Ale się rozpisałem Poniosło mnie... z resztą nie pierwszy raz...

No cóż... jeśli chodzi o mnie, istnieje pewne błędne koło, z doświadczenia wiem że najbardziej się chce być furry (tak na prawdę, z futerkiem i w ogóle) w dzieciństwie, do 19- 20, nie mówię oczywiście że człowiek wchodząc w dorosłe życie przestaje być futrzakiem, stwierdza że to była jedynie głupia zabawa i zaczyna żyć jak normalny człowiek... nie, niestety jeśli ktoś się urodził futrzakiem, to do końca życia nim zostanie. Jednak przytłaczające obowiązki i zadania osoby dorosłej, spychają marzenia na ostatni plan... dodatkowo w miarę dorastania coraz bardziej zdajemy sobie sprawę jak bardzo nie możliwe jest nasze pragnienie. Dziecko myśli: "a... jakoś to będzie, jestem jeszcze mały, jak trochę podrosnę to akurat zrobią jakąś maszynę taką jak u SPIDERMAN'a co będzie zamieniać ludzi w zwierzo-łaki, szkoda że już takiej nie ma...", jednak każdy kolejny dzień, miesiąc, rok zmniejsza i tak już złudną nadzieje. Jakby się tak jednak bardziej zastanowić to nawet gdyby taka technologia już istniała to i tak nie można być futrzakiem jako dziecko, z kilku zasadniczych powodów... po pierwsze jako dzieci prawnymi opiekunami są nasi rodzice którzy raczej na taki zabieg sie nie zgodzą, nie dla tego że nie chcą naszego szczęścia czy po prostu nas nie rozumieją, zwyczajnie uznaliby taką decyzje za niedojrzały przejaw chwilowej fantazji, Po drugie taka decyzja winna być popartą życiowym doświadczeniem jakiego dziecko raczej jeszcze nie zdobyło, że już o dorosłej świadomej wszystkich korzyści i strat decyzji nie wspomnę... Po trzecie nie wyobrażam sobie kontynuowania nauki w takim stanie... dzieci i tak są wredne między sobą, futrzastego dziwoląga chyba by ukamienowały, Więc koło sie zamyka, nawet gdyby można by stać się tym kim się jest od wewnątrz to i tak dopiero w okresie dorosłym, dzieciństwo stracone w ludzkiej skórze....


Ileż to razy zastanawiałem się nad rzeczami o które pyta Scooby.. i muszę przyznać że do dziś nie dają mi one spokoju, jeśli chodzi o ujawnianie się... to już raczej co prawda sfera akceptacji i tolerancji ludzi, ale to od nas zależy czy i przed kim się mamy ujawniać. Ogólnie jednak doradzam nikomu się nie chwalić kim naprawdę jesteś, przynajmniej póki opinia publiczna nie będzie miała pozytywnego lub chociaż neutralnego zdania o Furry....

Jedynym moim celem jak na razie jest zdobycie futerka (czyli przemiana w prawdziwego furry) wiem że to głupie i pewnie dziecinne, jednakże źle się czuje w moim ludzkim ciele i nie będę szczęśliwy póki tego nie zmienię, gdy już uda mi się opracować futerko dopiero wtedy będę sie zastanawiał czy je przywdziać ( oczywiście w grę wchodzi ówczesny poziom tolerancji...)

Sprawa wiązania sie w związek... hmm, no nie powiem że wiele nocy nad tym przesiedziałem, bo jakoś nie wyobrażam sobie szczęśliwej rodziny typu Kocur-Kocica-Kociak... wydaje mi się że nasza subkultura odznacza się dość niską ilością członków, nasza "populacja" w Polsce nie przekracza raczej 1000 osób.. być może w przyszłości to się zmieni, ale to i tak nie daje nam takiego wyboru jaki maja zwyczajni ludzkie. A jeśli miałbym się złączyć z człowiekiem, no cóż musiałaby to być osoba na tyle tolerancyjna by zaakceptować to kim jestem i nie myli tego stylu życia z hmm... fantazją seksualną czy hobby

Sprawa dzieci... z moich przypuszczeń furry jest dziedziczne, zakładając że to choroba umysłu, jeśli futrzak połączy się z futrzastą to istnieje większe prawdopodobieństwo że i ich dziecko będzie "F" Jeśli chodzi o moje odczucia, ja nigdy nie byłem kształcony jako furry, a wiemy przecież że największy wpływ na nas ma otoczenie, więc nie musimy zmieniać naszego ludzkiego dziecka w futrzaka tworząc mu środowisko typowe dla futrzaka, choć są ludzie i ludziska, a na każdego wpływają inne czynniki, to jednak czy dziecko będzie Futrzaste czy nie, zależy raczej od genów, czyli od samego dziecka. Osobiście wolałbym by moje dziecko wychowywało się w normalnych warunkach, bez żadnych stymulatorów typu: "kurteczka pomarańczowa w czarne prążki"... owszem dziecko "F" od maleńkości szuka swojej fursony, ale chyba lepiej by samo je wybrało niżeli byśmy mieli w tym udział. Ogólnie jednak chciałbym mieć ludzkie dziecko i nie narażać go na te cierpienia które mnie spotykały i spotykają (chodzi mi oczywiście o niemożność stania się tym kim się jest na prawdę) a także na cierpienia związane z nietolerancją ludzi, ale to oczywiście gdy urodzi się z futerkiem lub urodzi się człowiekiem ale będzie chciało je mieć w przyszłości. Gdybym miał jednak ludzkie dzieci które nie dają oznak że są futrzaste raczej oszczędziłbym im opowieści kim jestem, chyba rzeszą nie ma się czym chwalić, zwłaszcza przed dziećmi.... nieprawdaż ?

Cytat:

Redi - w wielu sprawach przesadzasz lub (takie odnioslem wrazenie) wbrew temu co piszesz nie przemyslales niektórych kwestii zbyt dokladnie.. Nie chce mi sie z rana bawic w "cytat - odpowiedź", z resztą nie o tym temat.

To oczywiście twoje zdanie.. uważam jednak że w swojej filozoficznej naturze przemyślałem już wiele... zwłaszcza jeśli chodzi o futrzane tematy, no ale cóż.
Widzisz Ingo, musiałeś źle zrozumie moje słowa, otóż Scooby poprosił o przedstawienie swojego punktu widzenia na ten temat, nie wiem dla czego stwierdziłeś że staram się wpoić innym, komu i kiedy się ma ujawniać, zauważ że powiedziałem "doradzam", nie mówiłem "nie ujawniajcie się !" czy "nalegam abyście". Miałem przedstawić swoje zdanie i raczej wywiązałem sie z zadania, niestety na własnym przykładzie wiem ze trudno jest znaleźc osobę na tyle tolerancyjna która pojęłaby wewnętrzny obraz duszy nie sugerując sie od razu choroba psychiczna... Sam w ten sposób straciłem moich najlepszych przyjaciół i chcę by futrzaki które przeczytają mój powyższy post miały jako taki obraz ze pochwalenie sie swoja prawdziwa osoba nie zawsze kończy sie dobrze. Zgadzam sie z tobą że taka decyzja winna być indywidualna zależnie od osoby... nie wiem dla czego osadzasz mnie o niepotrzebne uwagi, gdyż uważam ze taka uwaga jest bardzo na miejscu, nikomu nie życzę straty kontaktu z ludźmi których znało się od piaskownicy, dzięki Bogu okazali sie na tyle przyjaciółmi że zachowali moje zwierzenie się w tajemnicy, mogłem trafić na skubańców którzy rozpowiedzą wszystkim a to już by było niefafuśne...
Jeśli chodzi o małżeństwa, są ludzie którzy wśród 8 miliardów na naszej planecie (choćby poznaliby nawet dość sporą cześć z nich co i tak nie byłoby pewnie fizycznie możliwe ) nie poznaliby tak zwanej "drugiej połówki" dlatego uważam że w gronie 1000 osób nie każdy znajdzie swoja ukochana / ukochanego...

Cytat:

. Nie chce mi sie z rana bawic w "cytat - odpowiedź", z resztą nie o tym temat.

Dla czego nie ? zadawaj pytania, jestem gotów na nie odpowiedzieć, wydaje mi sie ze jeśli będziesz pytał o moje doznania w życiu oraz o moje zamiary to raczej temat będzie kontynuowany... nie sadzisz ?

Cytat:

Redi - nie chodzi o to, że nie chce dyskutować, tylko pisałem powyższego posta tuż po wygramolenia się z łóżka, a dla Lwa jest to bolesny fragment dnia..

Kto jak kto... ale osobiście jako kotowaty mam pewne pojęcie o typowym dla naszej rodziny lenistwie...

Wracając do sprawy tych mało zaludnionych wsi... nie mam zamiaru sie nad tym aż tak bardzo wypowiadać, jako iż nie miałem przyjemności przebywać w tamtych czasach, ale z tego co słyszałem małżeństwa zawierane w tak małych kręgach nie były niczym przyjemnym, wszyscy znamy te historie jak to rodzice łączyli swoje dzieci z najbogatszym wybrankami nie zważając na uczucia... tudzież przykładem mogą być przecież Chłopi, jak Boryna kupił sobie dziewoje, Jagnę bodajże za sześć morgów ziemi, tego chyba miłością nie nazwiesz, (kto czytał ten wie)
Ale zgadzam się że wśród tych kilkuset ludzi można było znaleźc miłość, czy była ona szczera i wielka, nie nam osądzać, w dzisiejszych czasach po mimo większego wyboru całkiem sporo związków wczesnoletniej czy później kończy sie rozpadem, więc jak widać nie raz na pozór właściwy wybór okazuje się nietrafny. Wydaje mi sie jednak, że dość istotnym czynnikiem w wyborze swojej miłości jest liczba kandydatów, cza mieć w czym wybierać, a przecież się mówi "morze wielkim jest, a ryb w nim wiele" Jeśli chodzi o związki miedzy nacjonalne... no cóż, na świecie dość uprzedzeń, polska chyba raczej nie jest jeszcze tak... tak..... kosmopolityczna? by zawierać takie związki, przynajmniej nie tak jak Francja czy USA, choć to zależy przecież od indywidualnych osób, upodobań, kultury, no i stylu życia. Ale chyba jednak tego typu związki to mniejszości i na prawdę nie zawsze chodzi tutaj przecież o bariery językowe, z drugiej zaś strony miłość jest ślep i nie spogląda na kraj, rasę, a nawet pleć... wiec jeśli już ktoś przebierał w polakach i nic nie znalazł, życzę powodzenia zagranicą.
Gdy sprawa tyczy się futrzaka, o ile bardziej pragniemy związek Furry/furry, to większy wybór mamy raczej za granicą. Osobiście na razie nie szukam żony, wydaje mi się że mam zbyt wielkie wymagania i nie chodzi tutaj o wygląd, czy nawet o to że jest lub nie jest futrzakiem....