Vonderey szedł pospiesznie przez las. Wezwano go na spotkanie i nie mógł się nie stawić. Na plecach miał łuk i kołczan pełen strzał a przy pasie krótki, lekki rapier. Nie powiedziano mu o co chodzi, ale na wszelki wypadek wolał być gotowy.
Przedzierał się przez krzewy zalany światłem księżyca i zastanawiał się dlaczego wezwano go akurat teraz? Przecież zostały jeszcze dwa dni do pełni.
Po kilkunastu minutach zobaczył w oddali jaskinię pod którą miał się spotkać z resztą. Ktoś już tam siedział i palił ognisko. Nie było widać twarzy, ale to nie był człowiek. Za duży. To go trochę uspokoiło, ale dla pewności trzymał łapę na rękojeści. Zakradł się bliżej.
Normalny człowiek w życiu nie usłyszał by tak cichych dźwięków, ale przy ognisku siedział Damianuss, odwrócił głowę i spojrzał na lisa, Vonderey rozpoznał go i się wyprostował, nie ma sensu skradać się do przyjaciela.
- Nareszcie jesteś lisek, widziałeś gdzieś resztę? - Zapytał Damianuss.
- Nie widziałem, ale pewnie zaraz się zejdą. Co tam pieczesz? - Powiedział Vonderey.
- Nic, pale tylko ognisko, żeby się ludzie nie zbiegali.
- Ale jak palisz ognisko to tym bardziej będą się schodzić do światła.
- Hmm… Może nie, jak na razie żaden nie podszedł, zbliżyli się tylko trochę ale do światła już nie podeszli.
- Ale oni nie boją się ognia tylko ciebie!
- Tak, ale jakby nie ogień to by mnie nie widzieli i jeszcze by podeszli. A ja nie lubię jak do mnie podchodzą…
Vonderey usiadł przy ognisku naprzeciwko Damianussa. Ogień palił się trzeszcząc i unosząc w powietrze czerwone iskierki. Lisek lubił ogień. Fascynował go i niezdrowo pociągał. Vonderey lubił nieraz co nieco podpalić. Wyciągnął papierek, nasypał na niego tytoń i sprawnym ruchem zwinął sobie skręta.
- Znowu będziesz palił? - Zapytał Niedźwiedź.
- Rozumiem, muszę ograniczać, ale nie dam rady rzucić ot tak sobie od razu. Od rana nic nie paliłem.
- Dobra, ale ostatnia dzisiaj, obiecujesz?
- No dobra…
Vonderey zapalił i wypuścił nosem chmurę dymu. Oparł się o drzewo wyciągając nogi i zakładając rękę za głowę. Zaciągnął się dymem i zaczął puszczać ledwie widoczne kółeczka. Lubił w spokoju zapalić i popatrzeć w niebo. Wiedział też, że to paskudny nałóg i musi go rzucić.
Uszy lisa podrażniło szuranie łap o wilgotne liście i zeschnięte gałęzie. Odruchowo odwrócił głowę w tamtą stronę choć wiedział kto idzie. Kowal, tylko on potrafi iść w ten sposób.
I rzeczywiście przez las przedzierał się Kowal zawadzając skrzydłami o niższe drzewka. Nie był wielki, był niższy od Damianussa ale był smokiem i samo to zwykłego człowieka może przerazić. Przywitał się i usiadł obok nich.
- Vonderey, ty znowu palisz? - Zapytał smok.
Vonderey pokręcił ze zrezygnowaniem głową i zaciągnął się po raz kolejny.
Za chwilę doszedł Kleryk i Kocurek. Dosiedli się i posiedzieli chwilę w ciszy. Vonderey wrzucił do ogniska resztkę skręta bo zaczął już parzyć go w palce. Jeszcze chwilę trzymał resztki dymu w płucach, potem zaczął powoli wypuszczać go przez nos. Damianuss zaczął mówić.
- Skoro jesteśmy już wszyscy, mogę powiedzieć o co chodzi. - zaczął.
- Nie poczekamy na wilka? - Zapytał Kleryk.
- Właśnie z nim jest problem. Szalał w jakiejś karczmie, złapali go ludzie i zamknęli do lochu.
- A co to za problem? Przecież sobie poradzi z wydostaniem się. - Powiedział Vonderey.
- Tak, ale za dwa dni pełnia i może mu trochę odbić. Szkoda tych ludzi w mieście. - Wyjaśnił Damianuss.
- W takim razie idziemy po niego, lepiej ubić paru ludzi przy uwalnianiu go niż zobaczyć potem spalone miasto i wkurzonego wilka…
Wszyscy pokiwali głowami wstali ze swoich miejsc. Otrzepali z futer i łusek resztki liści i zagasili ognisko. Nie chcieliby spalić lasu. Potem skierowali się w milczeniu w stronę miasta.
Szli przez kilkadziesiąt minut i nikt się nie odzywał dopóki nie zobaczyli wysokich murów miasta. Podeszli pod samą fosę.
- Jak tam wejdziemy? - Zapytał Damianuss.
- Ja wejdę na mur, potem znajdę jakąś linę i zrzucę ją wam, na pewno trzymają coś takiego w jakimś posterunku. - Zaproponował Vonderey. - Tylko ty tygrysie zobacz czy ktoś nie stoi na murze, masz lepszy wzrok.
Kocurek rozejrzał się i wskazał palcem gdzie stoi strażnik. Vonderey podbiegł bliżej, żeby lepiej się przyjrzeć i rzeczywiście, na murze stał człowiek z załadowaną kuszą. Lis zdjął łuk i wyciągnął z kołczanu strzałę. Naciągnął cięciwę aż po ucho i wystrzelił. Człowiek dostał prosto w krtań. Nie mógł nawet krzyknąć.
Vonderey podbiegł do fosy. Miała z pięć metrów szerokości, ale z rozpędu mógł ją przeskoczyć. Skoczył i już po chwili wisiał z pazurami zatopionymi między kamieniami metr nad wodą. Koniuszek ogona moczył się w fosie. Lis zabrał się do wspinaczki.
Kamienie muru były zlepione dziwnym szarym tworzywem, dosyć szczelnie. Trudno było znaleźć jakiś otwór albo wgłębienie, ale powoli i nieubłaganie lis wspinał się w górę. Po kilku minutach pod palcami miał krawędź muru. Podciągnął się i stanął wreszcie na prostej powierzchni. Dookoła było pusto, niewielu strażników miało nocną zmianę, zresztą miasto w centrum państwa rzadko było atakowane.
Wszedł do kamiennej wieżyczki wcześniej nasłuchując czy nikogo tam nie ma. Nie było nikogo.
Przeszukał dokładnie całe pomieszczenie i wreszcie znalazł to, czego szukał. Długa gruba lina leżała starannie zwinięta w skrzyni strażników. Skrzynia była oczywiście zamknięta ale dla lisa ni był to żaden problem.
Przywiązał linę do stabilnego kamienia i zrzucił ją towarzyszom. Tamci jeden po drugim przeskakiwali na drugą stronę i chwytali się jej, po czym wychodzili na mur.
- Kleryk, ty zostaniesz tutaj i będziesz pilnował odwrotu. - Zakomunikował Damianuss.
- Tak jest. - Powiedział i uśmiechnął się.
- Dobrze, idziemy. - Powiedział Vonderey. - Gdzie go trzymają?
- W lochu.
- A dokładniej?
- Tylko tyle wiem, że w lochu, będziemy musieli poszukać.
Poszli w stronę wejścia do lochów. Vonderey zakradł się i rękojeścią rapiera uderzył strażnika w potylicę. To zwaliło go z nóg. Zawlekł go kilka metrów dalej, pod paśnik i przysypał sianem. Otworzył drzwi i gestem ręki zawołał resztę.
Weszli do lochu. Cicho schodzili po kamiennych stopniach. Słyszeli kroki, czyli ktoś był na dole. Człowiek przechadzający się po kamiennej posadzce w skórzanych miękkich butach. Kowal machnął ręką i człowiek padł na ziemię ogłuszony. Takie zaklęcia są przydatne ale tylko na małą odległość. Z dystansu tracą na mocy.
Przekradli się przez loch. Wszyscy więźniowie już spali. Tylko w jednej celi słychać było ciche skrobanie. Podeszli tam. Za żelaznymi kratami siedział wilk, który z miną wyrażającą niezłą determinację skrobał łyżeczką ścianę. I nieźle mu szło. Wkopał się już z 15 cali.
- Wilku, co ty robisz? - Zapytał Vonderey szeptem.
- Próbuję przekopać tą ścianę. Nie widać?
- A co potem?
- No wyjdę stąd.
- Za ścianą jest ziemia. Jesteś w lochach a nie w więzieniu.
- Hał… Fakt…
- Dobra, Damianuss, otwórz tą celę.
Damianuss całym swoim ciężarem naparł na kraty i z impetem wybił je z zawiasów. Dobrze że Wilk zdążył je złapać zanim upadły i narobiły hałasu.
- Przyszliście mnie uratować. Hał… Miło z waszej strony. - Powiedział Wilk.
- Mhm… - Powiedział Damianuss strzepując z siebie kurz.
- Lepiej już chodźmy. - Zaproponował Vonderey. - Zaraz się tu zlecą jacyś ludzie i będziecie mieć moralniaka jak im krzywdę zrobię.
Wyszli z lochu i wrócili na mury, potem zeszli po linie i przeskoczyli na drugą stronę fosy. Tam byli już bezpieczni.
Vonderey wyciągnął fajkę, nabił ją tytoniem. Damianuss popatrzył na niego z ukosa.
- No co? Już po północy, nowy dzień… - Powiedział Vonderey i zapalił. - To była łatwa akcja. Ale mam nadzieję, że następnym razem spotkamy się w korzystniejszych warunkach. - Porządnie zaciągnął się szarym dymem.
- Też mam taką nadzieję… - Powiedział Kocurek.
- A ja mam nadzieję, że wreszcie skończysz z tym paleniem! - Powiedział Wilk. - W końcu od tego zdechniesz…
Vonderey pokręcił ze zrezygnowaniem głową. Nie jest tak łatwo rzucić palenie, szczególnie jak pali się tak długo i dużo…
Posiedzieli jeszcze chwilę w ciszy, po czym rozeszli się w noc…

starsze pierwszenowsze pierwsze

Komentarze są własnością ich autorów. Twórcy niniejszego serwisu nie ponoszą odpowiedzialności za ich treść.