Dziwię się ludziom, którzy boją się psów czy koni. Ja sama nie czuję jakichkolwiek obaw przed żadnym zwierzęciem. "Domowe" pająki napawają mnie lekką odrazą (w przeciwieństwie np. do ptaszników czy innych DUŻYCH pajączków, które są wg mnie rozkoszne : D), zaś komary, muchy, kleszcze, roztocza, szerszenie etc. zwyczajną niechęcią. Ale żadnego lęku w tym nie ma.

Tylko, że jak ktoś był pogryziony czy stratowany to pogryzł go JEDEN pies, albo JEDEN koń. Awersja do ogółu w tym wypadku nie powinna mieć miejsca. Poza tym, swoje lęki trzeba pokonywać, a nie żyć z nimi.

Ryan... Ja osobiście uważam, że jak ma się jakąś fobię to jednak jest się słabym psychicznie. Co prawda w tym jednym punkcie ale zawsze. Uważam też, że z każdej fobii da się wyleczyć, potrzeba do tego tylko samozaparcia i determinacji. W przypadku ja wiem fobii związanej z pogryzieniem czy ogólnie ze zwierzorami trzeba jakoś spróbować się przełamać. Jak mnie w zoo pogryzło kinkażu gdy sprzątałem jego klatkę to jakoś Zaraz po wizycie u lekarza musiałem wrócić na posterunek i zajmować się nimi dalej. Myślę że, gdyby Twoja matka też zaraz po wypadku poszła i bawiła się z psami to jej lęki byłyby mniejsze. A osoby które nic nie robią ze swoimi lękami są dla mnie tym bardziej słabe psychicznie bo nie dość że czegoś się boją to jeszcze nic nie robią by pokonać swój strach. I tu nie chodzi o to Czy ja wiem coś lepiej czy Ty... Taka jest moja opinia w tym temacie.

hmm... może nie tyle co sie boje, ale brzydze sie robalami...

a co do wywodów Viven... ja się nie bałam obcych psów, najchętniej bym każdego wygłaskała, ale... kiedyś szłam z koleżankami po mieście i zacmokałam do dalmatyńczyka i gdybym sie nie wygięłam jak w matrixie to by mnie ogryzł ( na szczęście był na smyczy). od tamtej pory już z taką ufnością nie podchodzę do każdego psa...