzyć sobie tę jedną, jedyną filozofię, która moim zdaniem jest absolutnie prawdziwa. Nieskromnie pozwoliłem ją sobie nazwać zubenizmem.
Filozofia ta mówi co następuje: NIE ISTNIEJE COŚ TAKIEGO, JAK SENS ŻYCIA.
Nie jest to stwierdzenie jakiegoś zbuntowanego nastolatka, który jest zły na cały świat, bo mu właśnie dali szlaban, porzuciła go dziewczyna, dostał kiepską ocenę itepe. No dobrze, w pewnym sensie JESTEM zły na cały świat, ale ja mam ku temu bardziej sensowne podstawy. O tym jednak później.
Jak już wspomniałem, nie istnieje sens życia. Zanim obrzucicie mnie pomidorami czy coś podobnego, zastanówcie się przez chwilę. Na początek weźmy jakąkolwiek czynność, którą lubicie robić.
...Um, no dobrze, a tak poza tym?
Czytanie książek, świetnie. Właśnie - zastanówcie się dlaczego lubicie czytać książki. O, tamta pani powiedziała, że dlatego, iż kształcą. Dobrze. A teraz pomyślcie przez chwilę. Co wam da to, że będziecie wykształceni? SPOKOJNIE, nie wszyscy naraz!
Tamten pan powiedział, że wykształcenie da nam lepszą pracę i ogólnie lepsze położenie, jeśli idzie o wybór zawodu. Świetnie. A w takim razie co nam da lepsza praca? Więcej pieniędzy. Okej. A co nam da więcej pieniędzy? Więcej rzeczy, które możemy za nie kupić. Doskonale. A co nam da to, że możemy kupić więcej rzeczy? Możliwość życia w komforcie itepe. Aha. Świetnie. A co nam da życie w komforcie?
SATYSFAKCJĘ. Doskonale, świetnie, wybornie. Właśnie do tego chciałem dojść. To teraz pytanie kulminacyjne: Co nam da satysfakcja?
Widzę, że nikomu nic nie przychodzi do głowy. To proste. Bo odpowiedź brzmi - nic. Zatem w prostej linii czytanie książek nic nam nie daje. SPOKOJNIE! DAJCIE MI DOKOŃCZYĆ! Nie chciałem w ten sposób namawiać społeczności do tego, by przestali czytać książki! Chciałem tylko zaprezentować wam... hm, moment, potrzebny tu jest jeszcze jeden przykład. Dobrze, teraz z trochę innej beczki - ci z was, którzy grają w różne gry na komputerze, a w szczególności na Sieci. Powiedzcie mi - PO CO to robicie?
By spotkać się z kolegami, pobyć w miłej atmosferze, a także, uwaga, ZABIĆ CZAS. Jakby nie patrzeć - nie nudzić się. Dobrze. A dlaczego chcecie się nie nudzić?
Ha, zagwostka, jak widzę. Mamy więc dwie rzeczy - satysfakcję i nudę. Pierwsze staramy się zdobyć za wszelką cenę, drugiego unikamy jak ognia. Świetnie. A teraz powiedzcie mi z praktycznego punktu widzenia - co nam przyjdzie z tego, że zdobędziemy satysfakcję i nie będziemy się nudzić?
NIC! KOMPLETNIE! ZERO! NULL! A mimo to za pośrednictwem najrozmaitszych działań staramy się zdobywać satysfakcję i się nie nudzić! Dlaczego? DLACZEGO? Czemu robimy coś, co nam nic nie daje?
To proste. Bo NIC nie ma sensu, tak na dłuższą metę. Nasze życie, istnienie świata, wszystko. Wszystko sprowadza się w końcu do tych dwóch rzeczy: satysfakcji i zabijania nudy. Możecie się zasłaniać różnymi filozofiami, wysuwać najrozmaitsze argumenty, ale niezależnie od tego co powiecie, musicie mi przyznać rację. Bo za każdym razem, kiedy się nad tym głębiej zastanowicie, moje słowa zawsze okazują się zgadzać z rzeczywistością. Tak już jest i już.
Wszystko w naszym życiu robimy, by zdobyć satysfakcję i się nie nudzić. Nawet, jak robimy coś, by pomóc bliźniemu, to też by zdobyć satysfakcję - z tego, że pomogliśmy - i się nie nudzić. Nawet to, że żyjemy, ciągniemy swą egzystencję, płodzimy potomstwo, wszystko, co zrobimy, robimy dla satysfakcji i dla zabicia nudy. No, chyba, że robimy coś, bo nam kazano, ale to już inna para kaloszy.
Mogę się nawet założyć o cokolwiek, że tuż przed tym, nim wszechświat powstał:
a) Bóg/Allah siedział sobie na absolutnie niczym z absolutnie niczego pośród absolutnie niczego, rozejrzał się, pomyślał, stwierdził, że co tak będzie siedział, a potem rzekł: NIECH SIĘ STANIE ŚWIATŁOŚĆ. I to mu przyniosło ogromną satysfakcję, a także to, że już nigdy więcej się nie nudził.
b) Zabłąkany, pojedynczy, pierwotny pierwiastek rozejrzał się wokół, potem stwierdził, że co się tu tak będzie nudził, a później eksplodował. Co prawda tym samym się unicestwił, ale gdyby zdołał zobaczyć co się w wyniku tego stało, to z całą pewnością byłby z efektów usatysfakcjonowany. No i przez ten krótki moment od podjęcia decyzji do eksplozji na pewno się już nie nudził.
Jak sami widzicie, wszystko kręci się wokół satysfakcji i zabijania nudy. Nawet to, że wszechświat powstał jest efektem tego, że komuś się wyraźnie nudziło.

------------

Nigdy nie należy nikogo lekceważyć, choćby nie wiem jak z pozoru bezużyteczna i dziwaczna by to była osoba. Nigdy nie wiadomo, czy pod skromną skorupą uroczego głupka nie skrywa się coś wartościowego. Nawet Imtli, chociaż obecnie wydaje się być kompletnie nieprzydatna, może nas jeszcze zaskoczyć.
Pamiętajcie, że odrzucając kogoś tylko z powodu jego powierzchowności tracicie szansę na bliższe poznanie tej osoby i odkrycie, być może, naprawdę wartościowej persony. Skąd wiecie, czy taki pozornie nic nie wart woźny nie zajmuje się w domu modelarstwem i nie posiada już imponującej kolekcji? A może taki z pozoru głupi gówniarz dysponuje zadziwiającą jak na niego wiedzą o średniowieczu, którym się interesuje?
Działa to też oczywiście w drugą stronę. Osoba, która pozornie wydaje się być wiele wartą personą, w rzeczywistości może być psychopatycznym mordercą czy uciekinierem z wariatkowa, który naprawdę dobrze umie udawać. Nigdy, PRZENIGDY nie oceniajcie książki po okładce - zawsze dowiedzcie się o niej chociaż trochę, nim wystawicie ocenę.
Są jednak i tacy, którzy zarówno na zewnątrz jak i wewnątrz są bezwartościowi. Za przykład niech posłuży mój znajomy z klasy, osobiście przeze mnie nazywany Wiochmenem - a reszta niech już będzie milczeniem...

----------

Dzieci mają to do siebie, że chłoną wszystko jak gąbka, a potem powtarzają do znudzenia. Wystarczy, że w obecności dziecka walniesz jakiś tekst, który uzna za ciekawy, a możesz się spodziewać tego, że powtórzy go przynajmniej kilka razy, najczęściej przekręcając i jeszcze każąc dorosłym słuchać. Miałem młodszego brata (Na szczęście nie mieszkającego ze mną), więc wiem o czym mówię. Jeśli w obecności dziecka wyrwie się nam jakieś soczyste słówko, to chyba domyślacie się co się stanie?
Tata opowiedział kiedyś taką komiczną sytuację - podobno kiedyś babcia karmiła mojego brata tak trochę na siłę. Mój brat oczywiście zapierał się i nie chciał jeść. Babcia jednak z pełną stanowczością kontynuowała karmienie. Wreszcie braciszek nie wytrzymał i ściął ją tekstem "Nie ♥♥♥♥♥♥♥♥ mnie". Wyobrażam sobie minę babci, gdy to usłyszała.
Cóż się więc dziwić, że Celestyna pochwyciła mimochodem parę wulgarnych wyrażeń (Pomimo tego, że część z nich pewnie nie wydaje się wam być wulgarna)? Nawet kulturalna osoba potrafi sobie czasem przekląć, kiedy się zdenerwuje lub np. upuści sobie coś na nogę. A że dzieci potrafią czasem słuchać w sposób, jaki mogliby im pozazdrościć najlepsi zwiadowcy... Cóż, jednego możemy być pewni - Celestyna będzie naprawdę interesującą postacią w tej historii.
Namawiam do was jednak - postarajcie się nie kląć, jeśli możecie sprawę załatwić inaczej. Istnieje takie powiedzenie: Nie rób z gęby cholewy. Oznacza ono ni mniej ni więcej, by nie kląć na lewo i prawo, bo nie dość, że wyglądamy wtedy na ludzi niewychowanych, to na dodatek możemy "niechcący" wyedukować jakieś dziecię w niezbyt górnolotnym słownictwie.
Są jednak oczywiście sytuacje, kiedy dziecko się mimowolnie "wyedukuje" i to nie do końca z naszej winy. Znam taką historię - był sobie kiedyś koleś, który poszedł do wujostwa popilnować brzdąca, bo ci musieli pojechać gdzieś w jakiejś sprawie. Koleś dostał telefonicznie cynk od kumpla, że musi jakiś referat zrobić - no to się wkurzył, rzucił trzymanym w dłoni czasopismem i zasiadł do laptopa, by referat zrobić. Ślepy traf chciał, że czasopismo wpadło w łapy siedzącego nieopodal brzdąca. Ten zaczął czytać i w pewnym momencie się zaśmiał, co sprawiło, że koleś zauważył co się dzieje i posadził dzieciaka obok siebie, by go mieć na oku. Naraz jednak brzdąc wyczytał nieznane mu słówko i spytał: A co to znaczy "dziwka"? Koleś odparł mu bez namysłu: Twoja sąsiadka spod siódemki. Dzieciak zamilkł, a koleś kontynuował robienie referatu. W pewnym momencie przyszedł kto? Ano panna spod siódemki i poprosiła o cukier. Później zaś, kiedy wujostwo wróciło i koleś miał się już zbierać, brzdąc wypadł z pokoju wrzeszcząc "A BO U NAS TO BYŁA CIIIIIFFFFFFKAAAAAAA!". Szczerze współczuję kolesiowi...
Wnioski? Dwa. Po pierwsze - są rzeczy, na które nic nie można poradzić. Po drugie - w ustach dziecka przekleństwo lub brzydkie słowo nabiera pięciokrotnie większej mocy niż w ustach dorosłego.

-----------

Rasizm. Czym on właściwie jest?
Głupotą. Niemożnością przyjęcia do wiadomości czyjejś odmienności, a co za tym idzie - karceniem kogoś za to, że jest tym, kim jest, karceniem kogoś za to, na co nic nie może poradzić. Kiedyś my, biali, uważaliśmy się za lepszych od czarnych i robiliśmy z nich niewolników oraz ogólnie rzecz biorąc terroryzowaliśmy ich. A dlaczego? Bo my jesteśmy biali, a oni czarni? Taka argumentacja ma tyle samo sensu, co twierdzenie, że dzień jest lepszy od nocy, bo jest dniem, albo twierdzenie, że lato jest lepsze od zimy, bo jest latem.
Ktoś złośliwy mógłby tu dodać: "Albo twierdzenie, że dobro jest lepsze od zła, bo jest dobrem". I, ku swemu najwyższemu zdumieniu, miałby rację.
No bo w końcu czym jest dobro i zło? Nie, nie jest białym i czarnym. Nie jest nawet kolorem ani niczym takim. To po prostu dwa różne spojrzenia na ten sam problem.
Weźmy tradycyjną grę roleplaying, w której występuje problem niewolnictwa. Z punktu widzenia większości przeciętnych graczy niewolnictwo jest zUe, bo narusza czyjąś wolność osobistą i w ogóle trzeba to przerwać. Ale popatrzmy na sprawę z punktu widzenia nadzorców niewolników. Oni twierdzą, że niewolnictwo jest zyskowne, bo różnym ludziom przyda się siła robocza, a poza tym te dzikusy i tak nie zasługują na nic lepszego. To też jest spojrzenie na sprawę - odmienne od tego pierwszego, ale to wcale nie musi od razu oznaczać, że z gruntu złe. Po prostu podparte żądzą zysku oraz uznawaniem niewolników za niecywilizowanych troglodytów pozbawionych mózgu. Oczywiście moim zdaniem to nie jest dobra postawa, bo ci niewolnicy nie zrobili nic złego nadzorcom. Gdyby jednak oni pierwsi zaczęli... Pomyślcie - gdybyście mieli możliwość zarobienia, pozbywając się, powiedzmy, wariata z rodziny, który w kółko was gnębi i terroryzuje, czy skorzystalibyście z okazji? Są ludzie, którzy powiedzieliby, że nie, że to złe, że nie wolno pozbywać się członków rodziny. Są też ludzie, którzy chcieliby mieć wreszcie odrobinę spokoju i przy tym zarobić.
Wszystko zależy od punktu widzenia.
Gdyby czarni nas terroryzowali, zabijali, porywali nam kobiety, etcetera, etcetera, to wtedy mielibyśmy sensowny powód, by się na nich rzucać - samoobronę. Ale rzucać się na kogoś tylko za to, że ma inny odcień skóry od nas? To już jest, za przeproszeniem, ♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥.
Bądźmy wszyscy dla siebie tolerancyjni, a wszyscy będziemy otrzymywać w zamian tolerancję. I spokój.
Nie mówiąc już o tym, że wszyscy możemy się od siebie wiele nauczyć.

---------

Reklamy... kto z nas nie wie dziś czym one są? Oczywiście sposobem nakłonienia klienta, by raczył wydać kasę na reklamowany produkt czy coś innego. Istnieją reklamy wszystkiego - jedzenia, filmów, gier, samochodów, pieluch, papierów toaletowych; są nawet reklamy, które - nazywajmy rzeczy po imieniu - mają nakłonić faceta do tego, by wydał trochę kasy i poszedł sobie pochędożyć. Na miłość boską, w CD-Action, największym komputerowym czasopiśmie w Polsce, na końcowej stronie występują reklamy mające nakłonić czytelnika do ściągnięcia sobie na komórkę GIER PORNOGRAFICZNYCH! Przecież to jest CHORE!
Ale to nie wszystko. Reklamy potrafią występować w każdej dowolnej formie, w każdym dowolnym miejscu. Na pewno każdy z was przynajmniej raz widział samochód będący po części lub w całości reklamą czegoś (Tzn. albo był polakierowany tak, by coś reklamować, albo był już w ogóle reklamowy i np. miał coś na dachu - wielką puszkę Red Bulla chociażby). Ostatnio miałem okazję zaliczyć wizytę w szpitalu; przy odpowiednim automacie kupiłem ochraniacze na obuwie, wyjąłem z urządzenia paczkę, patrzę... "Tu jest miejsce na twoją reklamę". Niektórzy to naprawdę przechodzą czasem samych siebie.
Na pewno nieobce są wam też wszechobecne billboardy, które w kółko coś reklamują. Większość z tych reklam nie ma dla mnie sensu, bo najczęściej, zamiast coś reklamować, pokazują gołą babę i dodają gdzieś w narożniku informację "o co kaman". To jeszcze nie jest najgorsze, bo jadąc gdzieś miło sobie czasem zerknąć na zgrabne ciałko. Moim zdaniem najgorsze są reklamy, które nie dość, że nie nakłaniają nijak do kupna towaru, to na dodatek są obsceniczne. Widziałem ostatnio reklamę książki telefonicznej (sic!), w której jakaś paniusia ma w "specyficzny" sposób nałożone na palce maliny, z czego jedną akurat trzyma w ustach. Nie wiem kto to wymyślił, ale ja osobiście zrobiłbym kolesiowi przy stosownej okazji Teksańską Masakrę Piłą Mechaniczną.
Lecz prawdziwym kandydatem do Najbardziej Idiotycznej I Zniesmaczającej Reklamy jest w moim uznaniu filmik, w którym paru gości siedzi przy ognisku w towarzystwie kosmity. Najpierw ludzie dzielą się między sobą butelką Coca-Coli (Co samo w sobie jest według mnie niesmaczne - każdemu po jego własnej butelce, zawsze to powtarzam), a potem butelka trafia w łapska kosmity. Ten wypija (Dosyć obleśny koleś, bo mu z ust wydzielina ciekła) i następnie wręcza butelkę człowiekowi, całą oblepioną. Człowiek patrzy na butelkę z nietęgą miną, potem próbuje za pomocą koszulki przetrzeć szyjkę... koledzy patrzą na niego z wyrzutem, kosmita szczególnie. Koleś wręcza butelkę jeszcze raz kosmicie, ten upija jeszcze trochę, a potem zwraca butelkę. Człowiek patrzy na nią przez moment... i następnie WYPIJA. Odruch wymiotny macie jak w banku.
Są oczywiście także reklamy, które FAKTYCZNIE są przemyślane i FAKTYCZNIE nakłaniają do kupna reklamowanego produktu. Była kiedyś reklama KFC, która promowała Peppera Longera, taką mocno pieprzową kanapkę. Została zrobiona w formie "śledztwa" prowadzonego przez detektywa. Rewelacja! Po jej obejrzeniu z miejsca naszła mnie chęć, by powędrować do KFC i zamówić sobie ową kanapkę. Ale wiecie... takie reklamy to tak naprawdę łyżka miodu w beczce dziegciu. Trzeba mieć naprawdę łeb na karku, by zrobić reklamę, która przykuje wzrok widza i nakłoni go do rzucenia okiem na reklamowany produkt, a może nawet do kupna. A jeśli ktoś talentu nie ma, to w efekcie dostajemy potworki w postaci wspomnianej reklamy Coca-Coli.
Dlatego teraz, panowie reklamotwórcy, zwracam się do was. Następnym razem, kiedy przyjdzie wam do głowy pomysł na reklamę podobną do tej z Coca-Colą, weźcie proszę telefon, zadzwońcie do najbliższego domu wariatów i oświadczcie, że jesteście Napoleonami Bonaparte. Oraz podajcie dokładnie adres miejsca, w którym właśnie przebywacie. Zrobicie światu przysługę, naprawdę.

-----------

Boimy się tego, co nieznane oraz tego, czego nie rozumiemy. Z tego też względu jak ci idioci biegaliśmy kiedyś z pochodniami od domu do domu i paliliśmy "czarownice", myśląc, że ratujemy się przed straszliwym losem, jak na przykład zamianą w żabę czy czymś w tym stylu. W takich momentach naprawdę żałuję, że należę to tak beznadziejnego gatunku, jak homo sapiens, czyli człowiek (Teoretycznie) myślący. Dla mnie to nie powinno być "homo sapiens", tylko "homo bardus", czyli "człowiek głupi".
Ta głupota nie ogranicza się tylko do nie rozumienia wszystkiego, co dziwne. Przykład głupoty (A w każdym razie niesprawiedliwości)? Pewna dziewczyna w USA jechała kiedyś jakimś środkiem transportu do szkoły, autobusem chyba, kiedy nagle kierowca zasłabł. Dziewczyna, chcąc uratować siedzących w autobusie ludzi, usiadła za kierownicą i opanowała sytuację. Bohaterka. A co ją spotkało? NAGANA ZA WAGARY. Śmiać się chce i płakać. Albo z innej beczki - jest takie prawo w Polsce, że jak ci złodziej wparuje do samochodu i coś mu się stanie (Pies go pogryzie itp.), to TY za to odpowiadasz. Jak tu nie zacząć walić czołem o biurko w akcie załamki?
Głupi są ludzie, którzy zaiwaniają samochodami po jezdniach, nie zważając na pieszych i ograniczenie prędkości, to wiemy. Ale głupi są też ludzie, którzy myślą, że jak wlezą na przejście dla pieszych, to nagle stają się niezniszczalni, nietykalni, słowem - włącza im się god mode. Taki frajer potrafi ci wyjść tuż przed maskę samochodu, myśląc, że nic mu się nie stanie. A jak mu przywalisz z błotnika w brzucho i powalisz na ziemię, to później będzie miał do CIEBIE pretensje, że się nie zatrzymałeś/-aś...
Głupota otacza nas ze wszystkich stron - a najwięcej jej tkwi właśnie w nas, ludziach. My wynieśliśmy tępotę na niebotyczne wyżyny, podczas gdy takie np. łasice zwyczajnie nie rozumieją naszych tworów i później dają się rozjechać przez samochód. A kto wymyślił samochód, jak myślicie?
Jednym ze szczytowych osiągnięć ludzkości w dziedzinie głupoty jest skrajna obleśność, tępota, idiotyzm, kretynizm, etcetera, czyli Wiochmen - kolo, z którym musiałem niegdyś chodzić do liceum. Z-G-R-O-Z-A. Ten facet potrafił wyczyniać takie rzeczy, że większość z was by miała dość już po wymienieniu kilku z nich, a reszta by się porzygała na miejscu. Za mniej "drastyczny" przykład niech posłuży zjeżdżanie po schodach na lodówce, przykładanie sobie długopisu do krocza i udawanie masturbacji, tudzież ciągłe gadanie o goleniu mamy. To jest terror, jakiego się nie da opisać. Ten facet świetnie by się nadawał na piątego Jeźdźca Apokalipsy (Obok stereotypowych Śmierci, Wojny, Głodu i Zarazy) jako Zgroza.
Dodajmy też, że ludzkość za sprawą głupoty (Oraz komercjalizmu itepe) wymyśliła narkotyki, prostytucję, hazard, niszczenie środowiska, łapówkarstwo, najobrzydliwsze formy seksu, alkohol i wiele, wiele innych. To jest po prostu CHORE, że ludzie mądrzy (Szekspir, Newton, Edison, Einstein, Kopernik, itp.) muszą/musieli dzielić jedną planetę z takim motłochem.
Wiecie co wam powiem? Gdyby kiedyś znalazł się jakiś szalony naukowiec, który chciałby wysadzić świat, to ja z chęcią bym mu w tym pomógł. Lepiej, żebyśmy zginęli, niż żeby nasza głupota się rozszerzyła poza granice Układu Słonecznego...