Nie ma niczego. Nietzschego też nie ma, bo umarł.

Właściwie, co chcesz osiągnąć zadając to pytanie?

Cytat z "Frosti": (Link »)

Nie wierzę w reakcje chemiczne. Uważam, że prawdziwa miłość zdarza się raz w życiu - to przeznaczenie. Poza tym myślę, że można ją na pewien sposób zniszczyć, ale nie idzie jej zniwelować całkowicie. To coś danego do śmierci i nie tylko, jestem przekonany w istnienie po śmierci. W takie połączenie dusz, wspólną wieczność... To coś zbyt pięknego, by mogło zniknąć tak w oka mgnieniu.

Dla mnie miłość nie jest kłamstwem, gdy pochodzi z głębi serca. Jeżeli wiesz, że kochasz, wtedy nic cię nie powstrzyma. Ludzie, świat ani nawet śmierć.

Miłość to także odpowiedzialność, zobowiązane, ale nagroda na końcu drogi wielka - szczęście, poczucie spełnienia. Sens w życiu. Dzielenie się samym sobą.

Młodzieńczy idealizm...

Nie ma definicji miłości prawdziwej. To tak jak z definicją true furry .
Miłość głęboka nie przemija z czasem to jedyny wyróżnik. To, że w dużej części opiera się na grze hormonów i związków chemicznych wydzielanych w mózgu jest naukowym faktem.

Miłość może zdarzać się raz w życiu, ale może zdarzyć się kilkukrotnie lub nie zdarzyć wcale. Twierdzenie, że "prawdziwa miłość" jest jedna w całym życiu i jest to przeznaczenie jest pięknym, ale bajkowym mitem.

Cytat z "Frosti": (Link »)

Nie wierzę w reakcje chemiczne. Uważam, że prawdziwa miłość zdarza się raz w życiu - to przeznaczenie.

Ehe, bo wszystko to, co się dzieje w naszych głowach, pamięć, myśl, emocja - to wcale nie są reakcje chemiczne, wcale To magia i czarodziejski pyłek. Myślę, że pechowe poślizgnięcie na lodzie i puknięcie się potylicą w krawężnik może bardzo szybciutko spowodować, że szlag trafi twoje "przeznaczenie" (chyba, że uważasz, że to również jest element "przeznaczenia", to wtedy nie ma o czym dyskutować).

Miłość i wszystkie emocje są świetne, są elementem naszego życia (i metabolizmu ) i wspaniale jest móc się nimi cieszyć, co nie znaczy, że trzeba w tych uczuciach się górnolotnie i podniośle zatracić i oh ah, bo inaczej będzie nieprawdziwe i zbyt przyziemne.

Dammit, tak patetycznych pierdół, jak twój post, dawno nie czytałam Sorry.

Piszesz na forum dyskusyjnym, musisz się liczyć z tym, że ktoś może uznać twoje słowa za bezsensowne.

Zawa, zasadniczo się z tobą zgadzam, ale twój absolutny brak romantyzmu sprawia, że aż mi smutno.

Zauroczenie przeradza się w miłość, a miłość to umiejętność niepozabijania się i dostosowania do swoich wad. W zamian można wspólnie przeżywać fajne chwile, lub z kimś wspólnie dostawać po dupie od życia.

Jak mówisz nowo spotkanej osobie 'kocham cie' t znaczy ze możecie już się rozstać bo takie rzeczy mówi 5 latek swojej pani w przedszkolu bo zasłyszał u rodziców. Miłość to taki moment, kiedy dobrze wiesz co myśli druga osoba albo jak na coś zareaguje (i vice versa). Jak nie umiesz się na kogoś złościć to dobry znak, że coś może być na rzeczy. Jak walisz focha co 20 sekund bo ktoś coś zrobił i nie odzywasz się przez resztę dnia to jest to patologia a nie związek.

7 lat doświadczenia nauczyło mnie, że o miłość trzeba dbać i ją pielęgnować. To nie jest żadna duchowa więź po wsze czasy tylko taki kwiatek, którego jak od czasu do czasu nie podlejemy to zwiędnie. Mało to romantyczne ale jak powyższe jest spełnione, to romantyzm wychodzi jakoś sam, choć różnie z intensywnością bo to raczej kwestia różnych charakterów i potrafi się różnić od osoby do osoby - dla niektórych romantyzmem jest przyjść codziennie do domu i chwile zając się sobą, a dla innych romantyczna kolacja w ĄĘ restauracji w Wenecji ze spektakularnym pokazem sztucznych ogni oglądanym z łódki, a potem 15 godzin seksu tantrycznego na płatkach róż przy świecach.