III



- Heh... Nie wiem kim jesteś i skąd przyszłaś, ale odkąd się tu znalazłaś mam poczucie, że wszystko stanie na głowie...
Szepcząc te słowa wstał od łóżka śpiącej już kotki i udał się do jednego z niewielkich pokoików. Idąc przez korytarz czuł się tak, jak gdyby coś mu umknęło. Jakiś szczegół, który dopiero potem mógł okazać się ważny.
- ...Belgaari... Dlaczego właśnie teraz...?
Jego głos – wyraźnie łamiący się – zdawał się wybrzmiewać echem w przepełnionej wspomnieniami głowie. Wargi drżały, a łzy spływały srebrnymi strużkami po złoto-pręgowanym futrze. Czuł się źle. Nie mógł teraz zrobić niczego innego jak tylko spróbować odkupić swoje winy przygarniając dziewczynę ...I spróbować sobie wybaczyć...

Kolejne dni mijały spokojnie. Kocica była pojętna, a jej zachowanie jako-tako znośne. Samotność mu nie służyła, a w gruncie rzeczy nie przeszkadzała mu jej obecność. Nic nie wskazywało na to, że wkrótce stanie się coś, co odmieni tę sielankę... Nikt nie mógł wiedzieć co zapoczątkował przybysz z innej rzeczywistości... Nikt za wyjątkiem dwóch kobiet i mężczyzny, którzy ową istotkę posłali na Woy.

- Wstawaj śpiochu!
Zamrugał oczami, by przyzwyczaić się do światła. Promienie wprost wlewały się do małego, skromnie urządzonego pokoju przez dwa zajmujące prawie całą ścianę okna. Po chwili, gdy już czarne kształty przestały majaczyć mu przed oczyma, dostrzegł pochylającą się nad nim Belgaari i dopiero po chwili w jego nozdrza wbił się smakowity zapach tego, co trzymała w łapach.
- Złapałam królika. Pomyślałam, że zrobię śniadanie.
„A jednak potrafi być naprawdę miła” - przeszło przez myśl chłopakowi.
- Od dawna nie śpisz? Myślałem, że byłaś jeszcze zmęczona.
- Zmęczona? Czym?
Uśmiechnęła się, jak to ocenił Calaff – zalotnie(?!) i wręczyła mu talerz z idealnie doprawionym i wypieczonym mięsem. Wyglądało tak zachęcająco, że kot nie czekając na „start” zabrał się do pałaszowania porcji.
- Pyszne ...Która godzina?
- Trochę po siódmej...
- Cholera! Pierwszy raz się spóźniłem!
Łapiąc „w locie” jeszcze dwa kawałki przysmaku i zapominając o obecności kocicy, wygramolił się pośpiesznie z łóżka i zaczął zakładać spodnie, koszulę i lekką kolczugę. Na koniec nakrył się długim, ciemnym płaszczem. Na dworze, jak zdążył zauważyć, mimo trwającego lata było dziś wyjątkowo zimno.

Tak, jakby pogoda chciała dziś być odpowiednia do tego, co miało się stać...

Szur, szur, szur...
Szur, szur, szur, szur...
Czarne fałdy opończy spływały i falowały, jakby protestując przeciw dalszej ucieczce stworzenia... Materiał szurał po kamienistym podłożu, co sprawiało, że jeszcze trudniej było mu się ukryć. Mógł tylko biec dopóty, dopóki starczy mu sił na przebieranie łapami.
Pościg był coraz bliżej, a gdy już wydawało się, że nie ma nadziei na jakikolwiek ratunek, gdy wszystko wydawało się już stracone, niewielki zwierzak zniknął, a razem z nim ucichło furkotanie jego szaty...
- Heh... Nigdy im nie wychodzi. Jestem za dobry dla tych patałachów.
Brązowe oczy zalśniły, a wargi wygięły się w lekkim, zawadiackim uśmiechu. Protel (*gdyby ktoś miał wątpliwości: protel to kuzyn hieny, tylko mniejszy i ładniejszy ^^*) nigdy nie był skromny, a dokuczanie okolicznym mieszkańcom było jedną z jego nielicznych rozrywek. Coraz mniej jednak bawiły go te idiotyczne pościgi i goniące go niedołęgi. Pragnął przygód. Chciał się wykazać, a w ten sposób tylko udowadniał sobie swoją bezużyteczność. Poza tym... Znudziła go ta monotonia i mieszkanie w jednym miejscu. Niegdyś podróżował, robił pasjonujące rzeczy, które budziły podziw, a nie tylko złość czy zamieszanie. Myślał nad powróceniem w rodzinne strony, ale nie był pewien czy ma do czego wracać. Nie miał przyjaciół... Nie licząc kilku znajomych jeszcze ze szczenięcych lat. „Taak...”, pomyślał, „Calaff zawsze mnie bronił... Ciekawe co teraz robi.” - uśmiechnął się na tę myśl sam do siebie i nadal myśląc o starych, dobrych czasach – jak to miał w zwyczaju, gdy już pozbył się „ogona” złożonego ze wściekłych futrzaków – wrzucił podwędzoną wcześniej złotą statuetkę do mętnego jeziorka nad którym pojawiał się znikąd i którego wody skrywały już pokaźną kolekcję złotych „pierdołek” i wszelkiego rodzaju drogocennych bibelotów. Bądź co bądź nie kradł dla pieniędzy, a jedynie dla rozrywki i widoku zasapanych bogaczy , którzy jak sępy podążali za każdym przedmiotem, którego utrata i tak w gruncie rzeczy nie miała dla nich żadnego znaczenia. Prosta, wszechobecna chciwość i skąpstwo – to co najbardziej śmieszyło Eqana.

Wtem stało się coś dziwnego... Woda w jeziorze zafalowała i z jej odmętów wynurzyło się... No właśnie... Nic się nie wynurzyło, jednak młody mag wyczuwał, że nie jest już sam... Wiedział, że pustka wokół niego to tylko pozory...

* * *

Nieopodal miasta, w którym pojawiła się i żyła teraz kocica bengalska, równiny przemierzała jeszcze jedna postać związana z przepowiednią. Biały jeleń kroczył dumnie w stronę miejsca, które mu wskazała. Wprawdzie nie spotkał Jej osobiście, ale psychika nigdy nie płatała mu figli, a tym razem sen był tak rzeczywisty i wyraźny, iż w wypadku, gdyby nie był świadkiem pojawienia się Jej w swoim umyśle, uznałby, że to nie może być sen.
Wiedział jednak, że nie może to być też rzeczywista wizja...

Szedł tak coraz bardziej poddenerwowany i z coraz większym przekonaniem, że jest już zbyt późno, by cokolwiek zrobić...

starsze pierwszenowsze pierwsze

Komentarze są własnością ich autorów. Twórcy niniejszego serwisu nie ponoszą odpowiedzialności za ich treść.