Utwór opisuje stan wewnętrzny osoby mówiącej, a wskazuje na to już sam tytuł. Osoba mówiąca skarży się w utworze na 'wszy'. W późniejszej części utworu wydaje się jednak przestawać pragnąć ich pozbyć, zdaje się wręcz bronić. Owe wszy mogą symbolizować nagromadzenie drobnych problemów i wad, jakimi obarczony jest narrator. W takim wypadku mógł zajść tu swego rodzaju syndrom sztokholmski- sądzę, że osoba mówiąca zdała sobie sprawę, że jej wady i przywary są istotnym elementem jej osobowości, życia, które żal tracić. To właśnie uważam za główną wymowę utworu- nasze wady są integralną częścią nas samych, i części z nich nie da się bądź nie należy się pozbyć. Jest to myśl bardzo współczesna, wyraża odcięcie od korzeni stałego doskonalenia, od chrześcijańskiego dążenia do doskonałości, staje też naprzeciw współczesnemu wyścigowi szczurów, który autor radzi opuścić.
Krój wiersza potwierdza tę nowoczesną myśl- utwór przejawia znikome rymy, zdobi go wiele graficznych wyszczególnień i nie trzyma się schematów, co jest charakterystyczne dla nurtów modernistycznych. Moment przełomu w myśleniu osoby mówiącej wskazany został wyraźnie ciągnłą linią i wykrzyknieniem.
Utwór uważam za warte przemyślenia przedstawienie podejścia do życia, pozwalającego cieszyć się nim bez zbędnych obaw o drobne niedociągnięcia. Tego rodzaju postawę uważam za konieczną w życiu przynajmniej chwilami, dla zdrowego odpoczynku.
*dziękuje komisji egzaminacyjnej, wychodzi, zrywa z siebie garnitur*
o czym to niby miało być?