Nie jestem w stanie poradzić sobie z irracjonalnym lękiem, że coś jest nie tak z moim ciałem. Miałem badania, wszystko jest ok. Za wyjątkiem wysokiego ciśnienia, które to jednak tłumaczone jest tym, że nabawiłem się już efektu białego fartucha. Jestem świadomy, że mój lęk przed chorobami jest jedynie wyrazem głębszego, nieświadomego jeszcze lęku, ale mimo to, jestem już zmęczony. Bardzo, bardzo, bardzo zmęczony. Próba poskładania mojej osoby do kupy trwa już dobre kilka lat. Są postępy, mimo to nadal jest ekstremalnie ciężko. Przeszedłem już chyba z 10 faz emocjonalnej rehabilitacji, jednakże nadal pojawią się coraz to nowsze. Nawet teraz jak to piszę, boli mnie mostek i czuję potworny ścisk w gardle. Przyzwyczaiłem się, to tylko objaw stresowy. Nie może mnie zabić.

Powtórzę sobie raz jeszcze słowa "ważne są tylko te dni których jeszcze nie znamy", usiądę do jakiejś gry by trochę znieczulić mózg i mam nadzieję, że jakoś sprawnie spędzę wieczór. A potem jutro, i każdy kolejny dzień. Strasznie tęsknię za emocjonalną stabilnością. Kiedyś było tak cudownie, tak beztrosko. Nic mnie nie bolało, nie dusiło, nie bałem się każdego, drobnego ruchu i czynu. I do dziś żałuję jak mogłem oceniać ludzi z problemem, z którym obecnie sam się mierzę, myśląc, że jest to kwestia "słabości".

Mój "brak ciągłości własnego ja" po źle dobranych lekach Nie potrafię stworzyć sobie wzorca osobowości... i cały czas "zrzynam" z bliskiego otoczenia (wzrokowiec). Póki mam stałą pracę, i ludzie wokół mnie się nie zmieniają, jest stabilnie + funkcjonuję normalnie. Lecz przy większych zmianach w życiorysie... może być średnio zabawnie

Postępujący alkoholizm

Cytat z "StaryDobrySmok": (Link »)

jestem człowiekiem nie ogarem

Proszę Smoku... Jak na nieogara (na marginesie, to słówko piszemy razem ) to rozmowa z tobą przebiega bardzo sensownie
Podejdź do tego na większym luzie a wszystko będzie dobrze